Μαζικότατη ήταν η συμμετοχή των εργαζομένων στην 24ωρη απεργία, στις στάσεις εργασίας και στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα, την Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου, ενάντια στο νομοσχέδιο για τα εργασιακά, που κατατέθηκε στην Ολομέλεια της Βουλής την ίδια μέρα (την Παρασκευή, όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, αναμένεται η υπερψήφισή του από την κυβέρνηση).
Δυναμικές απεργίες
Τα Εργατικά Κέντρα Αθήνας, Πειραιά, Πάτρας, Λαυρίου – Ανατ. Αττικής, Λάρισας, Ιωαννίνων, Εύβοιας, Άρτας, Δωδεκανήσου, Θεσπρωτίας, Κεφαλονιάς – Ιθάκης, Λευκάδας, Ημαθίας, Σάμου, Λέσβου, Ζακύνθου, Λαμίας, Αμαλιάδας, Κέρκυρας, Φωκίδας κ.ά, η ΑΔΕΔΥ, η ΟΛΜΕ, η ΠΟΕΔΗΝ, η ΟΕΝΓΕ, η ΠΕΝΕΝ, το ΠΑΜΕ και πολλές άλλες πανελλήνιες ομοσπονδίες διαφόρων κλάδων εργαζομένων, πρωτοβάθμια και κλαδικά σωματεία προχώρησαν σε απεργία, προκειμένου ο υπουργός Εργασίας, Άδωνις Γεωργιάδης, και η κυβέρνηση να αποσύρει το νομοσχέδιο «σκλαβιάς», όπως έχει χαρακτηριστεί από πολλούς.
Αξίζει να σημειωθεί πως οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μεταφοράς σταθερής τροχιάς αρχικά δεν είχαν προκηρύξει απεργία, αλλά η εταιρεία ΣΤΑΣΥ έσπευσε να το …σιγουρέψει, στέλνοντας τους ούτως ή άλλως αγωγή για κήρυξη παράνομης απεργίας! Μετά και από αυτή την αναιτιολόγητη επίθεση, οι εργαζόμενοι στα σταθερά ΜΜΜ αποφάσισαν κι αυτοί συμμετοχή στην 24ωρη απεργία, η οποία όμως ανεστάλη, για κάποια από τα σωματεία, μετά από δεύτερη προσφυγή της ΣΤΑΣΥ στο δικαστήριο. Κατά της απεργίας των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας προσέφυγε και η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, με αποτέλεσμα να ακυρωθεί, ενώ οι οδηγοί λεωφορείων, μετά από προσφυγή του ΟΣΥ, συμμετείχαν τελικά στην απεργία μεμονωμένα ως εργαζόμενοι υπό το κάλεσμα του ΕΚΑ.
Ανεπαρκής ΓΣΕΕ
Παρά, όμως, τις σφοδρές αντιρρήσεις και κινητοποιήσεις των εργασιακών οργανώσεων που πραγματοποιήθηκαν σε όλη τη χώρα, ξεπερνώντας τα εμπόδια, ο υπουργός Α. Γεωργιάδης δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα, ούτε έξω από τη Βουλή, ούτε μέσα σ’ αυτή, αν και κατά τη συζήτηση με τους φορείς στην αρμόδια Επιτροπή, όλοι, πλην του ΣΕΒ προφανώς, είχαν ασκήσει δριμεία κριτική κατά του νομοσχεδίου (μέσα σ’ αυτούς ήταν και η Ομοσπονδία Συλλόγων των υπαλλήλων του ίδιου του υπουργείου Εργασίας). Έτσι, κάνοντας τη νύχτα μέρα, ο Α. Γεωργιάδης στην Ολομέλεια της Βουλής έφτασε στο σημείο να δηλώσει πως «δεν υπάρχει ψυχή στο Σύνταγμα» και πως «ούτε ένας εργαζόμενος δεν απεργεί», παρά μόνο «η ΑΔΕΔΥ που δεν την αφορά, απλά ακούσανε ότι κάπου έγινε απεργία και είδαν φως και μπήκαν».
