2001
11 Σεπτεμβρίου: Η κατά συρροή βομβαρδίστρια Αμερική, που τόσες χώρες έχει εκ του ασφαλούς ισοπεδώσει στον σχεδόν έναν αιώνα της πλανητικής αυτοκρατορίας της, βομβαρδίζεται κι αυτή από μια ξένη δύναμη, και μάλιστα για πρώτη φορά στην ιστορία της. Δύο επιβατικά αεροσκάφη μετατρέπονται από ισλαμιστές αεροπειρατές σε πυραύλους αέρος-εδάφους και κατευθύνονται στους Δίδυμους Πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στη Νέα Υόρκη, οδηγώντας στην κατάρρευσή τους. Ενα τρίτο αεροσκάφος πλήττει μισή ώρα αργότερα το Πεντάγωνο, λίγο έξω από την Ουάσινγκτον, ενώ ένα τέταρτο -που πιστεύεται πως κατευθυνόταν στο Καπιτώλιο- συντρίβεται στη Πενσιλβάνια. Συνολικά σκοτώνονται 2.977 άνθρωποι από 77 χώρες, εκ των οποίων 2.606 στη Νέα Υόρκη (οι 441 ήταν διασώστες), 125 στην Ουάσινγκτον και οι 246 επιβαίνοντες στα αεροπλάνα, ανάμεσά τους και οι 19 Σαουδάραβες και Αιγύπτιοι αεροπειρατές. Χιλιάδες άνθρωποι τραυματίστηκαν και πολλοί στην πορεία πέθαναν ή συνεχίζουν ακόμη να ταλαιπωρούνται από αναπνευστικές παθήσεις και καρκίνους που προκλήθηκαν από την εισπνοή τοξικής σκόνης από τα συντρίμμια.
18 Σεπτεμβρίου: Μία εβδομάδα μετά τις επιθέσεις, γράμματα γεμάτα τοξικούς σπόρους του βακίλου του άνθρακα «στολισμένα» με ισλαμιστικά εξτρεμιστικά μηνύματα στέλνονται στα γραφεία μεγάλων αμερικανικών ΜΜΕ και δύο γερουσιαστών. Πέντε άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους και 17 αρρωσταίνουν σοβαρά, όμως παρά το άνευ προηγουμένου ανθρωποκυνηγητό από το FBI, ο αποστολέας δεν βρέθηκε ποτέ.
Αλλά το κύμα τρόμου που προκλήθηκε, σε συνδυασμό με την οργή και το σοκ για τις τρομοκρατικές επιθέσεις, οδήγησε στο πολύμηνο «σφράγισμα» σχεδόν όλων των θεσμικών, πολιτικών αλλά και δημοσιογραφικών οργάνων της χώρας και κυρίως στη νομιμοποίηση της αδιάκοπης επιτήρησης και καταστολής από το κράτος, πέρα από κάθε ώς τότε αποδεκτό συνταγματικό όριο, όπως γνωρίζουμε πλέον και από τις αποκαλύψεις των Μάνινγκ και Σνόουντεν: επιτήρησης και καταστολής που σύντομα κατοχυρώθηκε με τη μορφή του δρακόντειου, φασίζοντος νόμου για την Ασφάλεια της Πατρίδας (Homeland Security Act), ενός νόμου που φυσικά ισχύει ώς και σήμερα, έχοντας μάλιστα αντιγραφεί από πολλά ακόμη… πρόθυμα δυτικά «δημοκρατικά» κράτη. Ενα «Πανοπτικόν», που αποτελεί και την πραγματική, δυστοπική κληρονομιά της 11ης Σεπτεμβρίου.
