Μεγάλη πανεργατική απεργία έχει προκηρυχθεί για τις 20 Νοεμβρίου από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ με αιτήματα την αύξηση των μισθών, την αντιμετώπιση της ακρίβειας και του κόστους ζωής, τη στήριξη του ΕΣΥ, καθώς και την εναντίωση στις ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων οργανισμών και φορέων.
Η πραγματικότητα είναι σκληρή για τους/τις εργαζόμενους/ες αυτής της χώρας. Ο μισθός δεν φτάνει για τα βασικά και άλλη μια γενιά οδηγείται στον κάλαθο των αχρήστων, καθώς όσα και αν έχει πετύχει σε προσωπικό επίπεδο (πτυχία, μεταπτυχιακά κλπ) φαντάζουν ότι δεν μπορούν να δώσουν την ώθηση που χρειάζονται οι νέοι και οι νέες αυτού του τόπου για να ζήσουν με αξιοπρέπεια.
Στον πέμπτο, αισίως, χρόνο διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας η αγοραστική δύναμη του μέσου και κατώτατου μισθού έχουν μειωθεί δραματικά. Όσο κι αν η κυβέρνηση διατυμπανίζει την επιστροφή 60.000 νέων επιστημόνων από το εξωτερικό η αλήθεια είναι ότι το εγχώριο εργατικό δυναμικό αδυνατεί να αποκατασταθεί επαγγελματικά καταρρίπτοντας στην πράξη το αφήγημα περί κοινωνικής σταθερότητας.
Την ίδια στιγμή, η αναδιανομή πλούτου από κάτω προς τα πάνω σφίγγει ακόμα περισσότερο τον κλοιό, περιορίζοντας εν τοις πράγμασι τις επιλογές μας. Ας σκεφτούμε μόνο πως σύμφωνα με έρευνα της εφημερίδας «Τα Νέα» ένας μέσος εργαζόμενος χρειάζεται 1500 ευρώ το μήνα για να ζει αξιοπρεπώς, τη στιγμή που ο καθαρός βασικός μισθός είναι στα 700 ευρώ.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι τι κάνουμε εμείς;
Βαθιά μου πεποίθηση είναι ότι πλέον δεν χωράνε άλλες αναβολές! Στη συνθήκη κατάρρευσης της πολιτικής αντιπολίτευσης, οι κοινωνικές δυνάμεις που βάλλονται από τις πολιτικές της κυβέρνησης οφείλουν να πάρουν τη σκυτάλη δημιουργώντας ξανά κοινωνικούς πυρήνες αντίστασης.
Σε πρώτη φάση οφείλουμε να πιστέψουμε ξανά στην αξία της συμμετοχής. Αυτό σημαίνει ότι απαιτείται να σπάσουμε την ανάθεση σε κάθε επίπεδο και οι εργαζόμενοι να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Να διεκδικήσουμε αιτήματα όπως τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, την αύξηση αποδοχών και την ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών. Και προπαντός την ενίσχυση των συνδικάτων μας.
Στην εποχή που ο καθένας νιώθει μόνος του ας επαναπροσδιορίσουμε το «μαζί»! Να φέρουμε πάλι στην επιφάνεια τα κοινωνικά αντανακλαστικά που κράτησαν όρθια την εργατική τάξη τα σκληρά χρόνια της λιτότητας και των μνημονίων, αλλά και αυτά που στήριξαν τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων σε Wolt και e food!
Να επενδύσουμε ξανά στα πυρηνικά στοιχεία της κοινωνίας μας που κατάφερε να συγκεντρώσει 1.5 εκατομμύριο πραγματικές υπογραφές για το έγκλημα των Τεμπών. Να μην επιτρέψουμε στον αμοραλισμό και την μισαλλοδοξία να βρουν έδαφος στις γειτονιές μας, στους χώρους δουλειάς μας. Στις ζωές μας.
Τούτων δοθέντων, η 20η Νοέμβρη αποτελεί έναν νέο κόμβο για το εργατικό κίνημα της χώρας. Και αυτό ούτως ώστε να μπορέσει να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του απέναντι στα επίδικα της νέας εποχής.
Εκτίμησή μου είναι ότι οφείλει να υπάρξει σοβαρή κριτική της στάσης των μεγάλων συνομοσπονδιών εργαζομένων της χώρας. Κι αυτό διότι όλο το προηγούμενο διάστημα με τη στάση και την πρακτική τους δείχνουν να μην μπορούν να αφουγκραστούν στην πράξη τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, άρα και της ευθύνης που έχουν απέναντι σε αυτήν.
Οι γραφειοκρατικές διαδικασίες που αποκλείουν κόσμο από την ενεργό δράση. Τα αργά αντανακλαστικά σε κοινωνικούς και κινηματικούς κόμβους, όπως στις κινητοποιήσεις για το έγκλημα των Τεμπών ή στις κινητοποιήσεις των αγροτών και των φοιτητών πέρσι. Τα παραπάνω παραδείγματα δείχνουν ότι αν η ηγεσία της ΓΣΕΕ αντιλαμβάνεται τη βαρύτητα της θέσης της, οφείλει να πάψει να κλείνει τα μάτια μπροστά στις ανάγκες ενός δοκιμαζόμενου λαού από τη φτώχεια, την ακρίβεια και την μιζέρια που τον μαστίζει!
Ας κάνουμε, λοιπόν, το χρέος και το καθήκον μας απέναντι σ’ αυτό τον κόσμο· τον κόσμο της εργατικής τάξης. Να μην φοβηθούμε να ανοίξουμε νέους δρόμους διεκδικήσεων και αγώνα για αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη.
Ένα τέτοιο σχέδιο μόνο εύκολο δεν είναι, αλλά ούτε η σημερινή καθημερινότητα είναι εύκολη. Συνεπώς, έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε ό,τι μας επιβάλλεται ή στην διεκδίκηση της ζωής μας! Στις 20 Νοεμβρίου απεργούμε για το μέλλον μας· για να μπορέσουμε να υψώσουμε ανάστημα στο μπόι των αναγκών μας. Εν κατακλείδι, παραφράζοντας τους στίχους του Φώντα Λάδη, η 20η Νοέμβρη ας γίνει η μέρα που θα σπάσουμε το νήμα του φόβου και τη μιζέρια μιας ζωής.
Βασίλης Γλέζος
