Ο Βασίλης Δημάκης υπερασπίστηκε ειρηνικά το δικαίωμα του ίδιου και των συγκρατουμένων του , για μια στοιχειώδη υγιειονομική φροντίδα μέσα στις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης των φυλακών και μάλιστα εν μέσω κορωνοϊού.
Μεταφέρθηκε από τον Κορυδαλλό, βίαια και χωρίς κανέναν νόμιμο λόγο στις φυλακές Γρεβενών και κλείστηκε στο πειθαρχείο , χωρίς καμία δυνατότητα επαφής με το Πανεπιστήμιο και την σχολή του.
Για να διαμαρτυρηθεί ξεκίνησε απεργία πείνας και δίψας.
Η ζωή του Βασίλη κρέμεται απολύτως σε μία κλωστή.Ο εξασθενημένος από την προηγούμενη απεργία οργανισμός του κινδυνεύει με κατάρρευση την κάθε στιγμή που περνά.
Δύο χρόνια πριν, τον Απρίλη του 2018 και μετά από 31 ημέρες απεργίας πείνας, η επιμονή του, αλλά και ένα πλατύ κίνημα συμπαράστασης , άνοιξαν το δρόμο για την ικανοποίηση δίκαιων αιτημάτων.
Τον δρόμο που η σωφρονιστική γραφειοκρατία και ένα αντιδραστικό κατεστημένο κρατούσε κλειστό, καθυστερώντας ή και υπονομεύοντας ανοιχτά τις οποίες νομοθετικές πρωτοβουλίες και τα όποια θετικά μέτρα νομοθετούσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα τα μέτρα που με πολλές δυσκολίες και καθυστερήσεις εφαρμόστηκαν , όπως οι πρόνοιες για την πρόσβαση των κρατουμένων στην εκπαιδευτική διαδικασία και οι όποιες προσπάθειες εξανθρωπισμού της ζωής τους, είτε σιωπηρά παραβιάζονται είτε ηχηρά και βίαια καταργούνται.
Στον Σωφρονιστικό Μεσαίωνα , που επιχειρεί να επιστρέψει την χώρα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας , με πλήρη υπαγωγή της σωφρονιστικής πολιτικής από το υπουργείο Δικαιοσύνης στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης ( κατ’ ευφημισμό Προστασίας του Πολίτη ) καθώς και με βασικό εργαλείο τις πράξεις και τις εγκληματικές παραλείψεις, της Γ.Γ. Αντεγκληματικής Πολιτικής, η περίπτωση του Βασίλη Δημάκη είναι χαρακτηριστική.
Αντί αυτός , να αξιοποιηθεί ως το υπόδειγμα ενός ανθρώπου που αγωνίζεται, διεκδικεί, σπουδάζει, βελτιώνεται σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες και στερούμενος την ελευθερία του…. γίνεται αντίθετα θύμα διωγμού και αντικείμενο μιας εκδικητικής μανίας που ξεσπά, σε όσους,ες διατηρώντας την προσωπική τους αξιοπρέπεια, αγωνίζονται ταυτόχρονα για την συλλογική αξιοπρέπεια, λειτουργώντας με αισθήματα δικαιοσύνης και αλληλεγγύης.
Αν αυτές οι λέξεις , αποτελούν άγνωστες λέξεις για αυτούς που κυβερνούν , κατανοούν τουλάχιστον τις συνέπειες μίας τραγικής εξέλιξης, αν άμεσα δεν αποδοθεί στον Βασίλη Δημάκη το δικαίωμα να παρακολουθήσει την Σχολή του επιστρέφοντας στον Κορυδαλλό;
Τομέας Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ
