Εξομολογητικός ήταν ο πρωθυπουργός στο τελευταίο τηλεοπτικό μήνυμά του, που όλως τυχαίως (;) το έκανε την ίδια μέρα με τον πρόεδρο της Γαλλίας Μακρόν. Ο ένας είναι πρόεδρος με πολλές εξουσίες, ο άλλος είναι πρωθυπουργός που φαντασιώνεται ότι είναι πρόεδρος.
Μας είπε ότι «μέσα σε 50 ημέρες, διαλύθηκαν μύθοι δεκαετιών. Και βγήκαν συμπεράσματα που θα μας συνοδεύουν για καιρό». Πράγματι, διαλύθηκαν μύθοι δεκαετιών. Ομως ξέχασε να μας πει ότι πρόκειται για τους μύθους που κατασκεύασε η δική του ιδεολογία, ο νεοφιλελευθερισμός, και προπαγάνδιζαν τα κόμματα που ανήκουν στη δική του πολιτική οικογένεια. Διαλύθηκαν επίσης και οι εγχώριοι μύθοι που η παράταξή του κατάφερε, με την υπεροπλία που διαθέτει στην περιοχή της ενημέρωσης, να τους δώσει κύρος ιερού λόγου. Για παράδειγμα:
● Τα δημόσια συστήματα υγείας είναι ένα βάρος που τροφοδοτεί τα ελλείμματα, πρέπει να δώσουμε ευκαιρίες στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος είναι πιο αποτελεσματικός από τα δυσκίνητα και σπάταλα δημόσια συστήματα. Η ζωή απέδειξε ότι η συγκεκριμένη θεωρία ήταν ένα επωφελές για τις ολιγαρχίες ψεύδος.
Σήμερα, κυβερνήσεις που συρρίκνωσαν δραματικά τις δημόσιες υπηρεσίες αποθεώνουν τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό για τον ηρωικό αγώνα που δίνουν. Να περιμένουμε ότι οι οικονομικές ελίτ θα βγάλουν τα αναγκαία συμπεράσματα; Χλομό το βλέπω. Πολύ φοβάμαι ότι, μόλις περάσει ο κίνδυνος, θα ξεχάσουν ό,τι έλεγαν και θα συνεχίσουν να κάνουν τη μόνη δουλειά που ξέρουν: λεηλασία και κερδοσκοπία. Σταθερή αρχή του ιδεολογικού σύμπαντός τους είναι η ζωώδης απληστία.
● Η αγορά μπορεί να δίνει λύσεις στα προβλήματα της οικονομίας, όσο σοβαρά κι αν είναι, αν αφεθεί ελεύθερη να δράσει. Το περίφημο «αόρατο χέρι» της είναι σε θέση να εξουδετερώνει τους κινδύνους και να εξασφαλίζει την ευημερία των πολιτών. Ετερο επωφελές για την ολιγαρχία ψεύδος. Το «αόρατο χέρι» παρέμεινε αόρατο στην κυριολεξία. Οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι πολυεθνικές, για να μην καταρρεύσουν, ζήτησαν να ενταχθούν σε προγράμματα κρατικής ενίσχυσης. Οι κυβερνήσεις ανταποκρίθηκαν.
Δεν δίστασαν, μάλιστα, να υιοθετήσουν πολιτικές που σε άλλες συνθήκες τις αποδοκίμαζαν ως ιδεοληπτικές και αντιπαραγωγικές. Αφθονο κρατικό χρήμα χωρίς εγγυήσεις, γενναία συμμετοχή του Δημοσίου στη μετοχική σύνθεση των απειλούμενων εταιρειών, εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται σε κρίσιμους τομείς, επιτάξεις. Συμπέρασμα; Οι ιδιώτες είναι για τα εύκολα, τα κράτη για τα δύσκολα. Ιδιωτικοποίηση των κερδών, κοινωνικοποίηση των ζημιών.
Ο χρυσός κανόνας. Θα καταλήξουν άραγε σε αυτό το συμπέρασμα οι πολιτικές ελίτ; Αυτό κι αν είναι χλομό. Το πιθανότερο είναι ότι, μόλις κοπάσει η πανδημία, θα κάνουν τα πάντα προκειμένου να μας γυρίσουν στην κανονικότητά τους.
Σε μεγάλη δοκιμασία έχουν μπει και οι μύθοι της εγχώριας Δεξιάς:
● Δεν παρέλαβαν καμένη γη, άδεια ταμεία και ρημαγμένη χώρα, όπως μας έλεγαν. Παραδέχονται ότι υπάρχει το μαξιλάρι των 37 δισ. και δηλώνουν ότι θα το χρησιμοποιήσουν με σύνεση. Δεν είμαστε σε τέταρτο Μνημόνιο, όπως υποστήριζε ο αρχηγός τους τον Αύγουστο του 2018. Δεν έγιναν θαύματα στην οικονομία το οκτάμηνο που κυβερνούν. Ούτε οι μπουλντόζες μπήκαν στο Ελληνικό ούτε επενδυτές έσπευσαν ενθουσιασμένοι να ρίξουν τα λεφτά τους στην Ελλάδα.
Αρνητική ήταν η εικόνα της ελληνικής οικονομίας πριν από την εμφάνιση της πανδημίας. Απόδειξη; Σύμφωνα με τα στοιχεία του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής για το δίμηνο Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 2020 είναι μικρότερο το πρωτογενές πλεόνασμα, μειωμένα τα φορολογικά και μη φορολογικά έσοδα σε σχέση με το αντίστοιχο δίμηνο του 2019. Δεν το λες αυτό σπουδαία επίδοση για την ομάδα των αρίστων!
Ο μύθος, αν είναι καλοδουλεμένος, έχει μια γοητεία. Η αισθητικοποίηση όμως ενός διαρκούς εγκλήματος βεβηλώνει τη λογική. Δεν μπορεί να αποδίδει εσαεί η στρατηγική που εξωραΐζει με ωραίες λέξεις τις σκοτεινές προθέσεις της. Στο μήνυμά του ο πρωθυπουργός είπε ακόμη ότι «όταν το κράτος δεν γίνεται λάφυρο της εξουσίας, τότε μετατρέπεται σε αληθινή “Πολιτεία”. Οχι σε έναν κομματικό προορισμό. Αλλά σε μια ομπρέλα φροντίδας για όλους. Που αναθέτει την ευθύνη των κρίσιμων τομέων στους πιο άξιους».
Κακής ποιότητας χιούμορ; Μάλλον όχι. Αυτοσαρκασμός; Δεν το νομίζω. Απλώς η έπαρση του ιδιοκτήτη. Το κράτος μάς ανήκει. Και γι’ αυτό τοποθετούμε σε θέσεις-κλειδιά, αλλά και σε παρακατιανά πόστα, συγγενείς, κουμπάρους, κολλητούς, λούμπεν πολιτικάντηδες, αποτυχημένους πολιτευτές και πρόσωπα που έχουν αιμομικτικές σχέσεις με μεγαλόσχημους της πλουτοκρατίας, για να προχωράνε οι δουλειές που τις βαφτίζουμε επενδύσεις. Προφανώς οι λέξεις «λάφυρο» και «αξιοκρατία» δεν έχουν για όλους το ίδιο νόημα.
Τάσος Παππάς
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
