Οτι οι ιδέες του ακραίου κέντρου έχουν ήδη επικρατήσει, μέσω του δεξιού λαϊκισμού που διαχέει δηλητηριώδεις αντικοινωνικές – αντιμεταναστευτικές αντιλήψεις, δίχως να βρίσκει ανάχωμα σε έναν, τύπου Λακλάου, αριστερό λαϊκισμό, είναι το αυτονόητο συμπέρασμα από τα αποτελέσματα των εκλογών για την ανάδειξη του ευρωκοινοβουλίου. Η ταυτόχρονη κατάρρευση των ποσοστών των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, τα οποία και πληρώνουν τη διολίσθηση – παράδοσή τους στο ηγεμονικό αφήγημα της «ελεύθερης αγοράς» και των συμπαρομαρτούντων, είναι μια άλλη βεβαιότητα, η οποία προκύπτει πάλι από τη λαϊκή ετυμηγορία. Η εξαίρεση του ισπανικού παραδείγματος, με το κόμμα του Σάντσεθ, συμβαίνει ακριβώς επειδή τούτος δεν ακολούθησε την παραπάνω συνθήκη, αφού, αντίθετα, τα δικά του ανοίγματα είχαν αριστερό προσανατολισμό.
Η συστηματική συκοφαντική δυσφήμιση των ιδεών της Αριστεράς από την κυρίαρχη ιδεολογία –επανειλημμένη χρήση του παραδείγματος των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ, ιδέες άρα ολοκληρωτικές – αντιδημοκρατικές ή ξεπερασμένες, φολκόρικες κ.ο.κ., φέρουν μέχρι στιγμής τα αναμενόμενα, κερδοφόρα, αποτελέσματα σ’ εκείνους που επένδυσαν τα λεφτά τους στο «τέλος της Ιστορίας». Έτσι, μαζί με όλες τούτες τις διανοητικές ασκήσεις αντιδραστικού θεωρητικού προβληματισμού, φαίνεται πως αντιαριστερά αισθήματα πλανώνται, -όχι και τόσο- αίφνης, πάνω από την Ελλάδα.
Αντιαριστερά αισθήματα
Σωρεία δημοσιευμάτων επαγρυπνούντων κονδυλοφόρων (ενδεικτικά τα κάτωθι)*, την επομένη -κιόλας!- των εκλογών, εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ, και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικώς, ότι η “αριστεροσύνη” τινών των στελεχών υπήρξε η κατεξοχήν τροχοπέδη που παρεμπόδισε τη νικηφόρα προέλαση. Ώρα λοιπόν του ξεφορτώματος της φύρας των παρηκμασμένων. Μακριά από “καθαρότητες και αγκυλώσεις”, εμπρός για μια, νέας κοπής, ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα. Η οποία θα είναι ποια;
Οι διδαχές των συντακτών συγκλίνουν: μια “μεγάλη δημοκρατική παράταξη”, που θα χωράει όσους δεν δύναται να χωρέσει η, μάλλον κακή, και, σίγουρα, φοβική Αριστερά, μια Αριστερά, όμως, έτσι όπως εκείνοι την ορίζουν, ανύπαρκτη εν τοις πράγμασι. Εξυπονοούν, συντεταγμένα, τον επαναπροσδιορισμό του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να καταστεί μια, νέου τύπου, υβριδική σοσιαλδημοκρατία. Ένα, τω όντι, δοκιμασμένο μοντέλο επανίδρυσης του κόμματος, του οποίου μοντέλου η επιτυχία ή, μάλλον, η αποτυχία είναι προφανής και στα αποτελέσματα των εκλογών των ευρωπαϊκών χωρών. Διότι οι απανταχού αλληθωρίζουσες σοσιαλδημοκρατίες έχουν, προ καιρού, ηττηθεί κατά κράτος, αφού η ιδεολογική τους αοριστία τους επέτρεπε, όταν δεν τους επέβαλλε, να ενσωματώνουν τον νεοφιλελεύθερο λόγο. Δίχως να επενδύουν πια στον λαό και στην ταξική του συνείδηση αλλά στους ιδιώτες και τα συμφέροντά τους, με τη μεγάλη στροφή της δεκαετίας του ’90, έχασαν τη διαδραστική τους σχέση με τους από κάτω και μαζί τον ριζοσπαστικό τους χαρακτήρα. Ριζοσπαστισμό που όμως κράτησε με κόπο η, επίσης καθημαγμένη από τον ακροφιλελευθερισμό, Αριστερά.
