Τα όνειρά μας δεν χωράνε στον εργασιακό τους μεσαίωνα
Σημάδι των καιρών, το οποίο έχει εντυπωθεί πολύ βαθιά στην “κοινωνική μνήμη”, είναι ο άτυπος συμβιβασμός, που κάνουν όσοι νέοι/νέες προσπαθούν να βρουν δουλεία, από τα χρόνια της οικονομικής κρίσης και έπειτα. Αυτός ο συμβιβασμός προστάζει ότι οι νέοι εργαζόμενοι θα πρέπει να αποβάλλουν κάθε απαίτηση τους για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που εφαρμόζει η κυβέρνηση της ΝΔ, στον τομέα της εργασίας, όχι μόνο ενισχύουν αυτή την κατάσταση, αλλά ταυτόχρονα μετακυλήσουν από πάνω τους την ευθύνη. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι εμείς φταίμε που δεν είμαστε τόσο άριστοι, τόσο καταρτισμένοι και τόσο ικανοί προκειμένου να έχουμε μια αξιοπρεπή εργασία.
Οι νέοι εργαζόμενοι στο στόχαστρο – Ανάχωμα στη νεοφιλελεύθερη επίθεση
Οι νέοι εργαζόμενοι έρχονται, στην καθημερινότητα τους, αντιμέτωποι με μια σειρά αυθαιρεσιών, όπως «μαύρη» και ημιανασφάλιστη εργασία, πενιχροί μισθοί, απλήρωτες υπερωρίες και αναιτιολόγητες απολύσεις, με μόνο στόχο την ενίσχυση των εργοδοτών. Ακόμα και στην νέα συνθήκη της πανδημίας, επιχειρήσεις και εργασιακοί χώροι όχι μόνο δεν παρέχουν τα απαραίτητα μέτρα προστασίας στους εργαζόμενους, αλλά σε πολλές περιπτώσεις τους υποβάλλουν σε υποχρεωτικά τεστ, με έξοδα των ίδιων των υπαλλήλων.
Στην περίπτωση των πτυχιούχων φοιτητών, οι οποίοι έχουν πασχίσει τα προηγούμενα χρόνια να αποκτήσουν το πτυχίο, η εργασιακή πραγματικότητα διαμορφώνεται ως εξής: συνήθως αντιμετωπίζουν έναν ακραίο διαχωρισμό λόγω ηλικίας και αυτό τους μετατρέπει αυτόματα σε φτηνά εργατικά χέρια προς εκμετάλλευση, ενώ πολλές φορές δεν ασχολούνται καν με το αντικείμενό τους. Αλλά για εκείνους αυτή η κατάσταση δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς όταν πραγματοποιούσαν την πρακτική τους στη σχολή συνέβαιναν ακριβώς τα ίδια. Πίσω στη σχολή, ήταν εκείνοι οι φοιτητές οι οποίοι δούλευαν για να ανταπεξέλθουν οικονομικά, χωρίς να επιβαρύνουν τις οικογένειες τους. Προσπαθούσαν να ισορροπήσουν σε ένα λεπτό σκοινί ανάμεσα στη δουλεία και τις σπουδές, χωρίς καμία ουσιαστική κρατική βοήθεια.
Ανάχωμα σε αυτή την συνολικότερη κατεύθυνση ρευστοποίησης της εργασίας έβαλε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία κατάφερε να κάνει ορατή μια ολόκληρη γενιά που έζησε, σπούδασε και βγήκε στην αγορά εργασίας εν μέσω οικονομικής κρίσης και μνημονίων. Με την κατάργηση του υποκατώτατου μισθού, την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων, το αυστηρό πλαίσιο ελέγχου του ΣΕΠΕ κατάφερε να άρει χρόνιες ανισότητες σε βάρος των νέων που είχαν θεσμοθετηθεί πάλι από τη ΝΔ και τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Οι εργαζόμενοι στον τουρισμό μπροστά στη νέα συνθήκη
Χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι στον κλάδο των τουριστικών επαγγελμάτων και του επισιτισμού ήρθαν αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη συνθήκη εν όψει πανδημίας. Ήταν εκείνοι που από την πρώτη στιγμή του lock down μέχρι και σήμερα βίωσαν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της εξάπλωσης του ιού. Ήταν εκείνοι που αναγκάστηκαν να ζουν με λιγότερα από 400 ευρώ το μήνα και στην περίπτωση των εργαζομένων στον τουρισμό μέχρι και να χάσουν τη δουλειά τους.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, εν μέσω πανδημίας, γύρισε την πλάτη στους νέους και δεν τους παρείχε ούτε την ελάχιστη στήριξη. Συνεπώς, χρέος μας είναι να διεκδικήσουμε μαζί με τους χιλιάδες νέους την κάλυψη στο 100% του μισθού και τη διατήρηση της σχέσης εργασίας τους, ενώ όπου αυτό δεν είναι εφικτό να συνδράμει ο κρατικός μηχανισμός.
Τηλεργασία: Το νέο πεδίο ταξικής σύγκρουσης
Τους τελευταίους μήνες και με την εμφάνιση της πανδημίας, έχει κάνει έντονα την εμφάνισή της η τηλεργασία. Αναπόφευκτα, αποτέλεσε και νέο πεδίο ταξικής σύγκρουσης, καθώς η εργοδοσία βρήκε ακόμα ένα μέσο καταπίεσης στους εργαζομένους. Πόσο δε μάλλον, στη νέα γενιά εργαζομένων, η οποία είναι πιο εξοικειωμένη με την τεχνολογία.
