Εχουν περάσει δύο εβδομάδες από την παρουσία του πρωθυπουργού και προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ και μία εβδομάδα από την παρουσία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με την παρουσία των δύο πολιτικών αρχηγών περιγράφηκαν οι κατευθυντήριες γραμμές και το βασικό πλαίσιο των δύο ισχυρών πολιτικών τάσεων της χώρας, Αριστεράς και Δεξιάς.
Από την πλευρά της Αριστεράς, ένα πρόγραμμα που με σύνεση προσπαθεί να αξιοποιήσει τις πολιτικές ανάσες που μας δίνει η χαλάρωση της ασφυκτικής εποπτείας από τους δανειστές, με σαφή προσανατολισμό να διορθώσει πραγματικές αδικίες που έγιναν όλα τα προηγούμενα χρόνια σε βάρος των πληβειακών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης, με σαφή πρόθεση να αντιμετωπίσει την ανεργία και να ενδυναμώσει το κοινωνικό κράτος.
Από την απέναντι πλευρά, μια πρόταση που αυξάνει τις κοινωνικές ανισότητες, υποβαθμίζει το δημόσιο τομέα και το κονωνικό κράτος, με τρόπο που αντιτίθεται ακόμη και στο σύνταγμα. Με σαφή ταξικό προσανατολισμό, καθώς η βασική μέριμνα είναι η ενίσχυση των πλουσιότερων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, μέσω της μείωσης του φόρου των επιχειρήσεων και της κλίμακας του φόρου στα ανώτερα οικονομικά στρώματα.
Οι σημερινές δυνατότητες
Η σημερινή συγκυρία αποτελεί μία μεγάλη ευκαιρία, καθώς με την έξοδο από τα δημοσιονομικά προγράμματα η ριζοσπαστική Αριστερά μπορεί να πιάσει το νήμα από την αρχή, να επιστρέψει στην κανονικότητά της, να νομοθετήσει και να υλοποιήσει μέτρα με σαφή ταξικό και δημοκρατικό χαρακτήρα, να επιστρέψει στο κοινωνικό πεδίο και μέσω των παραπάνω να εξασφαλίσει μια δεύτερη κυβερνητική τετραετία, ώστε με μεγαλύτερη πολιτική και χρονική άνεση να προβεί στις τομές που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία.
Απέναντι έχουμε ένα απροκάλυπτα ακραίο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, με έντονες δόσεις αυταρχισμού και καταστολής. Πρέπει, όμως, στο σημείο αυτό να διευκρινίσουμε ότι δεν είναι ένα πρόγραμμα που θυμίζει φασισμό και φασιστική ιδεολογία. Δεν αγνοούμε καθόλου την ακροδεξιά διολίσθηση και το φλερτ της ηγεσίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τον ακραίο εθνικισμό, με αφορμή το μακεδονικό, την πιθανή γοητεία που ασκεί η γραμμή Ορμπαν σε κύκλους της Ν.Δ. Γνωρίζουμε τις λεκτικές και όχι μόνο υπερβολές περί επίλυσης του ασφαλιστικού με τις συνταγές του Πινοσέτ. Διακρίνουμε ότι είναι μια επικίνδυνη διαδικασία που αφορά όλη την ευρωπαική κεντροδεξιά. Όλα αυτά δεν είναι συνιστούν φασισμό, ούτε προσομοιάζουν με το φασιστικό φαινόμενο και αυτό δεν είναι απλά μία θεωρητική προσέγγιση.
Ευνοϊκή περίοδος για την αριστερά
Σε μία συγκυρία που το αυγό του φιδιού, ο φασισμός, με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και πρακτικές, εκκολάπτεται σε Ελλάδα και Ευρώπη και η αντιμετώπιση του αποτελεί το πρώτιστο μέλημα της Αριστεράς, οι γενικεύσεις του τύπου «όλοι φασιστες είναι» λειτουργεί παραπλανητικά και ανασταλτικά, συχνά και ως παραπέτασμα καπνού. Δεν αρμόζουν γενικεύσεις και λαϊκισμοί ειδικά από τη δημόσια τηλεόραση, της οποίας ο ρόλος είναι απολύτως διαφορετικός.
Το κυριότερο, όμως, είναι ότι σε μια ευνοϊκή για την αριστερά περίοδο, όπου η εμπιστοσύνη του κόσμου της εργασίας επανέρχεται, όπου η γενική αισιοδοξία και εντός του ΣΥΡΙΖΑ επανέρχεται και η πιθανότητα «ότι μπορεί να τα καταφέρουμε» μετατρέπεται σε βεβαιότητα, έχει μεγάλη σημασία το οπλοστάσιο επιχειρημάτων που αξιοποιούμε και ο τρόπος που τα προβάλλουμε.
Στη δική μας συλλογιστική, η στείρα αντιπαράθεση χωρίς πειστικά πολιτικά επιχειρήματα, που θυμίζει τον ξεπερασμένο διπολισμό του παλαιού δικομματισμού που με τη συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ και των κοινωνικών αγώνων έχει καταρρεύσει, η μονοπώληση της πολιτικής ζωής από μια απολιτική αντιπαράθεση γύρω από τα σκάνδαλα (χωρίς να υποτιμούμε καθόλου τα ζητήματα διαφθοράς και κατασπατάλησης του δημόσιου πλούτου) δεν είναι το προνομιακό μας πεδίο.
Αντίθετα, δεν θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε ότι η εκπόνηση και υλοποίηση από την κυβέρνηση, το κόμμα, την κοινωνία ενός σχεδίου που θα ακουμπάει στις ανάγκες της τελευταίας, θα αποκαθιστά τις κοινωνικές αδικίες, θα προστατεύει την εργασία και την νεολαία, θα εμβαθύνει τη δημοκρατία και τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, θα ανοίγει προοπτικές μιας δίκαιης και οικολογικής ανάπτυξης, είναι το ακαταμάχητο όπλο της αριστεράς.
Είναι το βασικό εργαλείο μέσα από το οποίο μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την εύλογη δυσπιστία ότι μπορεί να έχουμε καλές προθέσεις, αλλά δεν μπορούμε να τις κάνουμε πράξη, και να επανασυσπειρώσουμε τις ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις τού Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου 2015.
Ο Μιχάλης Υδραίος είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ.
Πηγή: Η Εποχή
