Συνηθίζεται, τις τελευταίες μέρες του χρόνου, ο απολογισμός. Σε κάθε είδους σχέσεις: προσωπικές, φιλικές, πολιτικές. Στόχοι που επιτεύχθηκαν, άλλοι που έμειναν ημιτελείς, καινούριοι που μπαίνουν, επιβραβεύσεις και διαψεύσεις, ικανοποίηση και απογοητεύσεις.
Υπάρχουν, βέβαια, και οι σταθερές «αξίες», αυτές που σε κάνουν –ως πολίτη− να νιώθεις μια… ασφάλεια, που λες πως ό,τι και να γίνει υπάρχει ένα πέπλο «προστασίας» πάνω σου. Πως χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει υπάρχει μια κυβέρνηση, αυτή της ΝΔ, που αν μη τι άλλο επιδεικνύει μια αξιοθαύμαστη προσήλωση στις βασικές της προτεραιότητες. Στις οποίες περίοπτη θέση έχει αναμφίβολα η καταταλαιπωρημένη έννοια της «ασφάλειας».
Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά; Οι αφορμές πολλές, οι των τελευταίων ημερών, ωστόσο, ενισχυτικές μιας αδήριτης πραγματικότητας: πως τελικά το διαβόητο δόγμα «νόμος και τάξη» στο οποίο από την πρώτη στιγμή ανάληψης της εξουσίας επενδύει απολύτως συνειδητά η κυβέρνηση, αλλοτριώνει –συνειδητά ή ασυνείδητα– καθημερινές συμπεριφορές και πως η έννοια της ασφάλειας ερμηνεύεται και σχηματοποιείται με λογικές καταστολής.
Δεν είχαν περάσει παρά ελάχιστες ημέρες από τα εγκαίνια του μετρό στη Θεσσαλονίκη –δεν θα μείνουμε εδώ στα καθημερινά προβλήματα λειτουργίας του τα οποία προκάλεσαν μέχρι και επέμβαση εισαγγελέα− και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης εξήγγειλε την πρόσληψη επιπλέον αστυνομικών ως το πλέον άμεσο και αναγκαίο μέτρο για την εύρυθμη λειτουργία του έργου. «Πρόκειται πολύ άμεσα, τις επόμενες μέρες, να προσλάβουμε 65 νέους αστυνομικούς, οι οποίοι μετά την εκπαίδευσή τους θα τοποθετηθούν στο μετρό Θεσσαλονίκης ως μια μόνιμη δύναμη για να διασφαλίσουν πλήρως την ασφάλειά του από φαινόμενα μικροεγκληματικότητας αλλά και μεγαλύτερα θέματα ασφάλειας. Πρέπει πάντα να λαμβάνονται μέτρα, προκειμένου να διασφαλίσουμε ότι το μετρό θα είναι απόλυτα ασφαλές για τη ζωή, την ιδιοκτησία των πολιτών, την ιδιοκτησία της υποδομής του μετρό αλλά ταυτόχρονα και την προστασία συνολικότερα της περιουσίας των συμπολιτών μας», είπε.
Μπορεί, δηλαδή, συρμοί να ακινητοποιούνται, επιβάτες πεζοί να περπατάνε στις σήραγγες, σταθμοί να πλημμυρίζουν, οι καθυστερήσεις στα δρομολόγια να είναι ο κανόνας, αυτό που επείγει, σύμφωνα με τις κυβερνητικές εξαγγελίες, είναι η πρόσληψη επιπλέον αστυνομικών για τη φύλαξη!
