Το φετινό καλοκαίρι στη Γερμανία είναι καυτό κυριολεκτικά και χλιαρό πολιτικά, με τους παροικούντες του κυβερνητικού τετραγώνου να έχουν πάει διακοπές και με τα μέσα ενημέρωσης να ασχολούνται πρωτίστως με την κλιματική κρίση, τα προβλήματα από την υπερβολική κατανάλωση κρέατος, άντε και με τον γάμο του αγαπημένου μοντέλου της χώρας, της Χάιντι Κλουμ. Οι μόνες εσωτερικές πολιτικές ειδήσεις που εμφανίζονται αυτές τις ράθυμες μέρες έρχονται από τον χώρο του πολύπαθου SPD, καθώς το πάλαι ποτέ κραταιό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα αναζητά ηγεσία – και η προθεσμία για την κατάθεση υποψηφιοτήτων λήγει στις 31 Αυγούστου.
Ηλεκτρική καρέκλα
Πριν από έντεκα χρόνια, όταν ανέλαβε την ηγεσία του SPD ο γερόλυκος Φραντς Μίντεφερινγκ, για να το ανεβάσει από το τότε χαμηλό 26% -που σήμερα φαντάζει ανέφικτο-, είχε πει ότι η προεδρία του SPD είναι το ωραιότερο αξίωμα του κόσμου μετά από αυτό του Πάπα.
Σήμερα, μετά τον άγαρμπο τρόπο που εκδίωξαν οι Σοσιαλδημοκράτες από την ηγεσία τους μέσα σε ελάχιστο χρόνο τον Μάρτιν Σουλτς και στη συνέχεια την Αντρέα Νάλες, όλοι αντιμετωπίζουν το “ωραιότερο” αξίωμα ως ηλεκτρική καρέκλα. Εδώ και δυόμισι μήνες το κόμμα διοικείται υπηρεσιακά από τρεις προέδρους οργανώσεων στα κρατίδια – κανείς και καμία από τις οποίες δεν επιθυμεί να βάλει υποψηφιότητα για την προεδρία. Και το SPD αποφάσισε, για πρώτη φορά στην 150ετή και πλέον ιστορία του, να εκλέξει τον πρόεδρο από τη βάση, από τα 400.000 μέλη του. Πλην όμως, μέχρι στιγμής το ενδιαφέρον των προβεβλημένων στελεχών του SPD για την προεδρία του κόμματος είναι περιορισμένο – κυρίως διότι η αποστολή που θα αναλάβει ο νέος ή η νέα πρόεδρος ή πιθανώς το νέο ηγετικό δίδυμο είναι εξαιρετικά δύσκολη. Θα πρέπει να δώσει στο κόμμα τον προσανατολισμό που έχει τόση ανάγκη.
Το SPD περνάει τη βαθύτερη κρίση στην ιστορία του, στις δημοσκοπήσεις ποτέ δεν καταφέρνει να ξεπεράσει το 15%, ενίοτε διολισθαίνει και προς το 10% – και ό,τι καλό, ενίοτε και εμβληματικό πετυχαίνει εντός της κυβέρνησης του μεγάλου συνασπισμού τελικά το πιστώνεται η καγκελάριος Μέρκελ. Γι’ αυτό, όλο και περισσότεροι Σοσιαλδημοκράτες επιθυμούν την έξοδο από την κυβέρνηση και παράλληλα φοβούνται το τι θα συμβεί μετά. Η δημοσκόπηση που πραγματικά τους έχει παραλύσει είναι αυτή που λέει ότι μόλις το 2% των πολιτών στη Γερμανία πιστεύει ότι το SPD έχει απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα του μέλλοντος, ενώ και οι “δεξαμενές σκέψης” του κόμματος δεν φαίνεται να έχουν καμία νέα ιδέα.
Γκάμπριελ: Το κόμμα αριστερίζει…
Ιδέες φαίνεται ότι έχει μόνο ο πρώην πρόεδρος του κόμματος -από το 2009 έως το 2017- Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, που βγήκε τις προάλλες να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά, κατηγορώντας έντονα το SPD για αριστερή στροφή. Μάλλον είναι και ο μοναδικός που την είδε. Είπε λοιπόν στον Stadt-Anzeiger της Κολωνίας ότι το SPD έχει γίνει “πιο αριστερό κι από το κόμμα της Αριστεράς και πιο οικολογικό κι από τους Πράσινους”. Σύμφωνα με τον Γκάμπριελ, η πλειοψηφία των Σοσιαλδημοκρατών διαφωνεί ριζικά μ’ αυτή τη στροφή: “Οι εργαζόμενοι που έχουν φιλοδοξίες και είναι αποδοτικοί δεν αισθάνονται πλέον ότι το SPD τους εκπροσωπεί, καθώς ασχολείται υπερβολικά με θέματα μειονοτήτων” είπε ο Γκάμπριελ, που έχει συστήσει μια εσωκομματική ομάδα, με στόχο να αποτρέψει μια αριστερή στροφή του SPD.
