Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον σχέδιο: να σταθεροποιηθεί η οικονομία, να επιστρέψει σε τροχιά ανάπτυξης και οι μισοί να ψοφήσουν στον δρόμο.
Τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης μας πληροφόρησαν ότι ο πρόεδρος Μιλέι της Αργεντινής τα πάει θαυμάσια και η οικονομία της χώρας ανακάμπτει.
Τα πλεονάσματα ανθούν και ο υπερπληθωρισμός πέφτει. Το χρέος μειώνεται.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι πολύ ευχαριστημένο και οι επενδυτές επιστρέφουν.
Το χρηματιστήριο κερδίζει 140% και μπλα.
Το αφήγημα είναι το εξής: ότι οι νεοφιλελεύθεροι με το αλυσοπρίονο μπορούν να πετύχουν εξαιρετικά αποτελέσματα.
Αυτοί που δεν υπολογίζουν πολιτικό κόστος, ξέρετε. Και που δεν ενδίδουν στον λαϊκισμό.
Σε αντίθεση με τους Μαδούρους γείτονές τους, που το μόνο που μπορούν να καταφέρουν είναι να βουλιάζουν τις χώρες τους στην κρίση.
Ο Μιλέι είναι ένας ακροδεξιός νεοφιλελεύθερος μισότρελος ο οποίος έχει ως πρόγραμμα την βίαιη κατεδάφιση της κοινωνίας της Αργεντινής.
Ο πρόεδρος Τραμπ και ο Έλον Μασκ τον θαυμάζουν, λένε τα διεθνή μέσα. Και θέλουν να αντιγράψουν τις μεθόδους του.
Ξέρετε περικοπές δημοσίων δαπανών, ελαστικότερη εργασία, μείωση του μισθολογικού κόστους, φοροελαφρύνσεις για τους πλούσιους και όλα αυτά.
Και ο κόσμος που δεν πολυπροσέχει τι ακούει, καταγράφει στο υποσυνείδητό του, ότι αυτή είναι η σωστή πολιτική. Αρκεί να βρεθεί ο θαρραλέος πολιτικός άνδρας να την εφαρμόσει.
Τι δεν μας λένε για την Αργεντινή: ότι η εξαθλίωση τείνει να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις.
Το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν κάτω από την φτώχεια, έχει εκτιναχθεί. Αυξήθηκε κατά 53% μέσα σε έναν χρόνο.
Και έχει υπερβεί το 50% του πληθυσμού. Μιλάμε για 27 εκατομμύρια ανθρώπους.
Το 18% του πληθυσμού ζει σε απόλυτη φτώχεια. Δεν έχει λεφτά ούτε για ψωμί.
Και ζει σε παράγκες με τοίχους από πλαστικές σακκούλες και τσίγκινες στέγες από όπου περνάει η βροχή.
Ενάμιση εκατομμύριο παιδιά υποσιτίζονται. Η αβιταμίνωση θερίζει και η Αργεντινή θυμίζει αφρικανική χώρα.
Οι περικοπές κοινωνικών δαπανών έχουν αφήσει πολλούς ανθρώπους χωρίς πρόσβαση σε στοιχειώδη αγαθά.
30.000 δημόσιοι υπάλληλοι απολύθηκαν. Οι συνάξεις περικόπηκαν.
Η ανεργία καλπάζει.
Τα φιλανθρωπικά συσσίτια εξαπλώνονται. Λογικό, αφού ο κόσμος δεν έχει να φάει.
Αλλά η κυβέρνηση σταμάτησε να χρηματοδοτεί τις κοινωνικές κουζίνες. Όπως επίσης έκοψε όλες τις επιδοτήσεις στην ενέργεια και τις μεταφορές.
Έχει σταματήσει όλα τα έργα υποδομής και έχει παγώσει την χρηματοδότηση στις περιφερειακές κυβερνήσεις.
Και αυτό είναι πρόβλημα γιατί κάθε πέσο που ξοδεύει το κράτος το εισπράττει κάποιος άνθρωπος.
Οι τιμές στα μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν δεκαπλασιαστεί μέσα σε έναν χρόνο.
Οι τιμές των τροφίμων έχουν επίσης ανεβεί στα ύψη.
Και οι ανισότητες έχουν αυξηθεί.
Η χρονιά αναμένεται να κλείσει με ύφεση 3,5% φέτος.
Αλλά σύμφωνα με τις προβλέψεις του ΔΝΤ, του χρόνου θα έχει 5.5% ανάπτυξη και θα δένουν τα σκυλιά με τα λουκάνικα.
Ξέρετε πόσο έγκυρες είναι οι προβλέψεις του ΔΝΤ, ε;
Και μάλιστα στην Αργεντινή που το ΔΝΤ τους κάθεται στο σβέρκο από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.
Με αποκορύφωμα την χρεωκοπία του ’90.
Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον σχέδιο: να σταθεροποιηθεί η οικονομία, να επιστρέψει σε τροχιά ανάπτυξης και οι μισοί να ψοφήσουν στον δρόμο.
Αλλά αυτό είναι το καλό σενάριο. Γιατί το πείραμα της προσαρμογής μπορεί κάλλιστα και να αποτύχει τελείως. Πρώτη φορά θα είναι;
Μην μασάμε λοιπόν στα κυρίαρχα αφηγήματα. Το πρόβλημα του κόσμου σήμερα είναι ότι οι πλούσιοι βρίσκουν τρόπους να γίνονται πλουσιότεροι σε βάρος των φτωχών.
Και όχι ότι δεν έχουμε αρκετό νεοφιλελεθερισμό να εφαρμόσουμε.
Ο Σχολαστικός
Η ΑΥΓΗ
