Μία μέρα νωρίτερα (29/9), ο αρθρογράφος της εφημερίδας, Μ. Μητσός, σχολιάζοντας την τακτική του επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ, είχε αποφανθεί πως “ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι παγιδευμένος σε μια θυματοποίηση που έχει κουράσει”. Στο ίδιο μοτίβο, ο Στ. Κασιμάτης από τη στήλη του στα Νέα (27/9)είχε αποφανθεί πως “η επιμονή λοιπόν σε ένα αδιέξοδο θέμα δεν ωφελεί, περιβάλλει τον Ανδρουλάκη με τη μιζέρια του loser και τον μεταμορφώνει στον μικρό Βασιλάκη Καΐλα της πολιτικής σκηνής”.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποια είναι τα θέματα, ειδήσεις ή γεγονότα… ξεκουράζουν τα στελέχη της συγκεκριμένης εφημερίδας. Ωστόσο, κρίνοντας από αυτά που τους… κουράζουν, μπορώ να υποθέσω πως οι υποκλοπές ως πρακτική ενδεχομένως να τους ξεκουράζει. Με άλλα λόγια, δεν αποκλείω οι συγκεκριμένοι να υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό την είδηση πως η ΕΥΠ, της οποίας πολιτικός προϊστάμενος είναι ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης, παρακολουθεί πολιτικά πρόσωπα και δημοσιογράφους. Αν το αίτημα του Ν. Ανδρουλάκη για διαλεύκανση της υπόθεσης της παρακολούθησης του “κουράζει” και τον μετατρέπει σε “loser”, είναι πολύ πιθανό οι συγκεκριμένοι να ενθουσιάστηκαν από την πρωτοβουλία της υπηρεσίας να τον θέσει υπό παρακολούθηση. Ενδεχομένως να αποτελεί ένδειξη πολιτικού θάρρους και σίγουρα δείγμα ισχύος.
Επίσης, είναι πολύ πιθανό να ξεκουράζονται από την επίκληση του “απόρρητου”, ιδίως όταν αυτό έχει στόχο να προστατεύσει τον Μητσοτάκη. Και να χαλαρώνουν με τον αποκλεισμό των μαρτύρων που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο τον Μητσοτάκη και το προσωπικό που απαρτίζει τον μηχανισμό του. Κι όλα αυτά, βέβαια, να συνδυάζονται με μια έξτρα δόση χαλάρωσης που προσδίδουν οι εξαγγελίες περί ανάγκης να χυθεί άπλετο φως σε μια υπόθεση που χαρακτηρίστηκε από το βήμα της Βουλής ως “πολιτικό λάθος”. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό το ιδιότυπο victim blaming αποκτά άλλη διάσταση όταν συνδυάζεται με το εργαλείο των δημοσκοπήσεων. Στο πλαίσιο αυτό, οι υποκλοπές τίθενται υπό το πρίσμα της “κοινής γνώμης”. Και εφόσον δεν αποτελούν δημοφιλές θέμα, δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθεί κανείς, ακόμα και όσοι τέθηκαν υπό παρακολούθηση. Κατά συνέπεια, το κράτος δικαίου, η νομοθεσία και εντέλει η δημοκρατία τίθενται στη μεζούρα της δημοφιλίας. Σύμφωνα λοιπόν με το σκεπτικό αυτό, τα αδικήματα που έχουν σημασία είναι μόνο όσα αφορούν την κοινή γνώμη. Έτσι λοιπόν, αν παραδείγματος χάρη αποκαλυφθεί πως η ΕΥΠ παρακολουθούσε κάποιον ή κάποιους από τα στελέχη της εφημερίδας Τα Νέα, η εφημερίδα θα πρέπει να παραγγείλει πρώτα μια δημοσκόπηση προκειμένου να δει αν αξίζει να ασχοληθεί με το θέμα και να κινηθεί και νομικά προκειμένου να υπερασπιστεί τα δικαιώματα αυτών που τέθηκαν υπό παρακολούθηση. Κι αν αυτό ισχύει για τις υποκλοπές, γιατί να μην ισχύει για όλα τα αδικήματα που περιλαμβάνει η νομοθεσία;
Εντός του παραπάνω πλαισίου, ο Γ. Πρετεντέρης πήγε ένα (ή και περισσότερα) βήμα (ή βήματα) παραπέρα, αφού απεφάνθη πως ο επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ δεν έχει και κάτι σημαντικό να διαφυλάξει: “Ούτε ξέρω αν η ιστορία με το κινητό του Ανδρουλάκη απέβλεπε στην ομηρεία μιας παράταξης. Τι έκρυβε πια μέσα αυτό το κινητό; Τα απόκρυφα αρχεία του Ανδρέα ή τα Πρωτόκολλα των Σοφών της ΠΑΣΠ;” (Τα Νέα, 3 Οκτώβρη 2022). Φαντάζομαι πως το ίδιο ισχύει για τα δικά του προσωπικά δεδομένα
Χρήστος Σίμος
