Δεν ενθουσιάστηκα με την τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ για τη συμφωνία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου EastMed. Κατανοώ ότι μια ενεργειακή συμφωνία στο έδαφος των γεωπολιτικών συγκρούσεων της Μεσογείου θα έχει ένα μεγάλο βαθμό πολιτικού κυνισμού. Δεν έχω ρομαντικές αυταπάτες ότι τα κράτη θα κάνουν μια πολιτική αρχών στα πεδία των ανταγωνισμών. Ότι θα συνάπτουν συμμαχίες με το κριτήριο του Δικαίου η της δικαιοσύνης. Πιστεύω όμως ότι αριστερές κυβερνήσεις, αξίζει τον κόπο να υπηρετούν τις κρατικές υποθέσεις με αρχές και αξίες, αριστερές αξίες.
Έχω επίσης την απαίτηση οι κυβερνήσεις να έχουν στοιχειώδη στρατηγική. Στρατηγική σημαίνει να σταθμίζεις τις παραμέτρους επίλυσης των προβλημάτων, ανεξάρτητα της εκλογικής συνέπειας -στον παρόντα και τον μέλλοντα χρόνο- με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον. Όπως, για παράδειγμα, κάναμε με τη συμφωνία των Πρεσπών, διευθετώντας ειρηνικά μια σύγκρουση που μπορούσε να αναφλέξει τα Βαλκάνια.
Αυτή η πρόνοια δεν υπάρχει στην τοποθέτησή μας για τον αγωγό. Αντίθετα, η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη, πρωθυπουργού μεν, αλλά μιας κυβέρνησης που πλειοδοτούν «πολεμοκάπηλοι πατριδοκάπηλοι και Μακεδονομάχοι», άφησε ένα παράθυρο ειρηνικής διευθέτησης των ενεργειακών δρόμων με τη συμμετοχή της Τουρκίας στην κοινοπραξία, εφ’ όσον η τελευταία σεβαστεί το Διεθνές Δίκαιο.
Στα προαπαιτούμενα της συμφωνίας, από τη μεριά μας, σωστά αναφέρεται η συμμετοχή της Ιταλίας ως προϋπόθεση για τη βιωσιμότητα του έργου. Στη γείτονα χώρα υπάρχει ισχυρή επιφύλαξη από το αλλοπρόσαλλο κίνημα των 5 Αστέρων, συμμέτοχου στην κυβέρνηση Κόντε, για οικολογικούς και περιβαλλοντικούς λόγους. Εμείς; Ούτε αστερίσκο, ούτε υποσημείωση για τους υδρογονάνθρακες και την κλιματική κρίση.
Το πιο ασύγγνωστο σημείο της τοποθέτησής μας, είναι όταν χαιρετίζουμε και εντάσσουμε τη συμφωνία στο πλαίσιο της συμμαχίας με τις ΗΠΑ και της στρατιωτικής και εξοπλιστικής συνεργασίας. Λίγες ώρες αργότερα, η δολοφονία του διοικητή της Δύναμης Κουντς, Σουλεϊμανί, με εντολή Τραμπ, πυροδότησε τη Μέση Ανατολή δημιουργώντας απρόβλεπτες συνέπειες για όσες χώρες εμπλέκονται. Δεν γίνεται, επίσης, να υπερθεματίζουμε για εξοπλισμούς, όταν το τελευταίο εξοπλιστικό πρόγραμμα είναι ακόμα στα δικαστήρια με κατηγορούμενους για μίζες και διαφθορά και, ταυτόχρονα, το κυνήγι των εξοπλισμών έχει μεγάλη συμμετοχή στην κρίση χρέους.
Χριστόφορος Παπαδόπουλος
Από το λογαριασμό του στο Facebook
