Σκηνή ανάκρισης. Ένας μάρτυρας, ο μόνος μάρτυρας σε μια σειρά από φόνους, που επιμένει να αφηγηθεί την ιστορία παίρνοντάς τα όλα από την αρχή, με τον τρόπο που αυτός έχει μάθει να προσεγγίζει τα γεγονότα. Αρχίζει να τη διηγείται σε χρόνο ενεστώτα -η ζωντάνια της αφήγησης ως γνωστόν είναι πολύ σημαντική-, παρουσιάζοντας το κεντρικό της πρόσωπο, τη Δήμητρα, σαραντάρα, γόνο αρχοντικής οικογένειας δικαστικών, αντιεισαγγελέα στο νησί όπου γεννήθηκε και βουλιάζει από τον τουρισμό, παντρεμένη με πιλότο, έτοιμη να κάνει μια προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης. Αλλά αυτά θα τα μάθουμε σε λίγο. Γιατί το σημαντικό με το οποίο ξεκινάει η αφήγηση είναι η συνάντησή της, στη σχολή χορού, με τον γιατρό Νίκο. Έρωτας με την πρώτη ματιά; Όπως και να έχει, η ιστορία συνεχίζεται με μια δίκη που φέρνει αντιμέτωπες τις δύο οικογένειες που λύνουν και δένουν στις παράνομες δραστηριότητες του νησιού. Ως πληρεξούσιοι προφανώς. Διότι στα τουριστικά νησιά τα συμφέροντα είναι τεράστια, υπάρχει μαφία, γίνονται εγκλήματα, τα ξέρουμε πολύ καλά όλα αυτά από την τηλεόραση και τις εφημερίδες. Αληθοφανέστατη η πλοκή. Ο μικρός γιος της μίας οικογένειας πλάκωσε στο ξύλο τον γιο της άλλης. Την υπόθεση δικάζει η μητέρα της Δήμητρας και η ετυμηγορία της είναι τουλάχιστον παράξενη. Ο Νίκος αποδεικνύεται ότι ανήκει στην οικογένεια του νταή. Κι εκεί πάνω τα πράγματα σοβαρεύουν. Φονικά, εξαφανίσεις, επανεμφανίσεις, κι άλλα φονικά, ένας αστυνομικός που έχει τη Δήμητρα στην καρδιά του κι ένα κρυφό χαρτί στο μανίκι του, ένα υπό εξέλιξη (παράνομο προφανώς) πανοπτικόν που θα σώσει το νησί και την πατρίδα. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και στη μέση των ραγδαίων εξελίξεων η έντιμη και μπερδεμένη όσο δεν παίρνει Δήμητρα, που κάνει την εξωσωματική, σκέφτεται τον Νίκο, αρχίζει για πρώτη φορά να αμφιβάλλει για τη μητέρα της, τη σιδηρά κυρία του νησιού, κόρη δικαστικού και πρώην σύζυγο δικαστικού επίσης, του οποίου η ομοφυλοφιλία ξεσκεπάστηκε δημοσίως και ζει πια μόνος με τον αγαπημένο του έξω από την πόλη, συντροφιά με τα φυτά, τα βιβλία και τους δίσκους του. Ο χαλαρός πατέρας της Δήμητρας που μιλάει στον ανακριτή. Ή μήπως όχι; Η ιστορία συνεχίζεται, τα πτώματα συσσωρεύονται, άλλοι νεκροί γυρίζουν πίσω από το παρελθόν, οι μεγάλοι παίκτες κινούν τα νήματα πίσω από τις κουίντες, η Δήμητρα πιάνει τον άντρα της να την απατάει, αθώοι εμφανίζονται ως ένοχοι, άριστοι υπεράνω πάσης υποψίας αποδεικνύονται εγκληματίες. Κι ο έρωτας παραμένει παντοδύναμος. Τόσο όσο.
Το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Μπέκα είναι ένα καλοστημένο, γεμάτο σασπένς αστυνομικό μυθιστόρημα, που ακολουθεί με προσοχή όλες τις νόρμες και μετέρχεται όλες τις τεχνικές του είδους. Ένα σύγχρονο αστυνομικό-κοινωνικό μυθιστόρημα που μιλάει για τη διαφθορά, τη διαπλοκή, την κυβερνοεπιτήρηση, με έναν ξαφνικό έρωτα στο επίκεντρο, ένα καλό κορίτσι ερωτεύεται ένα καλό αγόρι και μαζί ψάχνουν την αλήθεια. Μόνο που «και η αλήθεια είναι σχετική. Μόνο εκείνος που κατέχει όλα τα δεδομένα μπορεί να γνωρίζει πλήρως την αλήθεια». Κι αυτό ισχύει και για το βιβλίο του Μπέκα.
Διότι η Γένεσις δεν είναι απλώς άλλο ένα αστυνομικό μυθιστόρημα – ομολογουμένως απολαυστικό. Το κλειδί για την ανάγνωσή του είναι ο τίτλος του. Γένεσις. Του κόσμου, του ανθρώπου, του πολιτισμού και των αφηγήσεων τους. Γένεσις και γενετική, γενετική ή παραγωγική γενική τεχνητή νοημοσύνη, η νέα τεχνολογία στον νέο πολιτισμό. Η τεχνολογία της επιτήρησης του αστυνόμου, η οποία όμως ξεκίνησε ως κειμενική γεννήτρια, μια προηγμένη κειμενική γεννήτρια που έχει ξεπεράσει προ πολλού όλες τις δοκιμές της κυβερνολογοτεχνίας της παλιάς, πλέον εποχής. Μια κειμενική γεννήτρια αστυνομικών ιστοριών, τις οποίες μετατρέπει αυτόματα και σε ταινίες, η οποία έχει μετατραπεί σε πρόγραμμα που ελέγχει την πληροφορία, παραβιάζοντας το λογισμικό κάθε ηλεκτρονικής συσκευής. Με ή χωρίς κοινωνική μηχανική, με ή χωρίς εντολή. Γράφοντας κώδικα ερήμην του αστυνόμου, σε βάρος του αστυνόμου, όντας ο αστυνόμος. Ή μήπως και ο συγγραφέας; Η άλλη όψη της Δήμητρας, που έγραφε διηγήματα όταν ήταν μικρή και βλέπει τις ιστορίες της να εισβάλλουν στη ζωή της;
Το μυθιστόρημα του Μπέκα παίζει με την αστυνομική λογοτεχνία και τις συμβάσεις της για να μιλήσει για την τεχνολογία και τη σχέση της με τον άνθρωπο, με την κοινωνία, με την εξουσία αλλά και με τη γραφή. Για να ρίξει φως σε μια πραγματικότητα που είναι ήδη εδώ και σχεδιάζει το μέλλον, στη νέα γένεσι, ενός νέου κόσμου και των νέων ιστοριών του. Στη νέα χειραγώγηση, τη νέα υποδούλωση. Ένα μαστορικά κατασκευασμένο μεταμυθοπλασιακό έργο για τις παλιές δομές που κάνουν ήδη πράξη τον νέο τους μετασχηματισμό. Όσο εμείς δεν βρίσκουμε τον τρόπο να τις στείλουμε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Τιτίκα Δημητρούλια