Οι δηλώσεις προκάλεσαν την οργή της αντιπολίτευσης, με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Νάσο Ηλιόπουλο, να υπερασπίζεται τους συνδικαλιστές, λέγοντας «θα έπρεπε να είστε πιο προσεκτικός. Υπήρχε ένα συνδικαλιστικό σωματείο που σας προειδοποιούσε επί μήνες. Σας έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου και αν το ακούγατε δεν θα είχαν πεθάνει 58 άνθρωποι στα Τέμπη». Αντίστοιχα, ο βουλευτής ΚΚΕ, Θανάσης Παφίλης, απάντησε πως «ο υπουργός είπε ότι δεν υπάρχει κανένα σωματείο που να απεργεί. Ας πάει μια βόλτα στον Πειραιά όπου νέκρωσε όλο το λιμάνι. Ας μας πει ο κ. Γεωργιάδης ένα σωματείο που είπε “ζήτω” για το νομοσχέδιο εκτός από την πουλημένη ΓΣΣΕ. Είναι νομοσχέδιο έκτρωμα, μεσαίωνας και δουλοκτησία».
Ήταν ακριβώς η στάση της ΓΣΕΕ, που έδωσε το πάτημα στον υπουργό να δηλώνει τέτοιες χυδαιότητες και ψεύδη, καθώς παρότι η συνομοσπονδία κατέθεσε τις ενστάσεις της στην επιτροπή της Βουλής για το νομοσχέδιο, δεν κάλεσε σε συμμετοχή στην απεργία, δείχνοντας ξανά πως, ένα μέρος της τουλάχιστον, έχει χάσει κάθε ίχνος πραγματικής συνδικαλιστικής δράσης και εκπροσώπησης των εργαζομένων.
13 ώρες δουλειά, 6 μέρες την εβδομάδα
Στην Ελλάδα τα άτομα 20-64 ετών, σύμφωνα με τη μελέτη της Eurostat για το 2022, εργάζονται περισσότερο απ’ ό,τι οι εργαζόμενοι σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Ενδεικτικά, ο μέσος όρος εργασίας στη χώρα μας είναι 41 ώρες την εβδομάδα, όταν στη Γερμανία και στη Δανία είναι περίπου 35, στη δε Ολλανδία 33,2. Ο μέσος όρος στο σύνολο των χωρών της ΕΕ διαμορφώνεται στις 37,5 ώρες την εβδομάδα.
Παρά, όμως, την πρωτιά στην υπερεργασία, η κυβέρνηση της ΝΔ μπροστά στο πρόβλημα διαβίωσης που αντιμετωπίζει η πλειοψηφία του κόσμου, λόγω χαμηλών μισθών και καλπάζουσας ακρίβειας, βρήκε σαν λύση τη θέσπιση της εξάντλησης των εργαζομένων, δίνοντας τη «δυνατότητα» να εργάζονται σε δύο εργοδότες για 13 ώρες σύνολο κάθε μέρα, μήπως και βγει ο μήνας. Για μια πραγματική αύξηση του κατώτατου μισθού, προκειμένου να ζουν οι εργαζόμενοι αξιοπρεπώς, ούτε λόγος.
Σε περίπτωση που οι 13 ώρες δουλειάς κάθε μέρα δεν είναι αρκετές για την εξόντωση των εργαζομένων, η κυβέρνηση ψήφισε και την 6ημερη εργασία για όσες επιχειρήσεις είναι συνεχόμενης εβδομαδιαίας λειτουργίας (όχι εστίαση και ξενοδοχεία), αλλά και για όσες λειτουργούν κατά τις ημέρες Δευτέρα έως και Σάββατο, επί 24 ώρες. Η διάταξη αναφέρεται σε «κατ’ εξαίρεση» δυνατότητα, χωρίς όμως να ορίζεται κανένα όριο από τον νόμο στην εφαρμογή της, ενώ πια ο εργαζόμενος δεν θα έχει το δικαίωμα να αρνηθεί να εργαστεί και έκτη μέρα. Το τραγελαφικό είναι ότι την ίδια μέρα με την ψήφιση αυτών των ρυθμίσεων, η Γερμανία, όπως έχει συμβεί και σε άλλες χώρες (πχ Βρετανία), αποφάσισε την εφαρμογή πιλοτικού προγράμματος για 4ημερη εργασία με τον ίδιο μισθό…
Η πλήρης απορρύθμιση
Μετά τις αντιδράσεις, η διάταξη για τις συμβάσεις μηδενικών ωρών εργασίας απαλείφθηκε, παρέμεινε όμως αυτή για τις «κατά παραγγελία συμβάσεις». Πρόκειται για την πλήρως ελαστικοποιημένη μορφή εργασίας, που ο εργαζόμενος περιμένει πάνω από το τηλέφωνο για μια ειδοποίηση ότι σήμερα το αφεντικό θα τον χρειαστεί για δουλειά. Πότε, για πόσες ώρες και για ποιες μέρες θα έχει δουλειά και άρα αμοιβή να ζήσει, θα το μαθαίνει ένα 24ωρο πριν.