Η κριτική αυτή δεν άρεσε καθόλου στον έναν εκ των τριών υπηρεσιακών “προέδρων”, τον Τόρστεν Σέφερ- Γκίμπελ, που κάλεσε το κόμμα να την αγνοήσει, χωρίς καν να αναφερθεί ονομαστικά στον πρώην πρόεδρο. Αντίθετα, φρόντισε να ευχαριστήσει όλους τους υπόλοιπους πρώην προέδρους -επτά τον αριθμό στα λίγα χρόνια του 21ου αιώνα- “που κάθε φορά που έχουν μια ιδέα, τηλεφωνούν και προσπαθούν να βοηθήσουν”. Να σημειωθεί ότι ο Σέφερ-Γκίμπελ δεν ανήκει στη -μικρή- αριστερή πτέρυγα του SPD.
Ντάιερ: Να δούμε το κόκκινο-κόκκινο-πράσινο
Όπως δεν ανήκει σ’ αυτήν ούτε η Μάλου Ντράιερ, επίσης υπηρεσιακή επικεφαλής του κόμματος και πρωθυπουργός στη Ρηνανία-Παλατινάτο. Ωστόσο, η Ντάιερ υπενθυμίζει σε όσους έχουν… εθιστεί στον μεγάλο συνασπισμό ότι “χρειαζόμαστε πλειοψηφίες πέρα από την CDU”, ότι στόχος του SPD θα πρέπει να είναι “μια πλειοψηφία αριστερά από τη Χριστιανοδημοκρατία, άρα πρέπει να αναζητήσουμε αυτά που μας ενώνουν με την Αριστερά και τους Πράσινους και να αναλύσουμε τι είναι αυτό που χωρίζει”. Σύμφωνα με την Ντάιερ, το SPD πρέπει να ανασκουμπωθεί και να ηγηθεί αυτής της πρωτοβουλίας. Ωστόσο, όπως έχουν διαμορφωθεί οι τάσεις στο εκλογικό σώμα, οι πιθανότητες είναι με τους Πράσινους, εάν βεβαίως αποφασίσουν ότι θέλουν να κινηθούν σε κόκκινο-κόκκινο-πράσινο φόντο, κάτι που επ’ ουδενί λόγω μπορεί να θεωρείται δεδομένο.
Για την ώρα, πάντως, η Ντάιερ φαίνεται να ανησυχεί περισσότερο για το πώς θα προχωρήσει αυτή η συμμαχία με την Αριστερά, παρά με τους Πράσινους. “Προφανώς, η Αριστερά έχει κάποιες θέσεις με τις οποίες δεν συμφωνούμε, ωστόσο στις κυβερνητικές συνεργασίες πάντα υπάρχουν διαφορές μεταξύ των εταίρων. Απλώς θα πρέπει να συνεννοηθούμε”.
Εδώ και λίγες εβδομάδες έχει ξεκινήσει τη θητεία της η πρώτη κόκκινο-κόκκινο-πράσινη κυβέρνηση στο μικρό κρατίδιο της Βρέμης. Κι όλοι περιμένουν να δουν εάν θα καταφέρει να λειτουργήσει – και αν θα μπορέσει να αποτελέσει πρόπλασμα για το ομοσπονδιακό επίπεδο. Εφόσον βεβαίως τα τρία κόμματα αποφασίσουν να συνεργαστούν κι εφόσον καταφέρουν να εξασφαλίσουν στις επόμενες εκλογές κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Θεωρητικά, οι επόμενες εκλογές στη Γερμανία θα γίνουν το 2021, εάν ο μεγάλος συνασπισμός αντέξει – κι αν η Μέρκελ κάνει την έκπληξη και αποχωρήσει πρόωρα. Πολλά θα εξαρτηθούν από τα αποτελέσματα των τοπικών εκλογών σε τρία ανατολικά ομόσπονδα κρατίδια, που θα γίνουν τον Σεπτέμβριο – και τα οποία αναμένεται να είναι καταστροφικά για το SPD.
Κάκη Μπαλή
Πηγή: Η Αυγή
