Αρχές Ιουλίου έγινε με εξαιρετική επιτυχία η Πανελλαδική Προγραμματική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Το κείμενο της απόφασης περιλαμβάνεται στα κείμενα βάσης του προσυνεδριακού διαλόγου.
Στο κλείσιμο αυτής της συνδιάσκεψης, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε μια πολύ σημαντική κατά τη γνώμη μου δευτερομιλία. Είπε πολλά σημαντικά και σαφή, αναφορικά με τη στόχευση της πολιτικής μας. Αξίζει να ξαναδιαβαστεί ολόκληρη. Εδώ επιλέγω να κρατήσω μία φράση του που τόνισε ιδιαίτερα και που νομίζω ότι συμπυκνώνει το σύνολο των λεγομένων του: «Αν θέλουμε να κερδίσουμε το Κέντρο, πρέπει να στρίψουμε αριστερά».
Αυτήν ακριβώς την επιλογή οφείλουμε, πιστεύω, να επιβεβαιώσουμε συλλογικά και συνεκτικά στο συνέδριο, γειώνοντάς την ταυτόχρονα σε διεκδικητικό και κυβερνητικό δεσμευτικό λόγο προς την κοινωνία, μαζί με την κοινωνία. Για να γεννά πραγματική ελπίδα η προοδευτική διακυβέρνηση. Για να εμπνέει, να ενεργοποιεί και να συσπειρώνει τόσο τα μέλη μας όσο και τους πολίτες. Μα την αλήθεια, δεν μπορώ να κατανοήσω διαφορετικά την επιλογή της διεύρυνσης την οποία και υποστηρίζω.
Η Αριστερά στο σύνολό της και ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία ειδικά δεν έπεσαν από τον ουρανό. Δεν είναι εφήμερη πραγματικότητα. Είναι ωρίμανση ιστορικής διαδρομής και ταυτόχρονα ανάγκη της συγκυρίας. Δεν είναι «παρένθεση», ας έχουμε αυτοπεποίθηση. Και από μας εξαρτάται εάν θα δικαιώσουμε τις κοινωνικές προσδοκίες.
Να είναι η σύγχρονη Αριστερά σαφής, σταθερή, μαζική, δημοκρατική, πλουραλιστική, δημιουργική, εξωστρεφής; Ναι, να είναι. Να είναι ευέλικτη και ανοιχτή στα νέα ρεύματα και στις νέες πραγματικότητες; Βεβαίως και να είναι. Εάν δεν είναι όλα αυτά, δεν θα είναι αξιόπιστη Αριστερά και μάλιστα με φιλοδοξίες να ξανακυβερνήσει. Αλλά όλα κι όλα, πρέπει να είναι Αριστερά. Οπως την έχουμε περιγράψει στη διακήρυξή μας, στον απολογισμό μας και στις προγραμματικές και πολιτικές αποφάσεις μας. Αριστερά, όχι Σοσιαλδημοκρατία. Για να είναι και μαζική και χρήσιμη.
Η προοδευτική διακυβέρνηση απαιτεί πολιτικές συνεργασίες και συμμαχίες. Απαιτεί όμως και κοινωνικές. Κατά τη γνώμη μου, εάν κρατήσουμε την αριστερή μας ταυτότητα θα ενθαρρύνουμε και θα ενισχύσουμε αυτές τις συμμαχίες, γιατί θα παίξουμε με ανοιχτά και καθαρά χαρτιά, ενισχύοντας την αξιοπιστία μας.
Ελευθερία, Ισότητα, Δικαιοσύνη. Δυστυχώς η νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα μας ξαναγυρνά στη Γαλλική Επανάσταση και στον Διαφωτισμό. Χωρίς βέβαια οι κοινωνικές και κρατικές δομές, όπως και οι διεθνείς συνθήκες να είναι ίδιες με το τότε. Κι όμως, σε αυτά πρέπει να χτίσουμε και ως προγραμματική δέσμευση και ως διεκδίκηση, κοινωνική και πολιτική. Εχουμε βέβαια πολλά καινούργια πράγματα για να δεσμευτούμε και να διεκδικήσουμε. Να εμποδίσουμε την υπερθέρμανση του πλανήτη και την κλιματική κρίση, να κάνουμε το κράτος πρόνοιας και το κράτος δικαίου βασικές αναπτυξιακές παραμέτρους, να υπερβούμε τις ανισότητες, να εμπνεύσουμε την κοινωνία της αλληλεγγύης, δηλαδή την κοινωνία απέναντι στον ατομισμό, στην ξενοφοβία, στον ρατσισμό και στον πόλεμο.
Εχουμε ελλείψεις και καθυστερήσεις αλλά είμαστε σε καλό δρόμο, αρκεί να εμπιστευτούμε την ιστορία μας, τις αρχές και τις αξίες μας. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποκύπτουμε σε ανοησίες για το αν είμαστε με το 3 ή το 43%. Κανένας και καμιά δεν περισσεύει εάν κάνουμε σοβαρές βασικές παραδοχές, χωρίς προσωπικά σχέδια, χωρίς παραγοντισμούς, χωρίς «διαρροές» και «παραπολιτικά» δημοσιεύματα. Το συνέδριό μας μπορεί να γράψει Ιστορία. Ιστορία τομής και συνέχειας στο ιδεολογικό και πολιτικό αποτύπωμα της Αριστεράς του 21ου αιώνα.
Και κάτι ακόμα. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι τέτοιες ευθύνες μπορεί να τις αναλάβει μια αόριστα περιγραφόμενη δομή, όπως συχνά ορίζεται με τον όρο «προοδευτική παράταξη», όσο κι αν αυτή όντως χρειάζεται και μακάρι να υπάρξει. Αυτό που δεν καταλαβαίνω και με ανησυχεί πάρα πολύ, είναι γιατί να μπαίνουμε σε μια αντιπαράθεση που υποβαθμίζει φανερά την ανάγκη του κόμματος.
Εμαθα και αποδέχομαι ότι το κόμμα είναι ή πρέπει να είναι εθελοντική ένωση και προσφορά ελεύθερων ανθρώπων που συμφωνούν σε ένα πλαίσιο αρχών και από κοινού επεξεργάζονται πολιτικές προτάσεις προς την κοινωνία για να τις διεκδικήσουν μαζί της. Η απαξίωση της ιδέας του κόμματος κατά τη γνώμη μου οδηγεί στην απαξίωση της πολιτικής, όπως επίσης και στην απαξίωση της ενεργού συμμετοχής της κοινωνίας στα κοινά. Φαντάζομαι ότι και εδώ το συνέδριό μας θα δώσει σαφείς, συνεκτικές και ενωτικές απαντήσεις.
Ο Θοδωρής Δρίτσας είναι Τομεάρχης Αμυνας του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., βουλευτής Α’ Πειραιά και Νήσων
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
