Αυτοί που δεν είδαν την αδικαιολόγητη βία της εξουσίας στα Εξάρχεια και στο Κουκάκι. Αυτοί που δεν είδαν τους εξευτελισμούς νεαρών αγοριών και κοριτσιών αλλά μόνο «σκετσάκια»! Αυτοί που δεν είδαν ποτέ τη βία της φτώχειας και της ανεργίας, αλλά «παραμύθια μαθητριών που λιποθυμούν από πείνα»! Αυτοί που συντάχθηκαν με τη βορίδια λογική της «αναγκαστικότητας του ξύλου» και ασκούν καθημερινά τη βία της παραπληροφόρησης, οι ίδιοι τώρα κραυγάζουν και απαιτούν να καταδικαστεί η βία των… συνθημάτων! «Δεν υπάρχει συμβολική και πραγματική βία… Όποιος διστάζει να καταδικάσει τα συνθήματα θα καταλήξει στα θύματα…», γράφει στο κύριο άρθρο της «Η Καθημερινή»(8/2/2020).
Όχι, κύριοι, δεν είναι ίδια η βία. Υπάρχει βία και βία. Υπάρχει η βία του ισχυρού και η βία του αδυνάτου. Υπάρχει η βία του φασίστα που σκοτώνει και η ήπια βία για την οποία μιλούσε η Χάνα Άρεντ, που δεν αρνούνταν ότι -σε ορισμένες περιστάσεις- «η βία …είναι ο μόνος τρόπος να ισορροπήσει ξανά η πλάστιγγα της δικαιοσύνης».
Η «ήπια βία» των «κάτω» -δηλαδή, οι υδαρές, οι χρωματιστές ή οι γαλακτώδεις διαμαρτυρίες- μπορεί να είναι και μία μορφή άμυνας. Σε κάθε περίπτωση η πέτρα του Παλαιστίνιου δεν είναι ίδια με τη σφαίρα του Ισραηλινού στρατιώτη. Ένα σύνθημα δεν είναι κλομπ. Δεν είναι ίδια η βία που ασκείται από τους ισχυρούς, εν οις και η κρατική εξουσία, που επιδιώκουν το μονοπώλιο της δύναμης, με τη “βία” των συνθημάτων των «κάτω», των απόκληρων των οποίων οι “πάνω” έχουν υπεξαιρέσει το δικαίωμα στη ζωή. Μιλώ για την αντίδραση των άνεργων στον ζωντανό θάνατό τους, μιλώ για την αντίδραση των προσφύγων στο ξερίζωμά τους, μιλώ για την αντίδραση των νέων στον ακρωτηριασμό των ονείρων τους. Αυτή η αντίδραση δεν είναι βία. Κάποτε, μάλιστα, μπορεί να είναι και Δικαιοσύνη.
Αυτοί, λοιπόν, που εξισώνουν τα πάντα, αυτοί που χάνουν τις αποχρώσεις και βλέπουν μόνο «άσπρο-μαύρο», αυτοί είναι συνήθως οι μανιχαϊστές, οι φονταμενταλιστές και οι φασίστες. Είναι αυτοί που βλέπουν από το «Δεσμωτήριο» (Μαξ Βέμπερ) των καθολικών αληθειών και της αυθεντίας.
Όμως, πάντα ένα ανώτερο ηθικό και πνευματικό βάθος, μια ευγενική και ανιδιοτελής αγάπη για την αλήθεια θα αντιπαρατίθεται στους ηδονιστές χωρίς καρδιά, στους κοσμικούς, και τους ρηχά ηθικούς, αλλά κι εδώ η υπερβολή εμπεριέχει τον κίνδυνο των «καθαρών λύσεων» και του Γ΄ Ράιχ (λέει ο Μπερλίν). Γι’ αυτό καλά θα κάνουμε να έχουμε «ανοιχτά» κριτήρια ώστε να μην αποκλείουμε εκ των προτέρων και δια της βίας των απαγορεύσεων τη δυνατή (κι ακόμη πιθανή) ανάδυση καινοφανών και απρόβλεπτων μορφών βίου και αυτοπραγμάτωσης…..
Γιώργος Παπασωτηρίου
Πηγή: Arti News
