Το ψηφιδωτό των οργανώσεων της ριζοσπαστικής αριστεράς τρία χρόνια μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις δεύτερες εκλογές του 2015 ψάχνει να βρει τον (ενωτικό;) βηματισμό του. Τα κοινά συμπεράσματα που προκύπτουν από τις διεργασίες, τις ανακοινώσεις και τις δράσεις των οργανώσεων της, είναι πως η μνημονιακή συνθήκη συνεχίζει να επικαθορίζει τις ζωές των πληβειακών τάξεων στην Ελλάδα, ότι οι διεκδικήσεις χρειάζεται πλέον να αφορούν και τους οικονομικούς αγώνες και πως οι διαδικασίες ενότητας και κοινής δράσης είναι ανάγκη να ενταθούν.
Μετά το 3ο πρόγραμμα;
Η Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά σημείωνε, έπειτα από τις ανακοινώσεις του πρωθυπουργού στο Καστελόριζο, πως «το μνημόνιο είναι η Ελλάδα του αχαλίνωτου καπιταλισμού. Και αυτό δεν αλλάζει με την τυπική λήξη του προγράμματος. Όχι, δεν φτάσαμε στην Ιθάκη. Παραμένουμε εγκλωβισμένοι στο νησί της νεοφιλελεύθερης Κίρκης. […]Απέναντι στον ιδεολογικό μιθριδατισμό και το διαρκές μνημόνιο είναι αναγκαίο να επιμείνουμε στο μεγάλο μας “Όχι”». Τους ίδιους περίπου προβληματισμούς εξέφρασαν όλες οι εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις. Η ΑΡΚ (Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση) εντόπιζε πως «παρά τις μεταμνημονιακές αφηγήσεις της κυβέρνησης, ο «πόλεμος» της τάξης εναντίον τάξης, συνεχίζεται. Συνεχώς δημιουργούνται «περιττοί» άνθρωποι και εργασιακές εφεδρείες σε αναμονή προς εκμετάλλευση. Οι εργαζόμενοι, και ειδικότερα οι νέοι, εκπαιδεύονται να ζουν στο «ελάχιστο» και να αποδέχονται το κάτι παραπάνω ως «δωρεά» των εργοδοτών. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι οι ανωτέρω πολιτικές που επικοινώνησε το κυβερνητικό επιτελείο στη ΔΕΘ, θα συνεχίσουν να δημιουργούν “πλεονάζοντες πληθυσμούς”».
ΔΕΘ
Στα καλέσματα για τις διαδηλώσεις της ΔΕΘ, κοινή ήταν η αφίσα εφτά οργανώσεων: Αναμέτρηση, Ανασύνθεση, Δικτύωση, Δίκτυο, ΑΡΚ, Ξεκίνημα, Κόκκινο Νήμα προέτρεψαν για μαχητική και ενωτική διαδήλωση ενάντια σε κυβέρνηση και εθνικιστές. Η συγκεκριμένη σύνθεση του καλέσματος φαίνεται να ανταποκρίνεται σε διεργασίες εντός αυτών των οργανώσεων που αντιλαμβάνονται την κοινή δράση ως απαραίτητη συνθήκη επώασης νέων αντιστάσεων.
Δολοφονία Παύλου Φύσσα
Μάλιστα, στη διοργάνωση της (μεγάλης φέτος) αντιφασιστικής πορείας για τα 5 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, προχώρησαν ακόμα οργανώσεις που συμμετέχουν ή στηρίζουν τον Αντιφασιστικό Συντονισμό Αθήνας – Πειραιά. Την κοινή αφίσα – κάλεσμα υπέγραψαν η ΑΚ, η Ροσινάντε, το ΕΕΚ, καταλήψεις προσφύγων, ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι, εργατικές λέσχες κ.α. Ο Συντονισμός σημείωνε στο κάλεσμά του για συμμετοχή στο συλλαλητήριο πως «ο φασισμός είναι μια γάγγραινα έτοιμη να φάει τα σωθικά της εργατικής τάξης, εξυπηρετώντας τα ίδια συμφέροντα με τους αστικούς θεσμούς που υποτίθεται πως τον αντιμάχονται». Πριν τη διαδήλωση, και συγκεκριμένα στις 13 Σεπτεμβρίου, ο Συντονισμός διοργάνωσε εκδήλωση στο Κηπάκι της Τσαμαδού για τα 5 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Σεφεριάδης εισηγήθηκε πως «το αντιφασιστικό κίνημα μπορεί και πρέπει να αποτελέσει εφαλτήριο για τη δημιουργία μιας πραγματικής Αριστεράς -χωρίς αποκλεισμούς και ηγεμονισμούς, με συντροφικότητα, με εσωτερική δημοκρατία, με σοβαρό πολιτικό διάλογο, ανταλλαγή απόψεων και εξαγωγή συμπερασμάτων από την πλούσια εμπειρία της τελευταίας δραματικής περιόδου. Πρόκειται για ιστορικό καθήκον και ευθύνη -κι αυτό δεν είναι απλώς λόγια. Αν θέλουμε πραγματικά να τσακίσουμε το φασισμό, η νέα Αριστερά του σοσιαλισμού είναι μια αναγκαιότητα».
