Διάβασα το άρθρο του Νίκου Μαραντζίδη στην Καθημερινή («Η μοναξιά του αντιφρονούντος», 13/11/2022) ακριβώς επειδή είδα να κυκλοφορεί φωτογραφημένο το τέλος του με τη γνωστή «σήμανση» που δήλωνε τη διαφωνία της εφημερίδας.
Πιθανότατα θα το διάβαζα και υπό κανονικές συνθήκες, αλλά βιάστηκα, ομολογώ, να το αναζητήσω και να το διαβάσω εξαιτίας της συγκεκριμένης σήμανσης, δηλαδή εξαιτίας του πρωτόγνωρου της σήμανσης, δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο, και τέλος πάντων το γνωστό και σύνηθες Το κείμενο εκφράζει την προσωπική άποψη του αρθρογράφου και δεν απηχεί απαραιτήτως τις θέσεις της εφημερίδας…» θα ήταν προφανώς αρκετό για να δείξει κομψά η εφημερίδα πως δεν συντάσσεται με τις απόψεις του αρθρογράφου της.
Διάβασα λοιπόν το άρθρο και ομολογώ πως προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι αυτό με το οποίο διαφωνεί τόσο η εφημερίδα ώστε να χρειαζόταν αυτή η άκομψη, αν όχι χυδαία, σήμανση, που για πολλούς, και όχι άδικα, λειτούργησε σαν ευθεία συνεπαγωγή για τη συμφωνία της “Κ” με όλα τα υπόλοιπα άρθρα που κατά καιρούς έχει δημοσιεύσει (Μουμτζήδες, Θεοδωρόπουλους, κάποτε Κασιμάτηδες κτλ.), διαφόρων ειδών τέρατα…
Δυο πράγματα κάνει κατά τη γνώμη μου το άρθρο του Μαραντζίδη.
Το πρώτο, ξεκινά με μια ωραία ιστορία από τη Στάζι και την Ανατολική Γερμανία, απ’ αυτές που χαλαρώνουν κανονικά τον αστό και δεξιό αναγνώστη της “Κ”, από αυτές τις ιστορίες για τον κακό κομμουνισμό που είναι βέβαιος πως θα καταλήξουν στη σημερινή Αριστερά, στον ΣΥΡΙΖΑ, στους μαδουραίους… Πλην όμως, η ωραία και προφανώς αληθινή ιστορία της Στάζι έρχεται και κολλάει γάντι στην κυβέρνηση του άριστου και «εξαγώγιμου» Μητσοτάκη και στο τρομακτικό δίκτυο παρακολουθήσεων, υποκλοπών, επιτήρησης και μαφιόζικων συναλλαγών που έχει στήσει από την πρώτη στιγμή της διακυβέρνησής του…
Το δεύτερο πράγμα που κάνει ο Μαραντζίδης στο κείμενό του αφορά τον Τάσο Τέλλογλου και το κείμενο που πρόσφατα δημοσίευσε στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος Χάινριχ Μπελ («Σε συνθήκες απόλυτης μοναξιάς», 24/10/2022). Το σοκαριστικό άρθρο του Τέλλογλου αντιμετωπίστηκε από όλα τα συστημικά μήντια ωσάν να μη γράφτηκε ποτέ. Ακόμη κι όταν τα Νέα ή το Βήμα ξετύλιγαν μέσω του Β. Λαμπρόπουλου το σκοτεινό κουβάρι των υποκλοπών (αφού ο ιδιοκτήτης τους ήρθε σε σύγκρουση με την κυβέρνηση), πουθενά δεν αναφέρθηκε το όνομα του Τάσου Τέλλογλου, που μόλις μία ή δύο μέρες πριν είχε δημοσιεύσει το συγκεκριμένο άρθρο. Το είχα ψάξει και τότε και το ξανάψαξα λίγο πριν γράψω αυτό το κείμενο. Καμία απολύτως αναφορά.
Με μια, πέραν όλων των άλλων, τρομερά ηθική χειρονομία ο Μαραντζίδης αποφασίζει να γράψει ένα κείμενο για το κείμενο του Τέλλογλου, και να το γράψει στην Καθημερινή, την εφημερίδα με την οποία συνεργάζεται (ή συνεργαζόταν;) ο Τάσος Τέλλογλου. Επιχειρεί, κατά τη γνώμη μου, πέραν όλων των άλλων πάλι, και μια επανόρθωση, να αφήσει ένα ίχνος εκεί που θα έπρεπε να έχει υπάρξει το ίδιο το γεγονός. Για κάποιο λόγο πιστεύω πως αυτός είναι ο λόγος που η “Κ” επιλέγει να σημάνει έτσι όπως το κάνει το άρθρο του Μαραντζίδη, για να μην επωμιστεί την αναφορά στον Τέλλογλου, στην ιστορία και στις καταγγελίες του.
Κάποιος μου είπε σήμερα πως προσπαθούν να παρουσιάσουν τον Τέλλογλου ως γραφικό, τόσο γραφικό, φαντάζομαι, όσο μπορεί να είναι γραφική η δημοσιογραφία και η ηθική της στους καιρούς που ζούμε. Επίσης κάποιος μου είπε ότι η Καθημερινή έκοψε, την τελευταία στιγμή και από το ίδιο φύλλο της προηγούμενης Κυριακής, δύο άρθρα του Γ. Σουλιώτη, από αυτά για την ποιότητα των οποίων επαιρόταν ο διευθυντής της περίπου ένα μήνα πριν σε μεγάλο περί δημοσιογραφίας συνέδριο. Κάπου αλλού πάλι είδα να προτείνεται, σε αντιδιαστολή, το άρθρο της ίδιας μέρας του Στάθη Καλύβα, συνεργάτη κάποτε του Νίκου Μαραντζίδη. Ένα άρθρο που έλεγε λίγο πολύ ότι δεν έχουμε και πολλούς λόγους να ασχολούμαστε με θέματα δημοκρατίας (αστοχίες της κυβέρνησης τα χαρακτήριζε), όταν η χώρα έχει να παρουσιάσει όλα αυτά τα τρομερά επιτεύγματα της τελευταίας τριετίας (φαντάζεται εύκολα ποια μπορεί να εννοεί…).
Τώρα το γεγονός ότι με τη σήμανση αυτή το άρθρο του Ν. Μαραντζίδη διαβάστηκε πολύ περισσότερο απ’ ό,τι υπό κανονικές συνθήκες ήταν προορισμένο να διαβαστεί, ποιος ξέρει μπορεί να αποτελεί και το απωθημένο μιας εσωτερικής αντίφασης της εφημερίδας της οποίας φέρονται να παρακολουθούνται ο διευθυντής της και ο οικονομικός διευθυντής του ιδιοκτήτη της και μέλος του ΔΣ της… Ποιος ξέρει…
* Photo credits: Loïc Fürhoff | Unsplash / licence: CC-BY-NC-SA 4.0
Έφη Γιαννοπούλου