Και από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Μια προ δεκαημέρου καταγγελία, που δεν θεωρήθηκε φυσικά είδηση για τα «μεγάλα» ΜΜΕ και που έγινε γνωστή κυρίως λόγω διαδικτύου, ήρθε να ενισχύσει την παγιωμένη αντίληψη ότι η κυβέρνηση, μετά λόγου γνώσεως, επενδύει στον εκφοβισμό, στην καταστολή, στον αυταρχισμό. Σύμφωνα με την καταγγελία, το απόγευμα της Τετάρτης 18/12/2024, η Μαρία Γαλάτη, μέλος του δημοσιογραφικού Μέσου The Untold, με την ιδιότητα της σκηνοθέτιδας και φωτορεπόρτερ, βγήκε από το σπίτι της. Δύο άνδρες της Κρατικής Ασφάλειας τής ζήτησαν να τους ακολουθήσει χωρίς να μάθει ποτέ τον λόγο προσαγωγής της, χωρίς να την αφήσουν να ενημερώσει κανέναν, χωρίς να της απαγγείλουν κατηγορία, χωρίς να συλληφθεί. Τη μετέφεραν στον 6ο όροφο της ΓΑΔΑ και στο διάστημα των τριών ωρών που παρέμεινε υπό κράτηση, υπέστη −όπως η ίδια αναφέρει− εξευτελιστική μεταχείριση, παραβίαση της ιδιωτικότητάς της και καταστροφή επαγγελματικού δημοσιογραφικού υλικού. Το μόνο που τη ρώτησαν είναι αν το Μέσο στο οποίο εργάζεται είχε κάνει καμιά «περίεργη ανάρτηση», με τον λόγο της προσαγωγής της να είναι, σύμφωνα με το Μέσο, η πολιτική της θέση.
Κι αν τα δύο παραδείγματα μοιάζουν ασύνδετα, ας το ξανασκεφτούμε. Κι ας θυμηθούμε τι έλεγε παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2019 ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο κέντρο εκπαίδευσης στο Μαρκόπουλο απευθυνόμενος σε 1.200 νεοπροσληφθέντες στις ομάδες ΔΙΑΣ και Δράση: «Δέσμευση: με κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας ο νόμος και η τάξη θα επιστρέψουν στην πατρίδα μας…Σε λίγο καιρό οι γειτονιές μας θα έχουν μεγαλύτερη προστασία. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι ειδικά η ομάδα ΔΙΑΣ είναι αυτή που έρχεται σε καθημερινή επαφή με τον πολίτη. Είναι το πρόσωπο της Ελληνικής Αστυνομίας στην κοινωνία. Γι’ αυτό και επιβάλλεται να είναι και οικείο αλλά και ανθρώπινο».
Ασχέτως η πρωθυπουργική δέσμευση έχει πάει περίπατο, αφού τα κρούσματα σκληρής βίας και εγκληματικότητας είναι πια καθημερινά…
Η αλήθεια είναι πως η χρήση του φόβου ως εργαλείου πολιτικής κυριαρχίας, δεν είναι κάτι καινούριο. Όπως λέει και ο Νόαμ Τσόμσκι στο βιβλίο «Η χειραγώγηση των μαζών» (εκδόσεις Scripta, Αθήνα 1997, σελ.129) «ο συνδυασμός φόβου και δέους είναι μια στερεότυπη τεχνική που χρησιμοποιείται πάντοτε. Επίσης, το να αποσπάς την προσοχή των ανθρώπων με άλλα πράγματα […] αυτό έχει επίσης ως αποτέλεσμα να ευνοεί την υποτακτική συμπεριφορά». Κι επειδή επί ΝΔ όλο και οξύνεται η επιθετικότητα έναντι των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, καλό θα ήταν να …ξεσκονίσουμε τις ιστορικές μας γνώσεις και να ανατρέξουμε σε προηγούμενες δεκαετίες για να θυμηθούμε πώς, με τη μορφή ενός επαναλαμβανόμενου μοτίβου, η ελληνική Δεξιά στη μακρόχρονη διαδρομή της, σε περιόδους κατά τις οποίες αισθάνεται ιδιαιτέρως ισχυρή, αλλά και σε περιόδους κρίσης, δεν το έχει σε τίποτα να ανασύρει από τη φαρέτρα της την καταστολή ως την ενδεδειγμένη μέθοδο για την περιστολή των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων και την πειθάρχηση του εκάστοτε «εσωτερικού εχθρού».
Γιατί η Δεξιά δεν κρύβεται, ιδεολογικές είναι οι μάχες που δίνει. Και σε αυτό το πεδίο, το πεδίο των ιδεών, πρέπει να χτυπηθεί. Με σύγχρονα εργαλεία που θα αποδομήσουν στην πράξη την εδραιωμένη, σε ικανό τμήμα του πληθυσμού, λογική που θέλει την καταστολή ως αποδεκτή, αποτελεσματική μέθοδο άσκησης εξουσίας. Κι αυτό, είναι υποχρέωση της Αριστεράς να το καταφέρει.
Αννέτα Καββαδία