22 Οκτωβρίου: Επειτα από ένα σύντομο «παζάρι» με τους Ταλιμπάν, που αρνήθηκαν να παραδώσουν τον φιλοξενούμενό τους στο Αφγανιστάν από το 1996 ηγέτη της Αλ Κάιντα, Οσάμα μπιν Λάντεν, και αφού προηγήθηκαν «προειδοποιητικοί» βομβαρδισμοί επί δύο εβδομάδες, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ εισέβαλαν στο Αφγανιστάν και σε συνεργασία με τους αντάρτες της αφγανικής «Βόρειας Συμμαχίας» κατέλαβαν όλες τις μεγάλες πόλεις μέσα σε λίγες εβδομάδες, με την Καμπούλ να παραδίδεται στις 12/11 και το Κανταχάρ να πέφτει τελευταίο, στις 7/12. Εννοείται πως οι στόχοι (Μπιν Λάντεν, μουλάς Ομάρ και σύσσωμη η ηγεσία των Ταλιμπάν και της Αλ Κάιντα) διέφυγαν με επιτυχία στο πάντα φιλόξενο Πακιστάν. Σημείο-κλειδί: η εισβολή έγινε ουσιαστικά χωρίς την έγκριση του Σ.Α. του ΟΗΕ, που είχε μεν αξιώσει την παράδοση του Μπιν Λάντεν, αλλά δεν εξουσιοδότησε ποτέ ρητώς την αμερικανική εκστρατεία. Κοινώς, οι ΗΠΑ δεν κρατούν πλέον ούτε καν τα προσχήματα.
► 2002
11 Οκτωβρίου: Σε αντίθεση με τη Σαουδική Αραβία και το Πακιστάν, δύο ισλαμικά κράτη που υπέθαλψαν διαχρονικά και με πολλούς τρόπους το διεθνές τζιχαντιστικό κίνημα ήδη από τον καιρό του πολέμου κατά των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, και πάντα σε συνεργασία με την αμερικανική CIA, το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν ήταν ένα από τα λίγα κράτη που πολέμησε ανοιχτά τους τζιχαντιστές της Αλ Κάιντα και δεν σχετιζόταν μαζί της με κανέναν τρόπο. Κι όμως: το αμερικανικό Κογκρέσο αποφάσισε με μεγάλη πλειοψηφία να εξουσιοδοτήσει τον πρόεδρο Μπους να χρησιμοποιήσει στρατιωτική βία εναντίον της Βαγδάτης, με πρόσχημα τη συμμετοχή της στις επιθέσεις (!) και τον αφοπλισμό από το πυρηνικό και χημικό οπλοστάσιο που, όπως αργότερα αποδείχτηκε, δεν υπήρχε καν…
► 2003
19 Μαρτίου: Εχοντας αποτύχει -παρ’ όλα τα ωμά ψέματα και τις fake «αποδείξεις» περί πυρηνικών κεφαλών και χημικών όπλων του υπουργού Εξωτερικών του, Κόλιν Πάουελ- να πείσει τον ΟΗΕ να εξουσιοδοτήσει την εισβολή στο Ιράκ, ο Μπους τζούνιορ εξαπολύει αιφνιδιαστική πυραυλική επίθεση με σκοπό τη δολοφονία του Σαντάμ Χουσεΐν, ώστε να ολοκληρώσει τη δουλειά που είχε αφήσει μισή ο πατέρας του στον πρώτο Πόλεμο του Κόλπου, το 1991. Το εξουθενωμένο από τις κυρώσεις καθεστώς καταρρέει και τον Απρίλιο οι Αμερικανοί μπαίνουν διά περιπάτου στη Βαγδάτη, έχοντας χάσει μόλις 138 στρατιώτες. Τον Δεκέμβριο συνέλαβαν και τον Σαντάμ, τον οποίο αργότερα απαγχόνισαν. Ομως η κατοχή θα αποδειχθεί πολύ δυσκολότερη από την κατάκτηση… Η αντίσταση θα αρχίσει σχεδόν αμέσως και θα κορυφωθεί από το 2006 ώς το 2009, παράλληλα με έναν ακήρυχτο εμφύλιο μεταξύ σιιτών και σουνιτών, και οι βαριές απώλειες οδήγησαν στην αποχώρηση του μεγαλύτερου μέρους των αμερικανικών στρατευμάτων επί Ομπάμα, το 2011.
