Ένα από τα πιο σημαντικά και ίσως πρωτοποριακά που κατάφερε το αυτοδιαχειριζόμενο Εμπρός, είναι να συγκεντρώσει πολλούς και πολύ διαφορετικούς ανθρώπους από διαφορετικά πολιτιστικά, πολιτικά και κοινωνικά περιβάλλοντα, γεγονός που προσέφερε στο συγκεκριμένο πολιτιστικό πεδίο της πόλης μια πολύ διευρυμένη κοινωνική απεύθυνση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι δημιουργήθηκε μέσα στον πρώτο χρόνο της γνωστής κρίσης, το 2011.
Είδαμε και είμαστε πλέον σίγουροι ότι η κοινωνική ευαισθητοποίηση μέσω της τέχνης είναι όχι μόνο εφικτή, αλλά και απαραίτητη και ότι ένας συλλογικός αγώνας για μια δίκαιη κοινωνία αλληλεγγύης, ισότητας και ελπίδας γεννούν και θέτουν σε εφαρμογή επιχειρήματα ανθρωπινά, ριζοσπαστικά και αναντίρρητα.
Ένα από τα πιο καθοριστικά γεγονότα για την πολιτιστική ποιότητα του Εμπρός, ήταν το πρώτο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών τον Μάρτιο του 2014, το οποίο κατά κοινή ομολογία ξεπέρασε κάθε προσδοκία και όνειρο που είχαμε. Από την πρώτη μέρα παραδόθηκε στη διάθεση του κόσμου και των ομάδων καλλιτεχνών που συμμετείχαν. Εμείς απλά οραματιστήκαμε έναν τόπο συνάντησης αντιφασιστικού περιεχομένου και το οργανώσαμε, αλλά από εκεί και μετά ανέλαβε ο αυθορμητισμός και ενθουσιασμός του κόσμου που ήρθε στο Εμπρός. Εκείνος ο κόσμος κατάφερε με γνήσιο τρόπο να αξιοποιήσει την υψηλή «αντιρατσιστική και αντιφασιστική» διαθεσιμότητα όλων των καλλιτεχνών και τη συνείδηση του φεστιβάλ.
Οι κατάμεστοι θεατρικοί χώροι και η μυσταγωγική διάθεση είχαν αδιάκοπη διάρκεια ζωής σε όλες τις μέρες του φεστιβάλ. Η σχέση υποβολής μεταξύ κοινού και καλλιτεχνών δεν ήταν τεχνητή, δεν καθορίστηκε από… εφέ, σκηνικές υπερβολές ή άλλες συναφείς τεχνικές, δεν επιβλήθηκε «από τη σκηνή». Ήταν μοιρασμένη, ήταν φυσική, ήταν προϊόν της συνείδησης του αντιφασιστικού μηνύματος. Οι παραστάσεις πήραν χαρακτήρα μυσταγωγίας κι έτσι τελετουργούνταν μια απόλυτη συνύπαρξη μεταξύ σκηνής και «κοινού». Ήταν μοναδική εμπειρία για όσους το ζούσαν. Τέτοιες εμπειρίες δυστυχώς είναι σχεδόν ανύπαρκτες στον επαγγελματικό/ εμπορικό πολιτιστικό βίο ενός καλλιτέχνη.
Τα σωματεία και οι συλλογικότητες του πολιτισμού έχοντας αποδείξει πια στην πράξη ότι αντιλαμβάνονται ως πρωταγωνιστικό το ρόλο τους στην αντιμετώπιση και αναχαίτιση της επίθεσης αυτής της κυβέρνησης στο σύνολο του πολιτισμού αλλά και του εργαζόμενου κόσμου, πρέπει να απαιτήσουν να παραμείνει το Εμπρός ανοιχτό ως ένας ανεξάρτητος, αυτοδιαχειριζόμενος, ελεύθερος πολιτιστικός χώρος έκφρασης με κάθε τρόπο.
Βασίλης Κουκαλάνι
Πηγή: Η Εποχή
