Τις τελευταίες ημέρες σκέφτηκα πολύ και τελικά αποφάσισα να συμμορφωθώ προς τας υποδείξεις. Ξαναμέτρησα το «μπόι» μου και λυτρώθηκα σιγοψιθυρίζοντας μέσα μου «απεταξάμην τον σατανά του ‘κομματικού μπράβου’ και της εμμονικής λατρείας μου στο κόμμα του 3%».
Κατάλαβα ότι δεν ήμουν εγώ όταν εμπνεύστηκα (όχι μόνος μου, βέβαια) και συμμετείχα τότε στην ιστορική πρωτοβουλία για την Ενότητα της Αριστεράς, χάρις στην οποία, βήμα – βήμα, οδηγηθήκαμε στη μαζική απεύθυνση και στον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ. Ομολογώ ότι ως «βολεμένος» σκέφτηκα πως μπορεί έτσι να γλιτώσω τη «σφαλιάρα» ή τουλάχιστον να σώσω την «καρέκλα» μου, για την οποία και μόνο, ως γνωστόν, ενδιαφέρομαι. Αμήν!…
Συγγνώμη για τα παραπάνω, αλλά και για τον συνολικό προσωπικό τόνο του κειμένου. Δεν είναι ειρωνεία. Είναι απόγνωση. Θεωρώ υποχρέωση όλων μας να τελειώνουμε με αυτά. Με αυτήν την πεποίθηση προσέρχομαι στον πολύτιμο προσυνεδριακό διάλογο. Όσο για την ΑΥΓΗ, εύχομαι μακροημέρευση. Από εμάς εξαρτάται.
Στέκομαι μόνο σε δύο από τα πολλά και σημαντικά:
1. Αντιδεξιά σύγκρουση και αποδόμηση της Ν.Δ. ή αριστερή – προοδευτική – δημοκρατική ανασύνταξη και αναγέννηση;
Όσο κι αν το δεύτερο μπορεί και να περνάει στη συγκυρία μέσα από το πρώτο, το κρίσιμο κατά τη γνώμη μου είναι να ξέρουμε συλλογικά τι πραγματικά θέλουμε για το δεύτερο. Αλλιώς το πρώτο μένει ως επιλογή εύκολη και ακίνδυνη για το σύστημα. Τσάμπα μαγκιά, περιορισμένη αξιοπιστία χωρίς ορίζοντα.
Παλεύω τη Δεξιά από 14 χρόνων. Τον σκοταδισμό της, τον αναχρονισμό, τον αυταρχισμό, τη φαυλότητά, τον εθνικισμό, τα σκάνδαλα, την ιδιοτέλειά, τον κυνισμό, την αδικία της. Από αντιδεξιός – κεντρώος ξεκίνησα. Η Δεξιά ηττήθηκε μόνο όταν πολιτικές δυνάμεις εμπνεύστηκαν και ενέπνευσαν εμπιστοσύνη στον λαό και μαζί με την ενεργό κοινωνία, διεκδίκησαν και πέτυχαν κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις – τομές ελευθερίας, δικαιοσύνης και πραγματικής προόδου. Ποτέ άλλοτε, ποτέ αλλιώς. Δεν το ξέρουμε; Το ξέρουμε. Τώρα είναι που δεν πρέπει να το ξεχάσουμε.
2. Κόμμα ενεργών μελών (πρωτίστως στον κοινωνικό τους χώρο) ή κόμμα χαλαρής (ενδεχομένως και εικονικής) συμμετοχής;
Πιστεύω βαθιά ότι η συνευθύνη και η συμμετοχή οικοδομούνται μόνο στο στέρεο πεδίο της συναπόφασης. Το ίδιο και η κομματική αυτοπεποίθηση. Τα άλλα είναι για να κυνηγάμε… την ουρά μας.
Οι προτάσεις για εκλογή προέδρου και Κεντρικής Επιτροπής από τα μέλη θα μπορούσαν πράγματι να συζητηθούν σοβαρά, εάν είχαμε κόμμα ενεργών και συμμέτοχων μελών.
Τώρα είναι λάθος. Λάθος που διακινδυνεύουμε να το πληρώσουμε ακριβά, με τίμημα τη διολίσθηση και αποδόμηση σε μη κόμμα ή ακόμα και με τίμημα η ομόθυμη διεκδίκηση μιας νέας κυβερνητικής ευθύνης να αποδειχθεί εξαγγελία εγγενώς αδύνατης προσδοκίας.
Επειδή τέλος κάτι συμπαθές και συναισθηματικό γράφτηκε τελευταία για τη «λαϊκή ψυχή» του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, δεν ξέρω -ή μάλλον ξέρω- γιατί γράφοντας μου ήρθε απρόβλεπτα στον νου εκείνη η ιστορικά χαμηλότονη κραυγή του δημοσιογράφου της ΕΡΤ Νίκου Τσιμπίδα, όταν έπεφτε το μαύρο: «Ψυχή βαθιά!»… Θα την αναζητήσουμε στο συνέδριό μας και στις αποφάσεις μας;
Θοδωρής Δρίτσας
Πηγή: Η Αυγή