► 2004
22 Ιουλίου: Η Εθνική Επιτροπή για τις Τρομοκρατικές Επιθέσεις στις ΗΠΑ, πιο γνωστή ως Επιτροπή 9/11, που δημιουργήθηκε με μεγάλη καθυστέρηση και μόνο ύστερα από εντονότατη πίεση της κοινής γνώμης, δημοσιεύει την τελική έκθεσή της για το μακελειό του 2001. Μια έκθεση γεμάτη λογικά κενά και «μαύρες τρύπες», που φούντωσε αντί να εξαλείψει τις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας και συνεχίζει ώς και σήμερα να κυκλοφορεί σε λογοκριμένη μορφή, προκειμένου να προστατευτούν από διώξεις συγκεκριμένα μέλη της σαουδαραβικής κυβέρνησης και της βασιλικής οικογένειας. Το πόρισμα πάντως καταγράφει με αρκετά μεγάλη ακρίβεια τις πολυάριθμες αποτυχίες και αστοχίες των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, που επέτρεψαν την προετοιμασία και εκδήλωση των επιθέσεων, και ζητά την εκ βάθρων ανοικοδόμηση της CIA, της NSA, του FBI και δεκάδων ακόμη θεσμικών οργάνων.
2 Νοεμβρίου: Επιδεικνύοντας στο πόπολο τις δάφνες του «νικητή στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», ο «αρχιστράτηγος» Μπους επανεκλέγεται οριακά ύστερα από μια εξαιρετικά βρόμικη προεκλογική περίοδο, που σημαδεύτηκε από τις «κάτω από τη ζώνη» επιθέσεις ομάδας βετεράνων του Βιετνάμ (Swift Boat Veterans) ενάντια στον παρασημοφορημένο συμπολεμιστή τους και υποψήφιο των Δημοκρατικών Τζον Κέρι. Ο Κέρι άσκησε έντονη κριτική στα ψέματα που χρησιμοποίησε ο Μπους για να ξεκινήσει τον πόλεμο στο Ιράκ και υποσχέθηκε σταδιακή αποχώρηση των στρατιωτικών δυνάμεων, αλλά οι Ρεπουμπλικανοί κατάφεραν να τον δυσφημήσουν στην κοινή γνώμη ως υπερβολικά αδύναμο απέναντι στους αόρατους τρομοκράτες. Το πιο ενδιαφέρον είναι πως μόλις τέσσερις μέρες πριν από τις εκλογές κυκλοφόρησε βίντεο με τον Μπιν Λάντεν να καταγγέλλει τον Μπους, σφραγίζοντας ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο τη νίκη του τελευταίου…
► 2006
29 Ιουνίου: Με μια πραγματικά μνημειώδη απόφασή του, με ψήφους 5-3 το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ απέρριψε το αίτημα της κυβέρνησης Μπους για επ’ αόριστον κράτηση χωρίς δίκη των εκατοντάδων «τροφίμων» στο κολαστήριο του Γκουαντάναμο, στην Κούβα, αλλά και τις έωλες δικαιολογίες του υπουργού Αμυνας Ράμσφελντ πως οι ισλαμιστές μαχητές-«τρομοκράτες» δεν καλύπτονται από τις Συνθήκες της Γενεύης. Το δικαστήριο επηρεάστηκε εμφανώς από τη διεθνή κατακραυγή για τις πρακτικές της αμερικανικής κυβέρνησης απέναντι στους αιχμαλώτους πολέμου και τα αίσχη στην ιρακινή φυλακή Αμπου Γκράιμπ και η ετυμηγορία του ήταν ένα από τα μεγαλύτερα χαστούκια για την προεδρία Μπους – αλλά το Γκουαντάναμο λειτουργεί ακόμη…
► 2008
4 Νοεμβρίου: Με βασικό όπλο την υπόσχεσή του για τερματισμό του αέναου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», αλλά και την αντιμετώπιση της βαρύτατης χρηματοπιστωτικής κρίσης που είχε ξεσπάσει έναν χρόνο πριν και οδήγησε στην έξωση εκατομμύρια Αμερικανούς, εκλέγεται πρόεδρος ο Μπαράκ Ομπάμα, ένας από τους λίγους πολιτικούς που είχε την τόλμη να αντιταχθεί στην εισβολή στο Ιράκ. Πράγματι, ο Ομπάμα θα αποσύρει τρία χρόνια αργότερα τα στρατεύματα από τη Μεσοποταμία, αλλά αφού πρώτα στείλει 30.000 επιπλέον στρατιώτες στο άμοιρο Αφγανιστάν, στο πλαίσιο της περίφημης στρατηγικής «ενίσχυσης» (surge) του πολέμου κατά των Ταλιμπάν, χωρίς ωστόσο να καταφέρει μια αποφασιστική νίκη επί των ισλαμιστών ανταρτών.
