Αφορμή για τις σκέψεις που θα αναπτύξω στάθηκε το δοκιμιακό κείμενο της Πέπης Ρηγοπούλου με τον τίτλο «Το “Ελληνικόν”» (δημοσιεύθηκε στην «Εφ.Συν.» /18 Δεκεμβρίου 2024). Η Ρηγοπούλου με τη μοναδική δεινότητα γραφής και έκφρασης διατυπώνει προβληματισμούς που μας αφορούν ως Ελληνες πολίτες. Στο πλαίσιο της δομής εξουσίας της ελληνικής πολιτικής κοινωνίας εδώ και είκοσι χρόνια (2014-2024) εκπονήθηκαν σχέδια, μελέτες (πολιτικές, χωροταξικές και πολεοδομικές, αλλά προ πάντων κοσμοθεωρητικές!) και καταλήξαμε ως Δημόσιο να «παραχωρηθεί» μια έκταση 6,2 εκατ. τ.μ. στις επιχειρήσεις του εφοπλιστή Λάτση. Η εταιρεία του Λάτση που ανέλαβε την «αξιοποίηση» (!) των εκτάσεων της περιοχής «Ελληνικόν» ίδρυσε μια άλλη εταιρεία με την επωνυμία «Λάμδα Ντιβέλοπμεντ» και επικεφαλής της ορίσθηκε ο κύριος Αθανασίου.
Οταν έγιναν τα εγκαίνια για να προωθηθεί η επένδυση στο «Ελληνικόν» ο κύριος Σπύρος Λάτσης δεν εμφανίσθηκε, δεν παρέστη στην τελετή. Αντιθέτως μπροστά στον πρωθυπουργό της χώρας μας μίλησε με αυτοκρατορικό ύφος και στιλ μέσω τηλεδιάσκεψης. Χρησιμοποίησε μάλιστα τον τίτλο «Doctor». Δηλ. υπενθύμισε στους «υπηκόους» του ως οικονομικός ηγεμών ότι κάποτε έγραψε μια διατριβή (πήρε ένα διδακτορικό δίπλωμα) στο επιστημονικό πεδίο της επιστημολογίας κατά την δεκαετία του ’70.
Αλλά ας εξετάσουμε πώς έχουν διαμορφωθεί τα πολιτικά πράγματα στις εδαφικές εκτάσεις του «Ελληνικόν». Εξ αρχής και από τις δύο πλευρές, δηλ. του ελληνικού κράτους και της εταιρείας των επενδύσεων, δεν είχε διαμορφωθεί ένα κάποιο σχέδιο: τι θα γίνει αυτή η έκταση μετά την κατάργηση του αεροδρομίου της μεταπολεμικής εποχής. Το δεύτερο αξιομνημόνευτο στοιχείο είναι το εξής: η κοινή γνώμη, η πολιτική δημοσιότητα ως παράγοντας διαμόρφωσης θέσεων και απόψεων σ’ ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου,παραμερίστηκε. Τώρα, και ενώ «τρέχουν» οι οικοδομικές διαδικασίες αντιλαμβανόμαστε όλοι μας, ως Ελληνες πολίτες ότι οδηγούμαστε σ’ ένα επενδυτικό βάραθρο.
Ας κάνουμε δύο-τρεις ακόμη παρατηρήσεις σχετικά με την «επένδυση» «Ελληνικόν». Η πολιτική κρίση ανατέθηκε στο Κοινοβούλιο και η δικαστική κρίση στο Συμβούλιο Επικράτειας. Αυτά συμβαίνουν σε κάθε δημοκρατική πολιτική κοινωνία. Σε κάθε δημοκρατικό κράτος δικαίου. Επομένως κανένας μα κανένας δεν μπορεί να διατυπώνει ενστάσεις ή αντιρρήσεις γι’ αυτή την «επένδυση». Η νομιμοποίησή της είναι δεδομένη. Αλλού βρίσκονται τα προβλήματα που ανακύπτουν: οι συνεχείς οι αλλεπάλληλες τροποποιήσεις της αρχικής σύμβασης έχουν μήπως ακυρώσει τον αρχικό «επενδυτικό σχεδιασμό»; Στο ερώτημα αυτό καλούνται να απαντήσουν οι θεσμοί της Ελληνικής Δημοκρατίας, που έχουν αναλάβει την αποστολή και το έργο της νομιμοποίησης κάθε επένδυσης (δηλ. η Βουλή και το Συμβούλιο Επικρατείας). Η κοινή γνώμη, η πολιτική δημοσιότητα και τελικά ο «συνταγματικός λαός» έχει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βρεθεί στο πολιτικο-κοινωνικό περιθώριο.
Κατά την τελική θεωρητικο-πολιτική άποψή μου: η «επένδυση» στο «Ελληνικόν», όπως σχεδιάσθηκε, ενδεχομένως να αποδώσει καρπούς αλλά αυτοί οι καρποί, όπως φαίνεται, εντάσσονται στην κατεξοχήν ελληνική αναπτυξιακή λογική, η οποία δεν είναι άλλη από το να γίνουν όλες οι εκτάσεις της Αττικής οικοδομικά τετράγωνα και τελικά να ευοδωθεί(;) η εκμετάλλευση της γης.
Θεόδωρος Γεωργίου