Επιστροφή στις παραδόσεις της Αριστεράς
Στον προγραμματικό λόγο αυτής της Αριστεράς η χώρα χρωστά όλες τις μεγάλες τομές που έγιναν από το 2015 και μετά. Από την καθολική πρόσβαση στις υπηρεσίες της Υγείας όλων, ανεξαιρέτως, ασφαλισμένων ή μη πολιτών, ως τις μεροληπτικές υπέρ του κόσμου της εργασίας νομοθετικές παρεμβάσεις, την ενδυνάμωση του δημόσιου τομέα (προσλήψεις 1 προς 1) και τους διακανονισμούς των χρεών των πολιτών, χρέη που κυρίως δημιούργησε η κρίση, όλα αυτά δεν είναι παρά τα προτάγματα των «αγκυλώσεων» εκείνων των «ελάχιστων», των «μπουρδολόγων», που «εμποδίζουν τον μετασχηματισμό».
Απέναντι στον προτεινόμενο ιδεολογικοπολιτικό χυλό, απέναντι σε αμφισβητούμενα ιδεολογήματα και σε αμφιλεγόμενους σχηματισμούς, μόνο ο συγκροτημένος, βασισμένος στις παραδόσεις της αριστεράς, αφηγηματικός λόγος μπορεί να επαναφέρει σε μια δυναμική πορεία χειραφέτησης τα αποκλεισμένα τμήματα της κοινωνίας, άρα και τον κοινωνικό, προς χάριν των από κάτω, μετασχηματισμό. Η «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» ή θα είναι ριζοσπαστική ή δεν θα μπορέσει να υπάρξει. Ή θα έχει κορμό την Αριστερά –ας επιτραπεί η σύγκριση, στο πρότυπο συγκρότησης του ΕΑΜ- ή, αν δεν την έχει, θα καταπέσει, εγκλωβισμένη σε ιδεολογικές παλινωδίες και αμφίβολες πρακτικές.
Η ριζοσπαστικοποίηση της δεξιάς, η μετατόπισή της σε νέα, πέραν του «κοινωνικού καπιταλισμού», άκρα, συμπαρασύρει σε δεξιές διολισθήσεις και τον επονομαζόμενο κεντρώο χώρο.
Σ’ αυτήν την ιδιότυπη πολιτική τραμπάλα, ο ρόλος της Αριστεράς παραμένει ιστορικός. Με ιδεολογική παρρησία και αγωνιστικό φρόνημα, επανεισάγει τη σύγκρουση στην πολιτική σκηνή: με τους πολλούς, με τον λαό, απέναντι στο κεφάλαιο, τους ολίγους. Με καθαρές θέσεις και ιδεολογική σαφήνεια, σε μια μάχη σώμα με σώμα, μπορεί να καταφέρει –υπάρχει ιστορικό προηγούμενο- εκείνο που οι επαγγελματίες «πραγματιστές» λοιδορούν ως ουτοπία.
Ένας μήνας είναι πολύς, πυκνός καιρός. Όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοιχτά.
* anoixtoparathyro.gr, Γ. Λακόπουλος, Το χρονικό μιας απροσδόκητης διάψευσης: Οι «Aριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ έφεραν την καταστροφή «…Αν δεν βολεύεται η «αριστερή τους συνείδηση», ας πάνε ο Βούτσης, ο Σκουρλέτης, ο Τσακαλώτος, ο Τζανακόπουλος, ακόμη και η… Ζορμπά και όσοι ακόμη δεν ήθελαν την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ να βρουν την ψήφο τους…» • Documento, Κώστας Βαξεβάνης, Γιατί έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ: «…έδωσαν εσωκομματική μάχη για την «ταυτότητα» και την «καθαρότητα», προτάσσοντας τετριμμένες μπουρδολογίες απέναντι στην ανάγκη για όραμα και θαρραλέες κινήσεις. Η ελαχιστότητά τους φάνταζε έτσι μεγάλη, στον καλά προστατευμένο μικρόκοσμό τους…» • Periodista.gr, Δημήτρης Μπεκιάρης, Πικρές αλήθειες για την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ – Τι πρέπει να κάνει από εδώ και πέρα ο Αλέξης Τσίπρας: «…Ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε εξαιτίας των αγκυλώσεων μιας ορισμένης ομάδας στελεχών του που έβαλαν εμπόδια στον ουσιαστικό και δομικό μετασχηματισμό του από κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα εξουσίας» • Tvxs, Νικόλ Λειβαδάρη, Η μεγάλη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και η μεγάλη πρόκληση για τον Αλέξη Τσίπρα)
Κατέ Καζάντη
Πηγή: Η Εποχή
