«Ο ηλίθιος και ο σοφός δεν βλέπουνε το ίδιο δέντρο», γράφει ο Ουίλιαμ Μπλέηκ στις «Παροιμίες της Κόλασης». Και πες μου τώρα εσύ, τι βλέπει τούτο το αλλόκοτο παρεάκι που κοιτάζει κάτω από τον βραδινό αττικό ουρανό ό,τι απέμεινε από την Ακρόπολη. Αν απέμεινε κάτι από αυτό που κάποτε ήταν «το Ερέχθειο των πουλιών», πιο κει ο Παρθενώνας, και τώρα είναι ένα υπερφωτισμένο τίποτα που κάνει botox στις ρυτίδες των αιώνων και ισοπεδώνει με ένα κατεδαφιστικό photo shop ό,τι θα μπορούσε να ονομασθεί χρόνος και θρίαμβος των ερειπίων. Τέλος πάντων όμως, ας πούμε ότι αυτό το κραυγαλέο και έξω από κάθε αίσθηση μέτρου «ήχος και φως», είναι η Ακρόπολη.
Τι ακριβώς κοιτάζει στην Ακρόπολη, ένας αιμοσταγής τύραννος μιας «χώρας παρία» (έτσι την είχε ονομάσει ο Μπάιντεν, ως αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, πριν αρχίσει ως πρόεδρος τα αιματοβαμμένα σαλιαρίσματα των επενδύσεων) που πέρα από την εσωτερική τυραννία, το πριόνισμα (κυριολεκτικά) των αντίπαλων του καθεστώτος, είναι υπεύθυνη για την χειρότερη ανθρωπιστική καταστροφή παγκοσμίως, στην Υεμένη, με εκατομμύρια νεκρούς είτε από βομβαρδισμούς, είτε από πείνα;
Και επειδή ορθότατα υπενθυμίστηκε η φρικιαστική δολοφονία του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι, με υπεύθυνο τον εν λόγω πρίγκιπα – διάδοχο Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν, καλό θα ήταν να υπενθυμίσουμε και τον θάνατο ενός οποιουδήποτε ανώνυμου παιδιού, όπως τον περιγράφει ο Γκράχαμ Γκρην στο «Καμένο χαρτί» (εκδ. Πόλις): «Μπορούσες να μετρήσεις τα πλευρά στο κορμάκι του παιδιού. Ήταν σαν κλουβί που το είχαν σκεπάσει μ’ ένα σκούρο πανί για να κοιμηθεί το πουλί, και η αναπνοή του παιδιού, σαν το πουλί, σάλευε κάτω από το πανί».
Για το Βελγικό Κονγκό της δεκαετίας του ’60 το γράφει ο Γκρην, αλλά τι σημασία έχει; Είτε στην Αφρική, είτε στην Αραβική Χερσόνησο, είτε παντού, ο θάνατος ενός παιδιού από πείνα, δίψα, αρρώστια είναι ο ίδιος. Τι λοιπόν βλέπει ένας αιμοσταγής πρίγκιπας-επενδυτής με την σκευή του φορτωμένη από πουλάκια που ξεψύχησαν στα χέρια του και από τα χέρια του, τι ακριβώς βλέπει κοιτάζοντας το μεγαλύτερο αισθητικό κατόρθωμα ενός πολιτεύματος που ονομαζόταν Δημοκρατία; Τι βλέπει από την κτίση του χρόνου με τα θεμέλια των ναών στερεωμένα σ’ έναν Αισχύλο, έναν Σοφοκλή, έναν Ευριπίδη, σ’ έναν ατελεύτητο «Επιτάφιο» νεκρών για δημοκρατία και ελευθερία;
Και δίπλα του ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Με το ένα γόνατο ελαφρώς λυγισμένο, τα χέρια σταυρωμένα και στάση-απομίμηση αυτοκρατορικής… ευδίας. Τι ακριβώς βλέπει στο λυγισμένο γόνατο που έχουν απέναντι οι Καρυάτιδες σηκώνοντας το βάρος όλου του ήλιου κι όλου του έναστρου ουρανού και την τιτάνια οδύνη όλης της προσευχής και όλης της ελπίδας του ανθρώπινου γένους; Και από δίπλα η ανεκδιήγητη Λίνα Μενδώνη, πολύ περήφανη προφανώς για το τσιμέντωμα του ιερού εδάφους της Ακρόπολης, για να μην φαίνεται το χνάρι του Γλέζου και του Σάντα, αλλά και λίγο πιο μακριά το χνάρι του Λαμπράκη πάνω στα χνάρια των Μαραθωνομάχων, που γέννησαν κάθε Ακρόπολη και εξακολουθούν να στερεώνουν «ναούς στο σχήμα τ’ ουρανού», όπου υπάρχει καταπίεση και σφαγή και θάνατος.
Αλλά τι τον νοιάζει τον Μητσοτάκη, τι τον νοιάζει τον τύραννο- επενδυτή, ο Λαμπράκης και ο Γλέζος και ο Σάντας, ο Αισχύλος και ο Σοφοκλής και ο Ευριπίδης… Εδώ μιλάμε για επενδύσεις.
Αυτό βλέπει το αλλόκοτο παρεάκι κοιτάζοντας την Ακρόπολη: μια τουριστική ατραξιόν χωρίς νόημα, που στέκεται αμήχανη και γυμνή και απροστάτευτη. Από πουθενά δεν έρχεται αυτή η Ακρόπολη και πουθενά δε πηγαίνει. Ένα σκηνικό που το περιφέρουν από τον Ντιόρ στον Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν και αύριο ποιος ξέρει σε ποιον ή ποιαν. Ένα σκηνικό χωρίς φορτίο, μ’ ένα τερατώδες φωτόσπαθο μπηγμένο στο πλευρό του βράχου. Α, ναι και την ταμπέλα του χορηγού, για λίγα χιλιάρικα. Τόσο κοστίζει η αιωνιότητα στις μέρες τους.
Όμως από αυτό το φωτόσπαθο αιμορραγεί η Ακρόπολη. Αιμορραγούν οι μέρες μας και ο πολιτισμός μας. Αυτό βλέπει το αλλόκοτο παρεάκι: την αιμορραγία των ημερών μας. Και δεν θα σταματήσουν (αν δεν τους σταματήσουμε) μέχρι να στραγγίξουν και την τελευταία σταγόνα.
Κώστας Καναβούρης
ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