► 2010
17 Δεκεμβρίου: Με την αυτοπυρπόληση ενός μικροπωλητή σε μια μικρή πόλη της Τυνησίας ξεσπά μια αλυσίδα αντικυβερνητικών εξεγέρσεων σε σειρά από κράτη της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, που θα μείνει στην Ιστορία ως «αραβική άνοιξη» και θα οδηγήσει στην πτώση αρκετών απολυταρχικών καθεστώτων, με σημαντικότερη εκείνη του δικτάτορα της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι, αλλά και σε πολυετείς εμφύλιους πολέμους – όπως αυτόν της Συρίας, που χάρη και στις «πλάτες» των ΗΠΑ, της Τουρκίας και των αραβικών μοναρχιών του Κόλπου οδηγεί στην «ανασύσταση» του μισοπεθαμένου διεθνούς τζιχαντιστικού κινήματος, το οποίο ξανασηκώνει κεφάλι σε ολόκληρο τον κόσμο.
► 2011
2 Μαΐου: Σε μια παράτολμη και εν πολλοίς πειρατική ενέργεια, αφού οι πακιστανικές αρχές δεν είχαν ενημερωθεί, ομάδα Αμερικανών κομάντος εισέβαλε σε κτιριακό συγκρότημα στο Αμποταμπάντ όπου «φιλοξενούνταν» επί χρόνια από τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας ο Οσάμα μπιν Λάντεν και τον εκτέλεσε εν ψυχρώ μαζί με άλλα μέλη της οικογένειάς του, παρά το γεγονός ότι δεν προέβαλε αντίσταση: μία ακόμη απόδειξη πως το τελευταίο πράγμα που επιθυμούσε η αμερικανική κυβέρνηση θα ήταν μια δημόσια δίκη, όπου πιθανότατα θα αποκαλύπτονταν οι στενοί δεσμοί αλληλοϋποστήριξης μεταξύ των κατοπινών αντιπάλων. Μετά την ταυτοποίηση της σορού του, ο αμφιλεγόμενος ηγέτης της Αλ Κάιντα ετάφη στη θάλασσα, ενώ οι «πόντοι» δημοτικότητας που πήρε ο Ομπάμα από την επιτυχία της επιχείρησης συνέβαλαν στη επανεκλογή του έναν χρόνο αργότερα.