Στον νέο νόμο υπάρχουν και σωρεία άλλων ρυθμίσεων που εξανεμίζουν τα λιγοστά εργασιακά δικαιώματα που είχαν απομείνει. Κάπως έτσι, από τη θέσπιση του βάσιμου λόγου απόλυσης, που είχε φέρει η υπουργός Εργασίας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, Έφη Αχτσιόγλου, και μετά κατήργησε η ΝΔ, τώρα περνάμε σε ακόμη μεγαλύτερη απορρύθμιση στο ζήτημα. Εργαζόμενος επί 1 χρόνο, θα απολύεται πια από τον εργοδότη χωρίς προειδοποίηση και χωρίς καταβολή αποζημίωσης. Αντίστοιχα, αν ένας εργαζόμενος λείψει «αδικαιολόγητα» από τη δουλειά (και έτσι μπορούν να χαρακτηριστούν αυθαίρετα και καταχρηστικά διάφορες καταστάσεις) για 5 μέρες συνεχόμενα, τότε θα θεωρείται πως αποχώρησε οικειοθελώς. Με άλλα λόγια, και πάλι θα απολύεται χωρίς προειδοποίηση και αποζημίωση από τον εργοδότη, όσα χρόνια και αν είναι εργαζόμενος.
Η κυβέρνηση δεν παρέλειψε, βέβαια, να κάμψει κι άλλο τη δυνατότητα αντίστασης των εργαζομένων μπροστά σε όλες αυτές τις απαράδεκτες ρυθμίσεις, ποινικοποιώντας την απεργία, με τον νόμο να ορίζει φυλάκιση 6 μηνών και καταβολή χρηματικού προστίμου σε όσους «παρεμποδίζουν» να εργαστούν όσοι δεν θέλουν να συμμετέχουν σε απεργία.
Κερασάκι στην τούρτα ήρθε τελευταία στιγμή και η τροπολογία για το εκ νέου πάγωμα του «ξεπαγώματος» των τριετιών, που ούτως ή άλλως θα αφορούσε το 2027, μόνο όσους εργάζονται με κλαδικές συμβάσεις και χωρίς αναδρομικότητα για τους εργαζόμενους που από το 2012 δεν έχουν δει αυτές τις αυξήσεις. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, λοιπόν, στον νέο νόμο ορίζεται πως όποτε η ανεργία ξεπερνά το 10%, οι τριετίες θα αναστέλλονται αυτοδικαίως.
«Το σχέδιο τους εφιάλτης για τους πολλούς. Οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν χωρίς ωράριο, θα είναι διαθέσιμοι 24 ώρες το 24ωρο, 13 ώρες τη μέρα χωρίς υπερωριακή αμοιβή. Προσπαθούν να πείσουν ότι εκεί πρέπει να μπει ο πήχης των προσδοκιών μας. Μόνο εμείς μπορούμε να τους σταματήσουμε. Όλοι μαζί. Δεν θα είναι αυτό το μέλλον μας. Μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς», σημείωσε η βουλεύτρια και υποψήφια για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, Έφη Αχτσιόγλου, που συμμετείχε στην απεργιακή πορεία της Αθήνας.
Ας το ελπίσουμε, γιατί αυτός ήταν απλά ο πρώτος νόμος της κυβέρνησης για τα εργασιακά στη δεύτερη θητεία της. Μέχρι το τέλος αυτής, αν συνεχίσει με αυτό τον ρυθμό, μπορεί να θεσπίσει και τα κάτεργα.
Τζέλα Αλιπράντη