Δολοφονία Ζακ
Οι κοινές ανακοινώσεις συνεχίστηκαν έπειτα από τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Ανασύνθεση, ΑΡΚ, Δικτύωση και Δίκτυο τόνισαν πως «το έγκλημα στην οδό Γλάδστωνος δεν είναι κάποιο μεμονωμένο περιστατικό. Αποτελεί έκφραση της κοινωνικής εξαχρείωσης, του προϊόντος κοινωνικού εκφασισμού. Είναι η πιο ακραία εκδοχή της καθοδηγούμενης υστερίας για την «ασφάλεια», της συστηματικής διαδικασίας «απανθρωποποίησης» των ποινικών παραβατών, της στοχοποίησης του κάθε λογής «διαφορετικού», είτε αυτός είναι χρήστης ουσιών είτε ΛΟΑΤ είτε μετανάστης. Είναι η έσχατη απόληξη της λογικής ότι η ιδιοκτησία είναι πιο σημαντική από τη ζωή. Απέναντι στην εξαχρείωση και τον εκφασισμό πρέπει να αντιπαρατάξουμε την αλληλεγγύη, τον αγώνα, την ανθρωπιά. Να μην αφήσουμε τους κανίβαλους να καταλάβουν τις πόλεις μας».
Ωστόσο, μια διαφορετική σύνθεση οργανώσεων (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΑΡΚ, ΚΚΕ (μ-λ), Κόκκινο Νήμα και Ξεκίνημα) κάλεσαν σε πορεία την Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου για τη δολοφονία του Ζακ: «όταν το σύστημα της εκμετάλλευσης, της αδικίας και της καταπίεσης γεννά καθημερινά τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την απελπισία, τα γκέτο και την περιθωριοποίηση […] Όταν έχουν την κάλυψη της αστυνομίας, των ΜΜΕ, των δικαστικών μηχανισμών και άλλων εκφραστών του συστήματος[…] κάθε προοδευτικός άνθρωπος, εργαζόμενος, νεολαίος πρέπει να πάει κόντρα σ΄ ένα τέτοιο κλίμα που σίγουρα “υπόσχεται” πολλούς και σοβαρούς κινδύνους για το λαό μας. Καταγγέλλουμε το λυντσάρισμα και τη βάρβαρη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, απαιτώντας να μην υπάρξει καμία συγκάλυψη και να τιμωρηθούν οι ένοχοι».
1η Νοεμβρίου απεργία από τα κάτω
Το ΝΑΡ (και όχι μόνο) φαίνεται να προετοιμάζει μια εργατική απεργία από τα κάτω. Όπως σημείωνε ο Δημήτρης Σταμούλης στο Πριν «τα σωματεία μισθωτών τεχνικών, εργαζομένων στις ΜΚΟ, Nokia Ελλάδος και Σερβιτόρων-Μαγείρων, και οι σύλλογοι υπαλλήλων βιβλίου-χάρτου και καθηγητών φροντιστηρίων, καλούν τα πρωτοβάθμια σωματεία που κινούνται σε ταξική κατεύθυνση για την από κοινού οργάνωση […] ώστε την 1η Νοέμβρη 2018 να υπάρξει απεργιακή δράση, που θα αγκαλιάσει πολλούς κλάδους και πολλούς εργασιακούς χώρους. Τα σωματεία διεκδικούν αυξήσεις στους μισθούς σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες, κατάργηση του υποκατώτατου μισθού και της νομοθετικής ρύθμισης που επιτρέπει ορισμό του κατώτατου μισθού με κρατική παρέμβαση, επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της ισχύος των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, επαναφορά μισθών-ημερομισθίων στα επίπεδα των συμβάσεων πριν τη μνημονιακή λαίλαπα και αγώνας για παραπέρα μισθολογικές αυξήσεις, κατάργηση των μνημονιακών νόμων για τον ΟΜΕΔ, μείωση του χρόνου εργασίας».
Βασίλης Ρόγγας
Πηγή: Η Εποχή
