Το περιστατικό δεν είναι απλώς ανησυχητικό. Είναι ακραία επικίνδυνο, γιατί δείχνει ότι ο φασισμός ως κοινωνική συμπεριφορά, η οποία εκδηλώνεται με πολλές και ποικίλες μορφές, έχει βρει πρόσφορο έδαφος και έχει εισχωρήσει στο σχολικό περιβάλλον. Καταστρέφει δηλαδή το μέλλον στη ρίζα του: την τρυφερή παιδική και εφηβική ηλικία όταν ο άνθρωπος αποκτά τα βασικά ψυχικά και πνευματικά χαρακτηριστικά του. Μιλώ φυσικά για το περιστατικό στο 2ο Γυμνάσιο Καλαμαριάς, όπου οι μαθητές έκαναν κατάληψη προκειμένου να διώξουν συμμαθητή τους με εκ γενετής σύνδρομο το οποίο προκαλεί μαθησιακές δυσκολίες καθώς και επιθετική συμπεριφορά. Πρόκειται για παιδί δώδεκα ετών, το οποίο οι συμμαθητές του χαρακτηρίζουν επικίνδυνο, το κατηγορούν ακόμα και για σεξουαλική παρενόχληση και μάλιστα ανάρτησαν ανακοίνωση στην καγκελόπορτα τους σχολείου στην οποία τον κατονομάζουν (δηλαδή τον διαπομπεύουν).
Πριν ρίξει κανείς την πέτρα του αναθέματος εναντίον παιδιών, πρέπει να σημειωθεί ότι ορθώς το υπουργείο Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων διέταξε κατεπείγουσα έρευνα ώστε να διακριβωθούν και να διερευνηθούν οι καταγγελίες, καθώς και οι ενέργειες που έχουν γίνει μέχρι τώρα. Ωστόσο, ανεξαρτήτως των αιτιάσεων που ήδη προβάλλονται, ανεξαρτήτως του γνωστού «άσματος» «εμείς δεν είμαστε ρατσιστές», όταν από τα ίδια τα παιδιά ως λύση του προβλήματος επιλέγονται η διαπόμπευση και ο εξοβελισμός ενός «ιδιαίτερου» και απολύτως μειονεκτικού (αφού είναι ένας εναντίον όλων) μέλους της κοινότητάς τους, τούτο σημαίνει ότι ο σπόρος του φασιστικού και ρατσιστικού κακού έχει βλαστήσει στις σχολικές αυλές.
Και είναι καιρός τόσο οι συντεταγμένοι και θεσμικοί φορείς κράτους και Πολιτείας (που είναι διαφορετικά πράγματα) όσο και εκείνοι που παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια με το μυαλό των μαθητών να συναισθανθούν τις ευθύνες τους απέναντι στη δημοκρατία και στο μέλλον της. Όταν παιδιά ηλικίας 12 -13 ετών έχουν παραπειστεί ότι πράττουν ορθώς εξοβελίζοντας έναν φύσει και θέσει αδύναμο συμμαθητή τους, τότε κάποιοι θα πρέπει επιτέλους να ακούσουν το γαύγισμα των σκυλιών που πεινούν για ανθρώπινη σάρκα. Και είναι πολλοί αυτοί οι κάποιοι. Γνωστών προθέσεων, επιδιώξεων, στοχεύσεων και μεθόδων που δεν ορρωδούν προς ουδενός, μηδέ του φόνου εξαιρουμένου. Όχι μόνο του φόνου με καθαρά χρυσαυγίτικο πρόσημο, αλλά και του φόνου ως αποτέλεσμα έμφυλης βίας ή ως αποτέλεσμα κοινωνικής απαξίωσης (περίπτωση Ζακ Κωστόπουλου), καθώς και εκείνοι που εξαίρουν τον βιασμό, τη διαστρέβλωση, την ψευδολογία, το παραεμπόριο συναισθημάτων, την απόκρυψη, τη στρεψοδικία, την πατριδοκαπηλία και τόσα άλλα «άνθη του κακού».
Δεν έπεσε από τον ουρανό η ενέργεια των μαθητών του 2ου Γυμνασίου Καλαμαριάς. Ας μην ξεχνάμε τα σχολεία που έκλεισαν επειδή οι γονείς δεν ήθελαν παιδιά μεταναστών, αλλά ας μην ξεχνάμε και τους καθηγητές (προσκείμενους στη ΔΑΚΕ) που βρήκαν μια χαρά τον όρο «λαθρομετανάστης». Ας μην ξεχνάμε ποιοι πολιτικοί τον χρησιμοποιούν κατά κόρον. Ας μην ξεχνάμε τις καταλήψεις στα σχολεία με το ανατριχιαστικό σύνθημα «Η δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία» και ποιοι το θεώρησαν ένδειξη πατριωτισμού. Ας μην ξεχνάμε τα εμετικά συνθήματα σε βάρος καθηγητή στην Ξάνθη και πώς ο κάθε Άδωνις τα μετέτρεψε σε αγνό μάθημα πατριδογνωσίας. Ας μην ξεχνάμε τον κάθε αγύρτη της Ακροδεξιάς που δείχνει με το δάχτυλο τους «προδότες» και τους «μειοδότες» και, αντί να πάει στα αζήτητα της πολιτικής, καταχειροκροτείται. Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμα και ένας Νίκος Δένδιας μπορεί σχεδόν να χλευαστεί από τους ομοτράπεζούς του (για το «ομοϊδεάτες» πολύ αμφιβάλλω) επειδή αντέστη στον φασιστικό ορυμαγδό. Ας τα αναλογιστούμε όλα αυτά πριν πέσουμε πάλι από τα σύννεφα, πριν θεωρήσουμε το περιστατικό μεμονωμένο και κυρίως αιτιολογημένο.
Κι ας θυμηθούμε τα λόγια του Αβραάμ Λίνκολν (Δεκέμβριος του 1865): «Αν η δουλεία δεν θεωρείται λάθος, τότε τίποτα δεν είναι λάθος». Με άλλα λόγια, αν ο φασισμός δεν είναι λάθος, τότε τίποτα δεν είναι λάθος. Και επομένως, όσα διέπραξε ο φασισμός (είτε ο πολιτικός, είτε ο κοινωνικός, είτε ο καθημερινός συμπεριφορικός φασισμός) είναι καλώς καμωμένα. Οπότε και τα επιδιωκόμενα από τον φασισμό, τον ρατσισμό, τον ακροδεξιό εκβαρβαρισμό της κοινωνίας και της δημοκρατίας είναι καλώς επιδιωκόμενα. Ανατριχιάζεις και να το σκεφτείς. Κι όμως, αυτό το τραγικά παράλογο καλλιεργείται με ένταση, με απίστευτη σκληρότητα, με περίσσια πολιτική αφροσύνη, με τυφλές επονείδιστες ενέργειες, επονείδιστων ανθρώπων.
Όλα είναι καλώς καμωμένα. Οπότε…, καληνύχτα. Κι αν νικήσει ο φασισμός, θα πούμε ότι απλώς μας έπιασε στον ύπνο. Του δικαίου. Βλέπεις, η δημοκρατία είναι κουραστικό πολίτευμα…
Κώστας Καναβούρης
Πηγή: Η Αυγή