Οι εργοδότες εκμεταλλεύτηκαν την ελαστικότητα στο ωράριο και την ουσιαστική μετατροπή του προσωπικού χώρου σε χώρο εργασίας, με αποτέλεσμα πολλοί νέοι άνθρωποι να δουλεύουν 10 και 11 ώρες.
Η μη ύπαρξη εργασιακού πλαισίου για τέτοιες περιπτώσεις στη χώρα μας, αποτυπώθηκε με τον πιο βαθύ τρόπο την περίοδο της καραντίνας και έπειτα, καθώς πολλοί/ες εργαζόμενοι/ες έμειναν απροστάτευτοι μπροστά στην εργοδοσία. Με σύμμαχο, βέβαια, την κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία δεν έκανε το παραμικρό για να μπουν οι εργαζόμενοι στην τηλεργασία σε ένα πλαίσιο που θα τους προστατεύει.
Ωραία τα περιγράψαμε, αλλά εδώ έρχεται η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου: Πώς λύνεται το πρόβλημα με την τηλεργασία;
Πρώτον, ανάληψη εξόδων από τον εργοδότη για τον αναγκαίο εξοπλισμό. Δεύτερον, επίδομα εξόδων κατοικίας, αφού αυτή ουσιαστικά μετατρέπεται σε χώρο εργασίας. Τρίτον, αναγνώριση – καταγραφή του ωραρίου τηλεργασίας, δήλωση στο σύστημα Εργάνη και έλεγχος από το ΣΕΠΕ. Τέταρτον, προστασία προσωπικών δεδομένων. Πέμπτον, συναίνεση του εργαζομένου για τη μετατροπή της εργασίας τους σε τηλεργασία. Τέλος, καμία μείωση μισθών ή αλλαγή ωραρίου.
Η ανεργία δεν είναι απλά ένας δείκτης
Το ποσοστό της ανεργίας είναι ο πιο εύκολος και, παράλληλα, ο πιο δύσκολος τρόπος να ερμηνεύσεις και να εξηγήσεις την κατάσταση στα εργασιακά. Γιατί είναι μία πραγματικότητα ότι η ανεργία έχει ανέβει (ειδικά στους νέους και τις νέες) από την στιγμή που ανέλαβε την κυβέρνηση η ΝΔ, αλλά το στοίχημα είναι να μεταφράσεις και τα δεδομένα που βρίσκονται πίσω από τους αριθμούς.
Και αυτά λένε ότι υπάρχει ένα «εμφανές» και ένα «αόρατο» ποσοστό ανεργίας, πολύ μεγαλύτερο και πολύ πιο τρομακτικό για τις επιπτώσεις που θα φέρει στο μέλλον της νέας γενιάς. Νέοι και νέες, που είναι «στα χαρτιά» εργαζόμενοι μεν, στην πραγματικότητα, όμως, δεν πληρώνονται και δεν απασχολούνται δε, παραμένουν εγκλωβισμένοι.
Μπορούμε, όμως, απλά να περιμένουμε να πέσει η τωρινή κυβέρνηση για να δούμε ξανά τα ποσοστά της ανεργίας να πέφτουν; Επειδή δεν μπορούμε να ζούμε με διαλείμματα, ανά τετραετία, μπαίνουμε στη διαδικασία διεκδίκησης.
Τα όνειρά μας δεν χωράνε στον εργασιακό τους μεσαίωνα
Σίγουρα, αν αναλογιστεί κανείς την παρούσα συγκυρία θα σκεφτεί απαισιόδοξα. Θα σκεφτεί ότι η νέα γενιά πρέπει να ανέβει έναν Γολγοθά. Ίσως ακόμα και ότι φταίει το «κακό μας βιογραφικό» που δεν τα καταφέραμε. Αυτό όμως που πρέπει να σκεφτεί, πραγματικά, είναι ότι το σκοτάδι και ο εργασιακός μεσαίωνας δεν χωράει τα όνειρά μας. Τα όνειρά μας για ζωή και αξιοπρέπεια.
Χρέος μας, λοιπόν, είναι να θέσουμε τα δικά μας αναχώματα τα οποία θα στοχεύουν στην χειραφέτηση των εργαζομένων προκειμένου να ενισχύσουμε τον αγώνα για καλύτερα εργασιακά δικαιώματα, μεγαλύτερους μισθούς και περισσότερες θέσεις εργασίας.
Η επίθεση που δεχόμαστε είναι ολομέτωπη και μας αγγίζει όλους και όλες συλλογικά. Συλλογική πρέπει να είναι και η απάντησή μας. Η ενίσχυση του αγώνα για το δικαίωμα στην εργασία είναι μονόδρομος, αλλά είναι γεμάτος με το δίκιο της γενιάς μας για ζωή.
Η Καλλιόπη Κακοκέφαλου, είναι μέλος Ο.Μ. Νεολαίας ΣΥ.ΡΙΖ.Α ΕΜΠ, εργαζόμενη στον επισιτισμό
Ο Αντώνης Ραυτόπουλος, είναι μέλος Ο.Μ. Νεολαίας ΣΥ.ΡΙΖ.Α Καισαριανής, εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα
Πηγή: Η Αυγή
