Χάνεται ο πραγματικός σκοπός του αθλητισμού για τους αναπήρους που είναι η κοινωνική τους ένταξη, η πλήρης αποκατάσταση και η αποϊδρυματοποίησή τους .
Μιλώντας σήμερα στην Υποεπιτροπή της Βουλής για τα Άτομα με Αναπηρία σχετικά με τον Παραολυμπιακό Αθλητισμό, και αφού είχα παρακολουθήσει της παρουσίαση από τα μέλη της Παραολυμπιακής Επιτροπής, μεταξύ των οποίων και εκπρόσωπος της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού, τόνισα:
Καταλάβαμε σήμερα από τα όσα μας εξέθεσαν οι εκπρόσωποι της Παροολυμπιακής Επιτροπή πολύ σημαντικές αλήθειες: ότι ο πρωταθλητισμός δεν είναι αυτοσκοπός. Βασικός σκοπός είναι η επανένταξη στην κοινωνία μέσα από τη συμμετοχή των αναπήρων στον αθλητισμό, η φυσική και κοινωνική τους αποκατάσταση και η αποϊδρυματοποίηση όσων διαβιούν σε δομές. Επίσης καταλάβαμε ότι είναι πολύ δύσκολο να βάλεις ένα άτομο στον αθλητισμό αλλά ακόμη δυσκολότερο να τον κρατήσεις εκεί. Γι αυτό μόνον τρεισήμιση χιλιάδες από το 1-1,5 εκ. αναπήρων έχουν αθλητική κάρτα.
Αυτό που χρειάζεται συνεπώς είναι ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης του αθλητισμού για ανάπηρους που να τροφοδοτεί και τον παραολυμπιακό αθλητισμό. Διότι αυτή τη στιγμή ο παραολυμπιακός αθλητισμός έχει σοβαρά εμπόδια, τόσο χωρικά, με τη διάκριση μεταξύ κέντρου και περιφέρειας, αφού υπάρχουν νομοί χωρίς καμία ανάπτυξη, όσο και ταξικά. Είναι φανερό ότι μόνον οι έχοντες οικονομική δυνατότητα ανάπηροι αθλητές, μέσα από θυσίες των ιδίων και των οικογενειών τους, καταφέρνουν να συμμετέχουν σε εθνικές και διεθνείς διοργανώσεις, αφού δεν καλύπτονται ούτε τα έξοδα τους, ούτε ο εξειδικευμένος εξοπλισμός για κάθε άθλημα και για κάθε βλάβη.
Συνεχίζοντας, έδωσα έμφαση στα πολύ σοβαρά προβλήματα:
• Τα πριμ που δίνονται δεν ακολουθούν τους διεθνείς κανόνες του παραολυμπιακού αθλητισμού, αλλά μάλλον αυτούς των μη ανάπηρων αθλητών και κατανέμονται άνισα.
• Υπάρχουν αθλήματα τελείως εκτός ανάπτυξης όπως η παρακωπηλασία
• Οι προπονητές αναπήρων αθλητών δεν πληρώνονται αξιοπρεπώς ούτε καν μονιμοποιούνται κατά προτεραιότητα σε σχολεία.
• Δεν υπάρχουν εξειδικευμένοι τεχνικοί αν κάτι συμβεί στον τόπο διεξαγωγής αγώνων για επισκευή εξαρτημάτων, εργαλείων κ.λπ.
• Στους αθλητές από νησιά δεν δίνεται μεταφορικό ισοδύναμο.
• Η τοποθέτηση των αθλητών σε αθλήματα γίνεται στη τύχη, ανάλογα με τον διαθέσιμο εξοπλισμό και τις κενές θέσεις, και όχι τις δυνατότητες του ίδιου του αθλητή.
• Στο παρατρίαθλο, όπου δίνονται χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, η Ελλάδα έχει καταφέρει, με λάθος χειρισμούς, να μην πάρει ούτε ευρώ.
Υπάρχει μια μερίδα αναπήρων αθλητών που είναι πάντα ευνοημένοι, οι βετεράνοι πολέμου. Οι Ουκρανοί ανάπηροι αθλητές σήμερα, μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, έχουν πολύ καλύτερο εξοπλισμό από εμάς.
Για Παλαιστίνιους αθλητές ας μη κάνουμε λόγο, από το Ισραήλ όμως θα έχουμε συμμετοχές. Μήπως τελικά, και ο παραολυμπιακός αθλητισμός ευνοεί τον μιλιταρισμό; Εμείς πιστεύουμε στην Παραολυμπιακή και την Ολυμπιακή εκεχειρία για την προώθηση της παγκόσμιας ειρήνης.
Και κατέληξα ότι ενδεικτική της κακής κατάστασης στον παραολυμπιακό αθλητισμό είναι η περίπτωση της Διονυσίας, αθλήτρια της εθνικής ομάδας Boccia, που το σπίτι της οικογένειας της πλειστηριάστηκε από την Τράπεζα για χρέος 20.000 που με τις προσαυξήσεις έφθασε τις 50.000, ενώ η ίδια βρίσκονταν σε αποστολή στο εξωτερικό.
