Η κυβέρνηση Μελόνι δείχνει κάθε μέρα και περισσότερο το αντιδραστικό της πρόσωπο. Όμως, δεν είναι λίγοι οι πολίτες που αντιστέκονται, διεκδικώντας τα δικαιώματά τους.
Ο νέος προϋπολογισμός προβλέπει δάκρυα και αίμα για τον ιταλικό λαό, περικοπές σε υγεία και παιδεία, ελαχιστοποίηση των επιδομάτων των φτωχότερων οικογενειών, μειώσεις συντάξεων και ιδιωτικοποιήσεις της κρατικής περιουσίας, αλλά και φοροαπαλλαγές για τους πλουσιότερους. Το μεγάλο χρέος της Ιταλίας απαιτεί για άλλη μια φορά θυσίες από τον ιταλικό λαό, σύμφωνα με την κυβέρνηση, ενώ η ίδια προτιμά να δαπανά τεράστια ποσά για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και τις αποστολές όπλων. Από την αρχή του πολέμου η Ιταλία χορήγησε στην Ουκρανία 660 εκατομμύρια ευρώ σε στρατιωτική βοήθεια και 310 εκατομμύρια σε οικονομική βοήθεια, ενώ το ιταλικό κοινοβούλιο αποφάσισε να αυξήσει τις στρατιωτικές δαπάνες κατά 1,2 δισεκατομμύρια τον χρόνο.
Η αντιπολίτευση ετοιμάζει αντεπίθεση, με αιχμή του δόρατος τον κατώτατο μισθό και την υγεία. Οι βουλευτές της μειοψηφίας υπόσχονται ότι θα δώσουν μάχη στο Κοινοβούλιο ενάντια σε αυτό που ονομάζουν πραξικόπημα, δηλαδή τη διαστρέβλωση της τροπολογίας τους για τον κατώτατο μισθό. Η μάχη αυτή έρχεται μετά τη μεγάλη απεργία της 17ης Νοέμβρη, των συνδικάτων Cgil και Uil που πραγματοποιήθηκε με επιτυχία, παρά την προσπάθεια του υπουργού Μεταφορών Ματέο Σαλβίνι να μειώσει την εμβέλειά της. Η 17η Νοέμβρη ήταν η αρχή μιας σειράς απεργιών κατά της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, σε όλη την Ιταλία. Η ανεξάρτητη Αρχή που ελέγχει τις απεργίες είχε ζητήσει από τους διοργανωτές να εξαιρέσουν ορισμένους κλάδους, όπως οι Μεταφορές, ή να μειώσουν τις οκτώ ώρες σε τέσσερις. Αυτή ήταν η αφορμή για τον Σαλβίνι για να κηρύξει την επιστράτευση των εργαζομένων στις Μεταφορές. Το συνδικάτο αναγκάστηκε να μειώσει τις ώρες απεργίας στις Μεταφορές σε τέσσερις ώρες, για να μη φέρει σε δύσκολη θέση τους εργαζομένους . Ο Μαουρίτσιο Λαντίνι, γενικός γραμματέας του συνδικάτου Cgil και ο Πιερπάολο Μπομπαρντιέρι, γενικός γραμματέας του συνδικάτου Uil, χαρακτήρισαν την πράξη του υπουργού ως «θεσμικό τραμπουκισμό».
Οι τραμπουκισμοί της κυβέρνησης δεν σταματούν εδώ. Οι επιθέσεις στα δικαιώματα πέφτουν βροχή. Μια από αυτές είναι η αντισυνταγματική συμφωνία μεταξύ της Μελόνι και του πρωθυπουργού της Αλβανίας Ράμα για τη μεταφορά στην Αλβανία των αιτούντων άσυλο που διασώθηκαν στη θάλασσα, που η πρωθυπουργός υπόσχεται ότι σύντομα θα γίνει νόμος.
Μια άλλη σοβαρή επίθεση είναι το φασιστικής κοπής «πακέτο για την ασφάλεια» που προωθεί η κυβέρνηση, προκαλώντας τη διαμαρτυρία και απεργία των ποινικολόγων. Το πακέτο περιλαμβάνει το «αδίκημα εξέγερσης» για τους κρατουμένους και για όσους βρίσκονται στα Κέντρα Παραμονής για τον Επαναπατρισμό, ένα αδίκημα που συνεπάγεται ποινές φυλάκισης από δύο έως οκτώ χρόνια. Ήδη είναι εκατοντάδες οι κρατούμενοι που δικάζονται για τη συμμετοχή τους σε εξεγέρσεις μέσα στις φυλακές. Οι βίαιες εξεγέρσεις υπάγονται σε υπάρχοντες νόμους, ενώ είναι ορατός ο κίνδυνος ακόμη και η παθητική αντίσταση τις εντολές να μεταβληθεί σε μια ολοκληρωτική καταστολή κάθε μορφής ειρηνικής διαφωνίας στο εσωτερικό των φυλακών.
Επίσης, το «πακέτο για την ασφάλεια» περιέχει ένα άρθρο που αρνείται στις μητέρες που έχουν μικρά παιδιά το δικαίωμα να ζουν έξω από τη φυλακή μαζί με τα παιδιά τους, πράγμα το οποίο αναιρεί προσπάθειες χρόνων για μια ανθρώπινη διαβίωση στις φυλακές. Όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που έχουν αυξηθεί δραματικά οι θάνατοι μέσα στα κελιά.
Η ιταλική κυβέρνηση δεν ξεχνά και τις προσπάθειες περιορισμού του δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης και αυτό δεν αφορά μόνο τον Τύπο, όπου, για παράδειγμα, τα αντιπολιτευόμενα έντυπα δέχονται σκληρές επιθέσεις για τα άρθρα τους κατά της γενοκτονίας των Παλαιστινίων, αλλά, όπου μπορεί, στέλνει την αστυνομία να ξυλοφορτώσει τους διαδηλωτές υπέρ της Παλαιστίνης, όπως έγινε πρόσφατα σε διαδήλωση των φοιτητών στη Φλωρεντία, επειδή οι αρχές φαντάστηκαν ότι επρόκειτο να προχωρήσουν σε πορεία προς τη συναγωγή.
Ο ιταλικός λαός, παρά ταύτα, δεν σταματά τις διαδηλώσεις και τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό, ενώ οι εργαζόμενοι στα ιταλικά λιμάνια οργανώνουν κινητοποιήσεις αρνούμενοι να διαχειριστούν τη φόρτωση όπλων με προορισμό το Ισραήλ.
Ένα άλλο θέμα που υποτίθεται ότι έχει την προσοχή της κυβέρνησης, είναι η βία κατά των γυναικών. Η Τζόρτζια Μελόνι, που θέλει να την αποκαλούν «ο πρωθυπουργός», απαρνούμενη το άρθρο «η» του φύλου της, προαναγγέλλει μέτρα για την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών, που έχει υπέρμετρα αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Ακόμη και αν δεχτούμε ότι πράγματι ενδιαφέρεται, αμφιβάλλει κανείς ότι στο μυαλό της έχει μόνο την καταστολή και όχι τη διαπαιδαγώγηση και την πρόληψη;
Τόνια Τσίτσοβιτς