31 Δεκεμβρίου: Τα τελευταία αμερικανικά στρατεύματα αποχωρούν από το Ιράκ, αφήνοντας τη μάχη κατά των σουνιτών ανταρτών και της Αλ Κάιντα στον νεοσύστατο και καλά εξοπλισμένο ιρακινό στρατό, που -όπως αργότερα αποδείχτηκε και για τον αντίστοιχο αφγανικό- ήταν αξιόμαχος μόνο στα χαρτιά. Ετσι, όταν το 2015 εμφανίζεται από το πουθενά ένα νέο αιμοχαρές εξτρεμιστικό αντάρτικο, το «Ισλαμικό κράτος του Ιράκ και της Συρίας» ή ISIS, ο πολυδιαφημισμένος ιρακινός στρατός καταρρέει μέσα σε λίγες μέρες και οι τζιχαντιστές μαχητές καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος του βόρειου Ιράκ και της βορειοανατολικής Συρίας. Θα χρειαστεί η συντονισμένη δράση Κούρδων μαχητών, σιιτών πολιτοφυλάκων που υποστηρίζονται από το Ιράν, της αμερικανικής αεροπορίας και άλλων δυνάμεων για να νικηθεί τελικά το 2017 το «Χαλιφάτο». Αλλά το τελικό αποτέλεσμα, πέρα από τις τρομακτικές απώλειες αμάχων και την ισοπέδωση ολόκληρων επαρχιών, είναι ένα Ιράκ όπου οι άλλοτε πανίσχυρες ΗΠΑ διαθέτουν πλέον ελάχιστη επιρροή και όπου η κυρίαρχη ξένη δύναμη είναι αναμφίβολα το Ιράν – κάτι που φυσικά αποτελεί τεράστια ήττα για την Ουάσινγκτον και τους συμμάχους της.
►2016
5 Νοεμβρίου: Ενας έντονα μισαλλόδοξος, ισλαμοφοβικός, ρατσιστής και αλλοπρόσαλλος μεγιστάνας των ακινήτων, καζινάς και τηλεπερσόνα των ριάλιτι σόου, ο ακροδεξιός και εγωπαθής Ντόναλντ Τραμπ, εκλέγεται πρόεδρος υποσχόμενος να τερματίσει τους μακρινούς πολέμους και να «ξανακάνει την Αμερική μεγάλη». Θα κάνει πράξη την υπόσχεσή του αποσυρόμενος από τη Συρία (και προδίδοντας στεγνά τους Κούρδους συμμάχους των ΗΠΑ) και προσυπογράφοντας αργότερα, τον Φεβρουάριο του 2020, το «ντιλ» με τους Ταλιμπάν, που στην ουσία παρέδιδε ξανά το Αφγανιστάν στους ισλαμιστές αντάρτες. Στα πολλά «μαύρα» σημεία της τρομερής θητείας του, που είναι βέβαιο πως θα γεννήσουν πολλά κακά στο μέλλον, ξεχωρίζουν η πολλαπλά επικίνδυνη μονομερής αποχώρηση από τη διεθνή συμφωνία του Ομπάμα για τα πυρηνικά του Ιράν, η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως εβραϊκής πρωτεύουσας και βεβαία η τριγωνική «ανίερη συμμαχία» μεταξύ ΗΠΑ, Σαουδικής Αραβίας και Ισραήλ.
►2021
15 Αυγούστου: Ο ακριβοπληρωμένος αφγανικός στρατός των 250.000 ανδρών διαλύεται μέσα σε λίγες χαοτικές μέρες και οι Ταλιμπάν καταλαμβάνουν αμαχητί την Καμπούλ, αφού πρώτα έχουν κατακτήσει στο… μιλητό ολόκληρη τη χώρα, χωρίς ουσιαστικά να ρίξουν τουφεκιά. Ετσι, με την άτακτη φυγή του ριψάσπιδος «προέδρου» Ασράφ Γκάνι και στη συνέχεια την εξευτελιστική εκκένωση των ξένων «προστατών» του από το αεροδρόμιο της Καμπούλ, λήγει άδοξα και ο εικοσαετής «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» αλλά και η «Νέα Τάξη Πραγμάτων» που κήρυξαν το 2001 οι Μπους, Τσένι και Ράμσφελντ μέσα στα αποκαΐδια του World Trade Center…
Γιώργος Τσιάρας
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
