Θανάσης Καμπαγιάννης: Υπνοβατώντας στον όλεθρο από τη “σωστή πλευρά της ιστορίας”

Τη γραμμή την έδωσε το Μαξίμου και ο Κυριάκος Μητσοτάκης συνομιλώντας με την Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Και εδώ και τρεις μέρες, όλες οι εφημερίδες επαναλαμβάνουν στα editorial τους (βλ. Την Καθημερινή, Τα Νέα, τον Ελεύθερο Τύπο) ότι η Ελλάδα (πρέπει να) βρίσκεται στη “σωστή πλευρά της ιστορίας”. Και αυτό σημαίνει με τη Δύση, με την ΕΕ, με το ΝΑΤΟ, εν προκειμένω “με την Ουκρανία”.

Η δήλωση αυτή πάει να εκμεταλλευτεί την αντίθεση των λαών της Ευρώπης και του κόσμου στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Αλλά μέρα την ημέρα, γίνεται όλο και πιο καθαρό ότι η ρωσική εισβολή είναι ένα μόνο επεισόδιο της πολεμικής κλιμάκωσης ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και τη Ρωσία, τις συνέπειες της οποίας θα κληθούν να πληρώσουν οι ίδιοι οι λαοί, με στερήσεις και τελικά με αίμα. Οι κυρώσεις στη Ρωσία, η αποστολή στρατιωτικού υλικού στο ουκρανικό μέτωπο (με πρώτη την Ελλάδα), η ανατριχιαστική επαναστρατιωτικοποίηση της Γερμανίας, η θέση της Ρωσίας σε πυρηνικό συναγερμό: μια υπνοβασία στον όλεθρο, για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση που έχει λεχθεί για τη διολίσθηση της Ευρώπης στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ποιά είναι η σωστή πλευρά της ιστορίας όταν μια τέτοια διεργασία ξετυλίγεται;

Η μια προφανής απάντηση είναι: με τους νικητές. Αλήθεια; Επιβεβαιώνεται ιστορικά μια τέτοια τοποθέτηση; Η Ελλάδα βρέθηκε στο στρατόπεδο των νικητών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και αυτό που ακολούθησε ήταν ο τυχοδιωκτισμός της Μικρασιατικής Εκστρατείας, αφού προηγήθηκαν οι λεονταρισμοί της αποστολής εκστρατευτικού σώματος στην Ουκρανία (η Ιστορία μάς περιγελάει…). Η μεγαλύτερη καταστροφή στην ελληνική ιστορία του 20ού αιώνα, την οποία θα θυμηθούμε φέτος με αφορμή τα 100 χρόνια, έλαβε χώρα όταν η Ελλάδα βρέθηκε στο πλευρό των νικητών.

Μια άλλη – φαινομενικά πιο δημοκρατική – απάντηση είναι: με τις δημοκρατίες. Μήπως επιβεβαιώνει αυτή την τοποθέτηση η πρόσφατη εμπειρία πολέμων (αν δεν λοβοτομηθούμε θεωρώντας ότι η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είναι ο πρώτος μετα-ψυχροπολεμικός πόλεμος); Ούτε. Κοινοβουλευτικές δημοκρατίες ήταν οι ΗΠΑ των Μπους και η Μεγάλη Βρετανία του Μπλερ όταν εξαπέλυσαν τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Και όμως, βρέθηκαν στη λάθος πλευρά της ιστορίας, εκτός και αν ξεχάσαμε τόσο γρήγορα την εμπειρία της καλοκαιρινής πτώσης της Καμπούλ. Στη σωστή πλευρά της ιστορίας βρέθηκαν τα αντιπολεμικά κινήματα που διαδήλωσαν κατά εκατομμύρια ενάντια στον πόλεμο, έστω και αν συκοφαντηθήκαμε ως “απολογητές” του Σαντάμ και των Ταλιμπάν.

Και, για να είμαστε και λίγο (ελάχιστα) ειλικρινείς: κάνει η Ελλάδα διπλωματία με βάση του αν οι σύμμαχοί της είναι δημοκρατίες; Και γιατί έχει τότε στήσει τον πιο αντιδραστικό άξονα στην περιοχή μαζί με τη Χούντα της Αιγυπτου και το Κατοχικό Απαρτχάιντ του Ισραήλ; Αυτό εννοείται άραγε με “τη σωστή πλευρα της ιστορίας”; Και αλήθεια: τι καθεστώς είχε η Ελλάδα και τι καθεστώς η Τουρκία όταν έγινε ο πρώτος Αττίλας; Αστεία πράγματα…

Όσο θα περνάνε οι μέρες και οι βδομάδες, θα γίνεται όλο και πιο κατανοητή η ιστορικότητα των στιγμών που βιώνουμε. Η λογική της πολεμικής κλιμάκωσης θα δημιουργήσει μια κατάσταση που θα προχωράει με τη δύναμη της αδράνειας. Οι πολεμικές αποφάσεις του ενός στρατοπέδου θα δικαιολογούνται ως αντίδραση στις αποφάσεις του άλλου. Στην πορεία θα ζητηθούν θυσίες: κάποιος θα πρέπει να πληρώσει το κόστος. Και μην το φαντάζεστε μόνο με όρους οικονομικούς: η πολεμική όξυνση θα σημάνει περιστολή της δημοκρατίας στη Δύση “για να παλέψουμε ενάντια στον δικτάτορα Πούτιν”.

Οι λαοί της Ευρώπης θα χρειαστεί να ξεσηκωθούν για να ξυπνήσουν τις πολιτικές ηγεσίες τους που υπνοβατούν προς τον όλεθρο. Όσο πιο γρήγορα διαμορφωθεί εκείνη η κοινωνική δύναμη που θα πει “Σταματήστε τον Πόλεμο”, τόσο το καλύτερο. Αλλά να ξέρουμε ότι οι συμμετέχοντες σε αυτό το κίνημα θα συκοφαντηθούν στη Δύση, όπως συκοφαντούνται στη Ρωσία: ως “προδότες της πατρίδας” τους. Να ‘μαστε έτοιμοι γι’ αυτό.

Ο Πούτιν ισχυρίζεται ότι με την εισβολή σταματάει τον πόλεμο που έκανε το Κίεβο κατά των ανατολικών επαρχιών.

Το ΝΑΤΟ ισχυρίζεται ότι με τους εξοπλισμούς και τις κυρώσεις σταματάει τον πόλεμο που κάνει η Ρωσία κατά της Ουκρανίας.

Και εμείς, ιδίως όσες και όσοι ζούμε στις χώρες που συγκροτούν την πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ, θα πρέπει να ξεσηκωθούμε και να πούμε: Αρκετά! Σταματήστε τον Πόλεμο!

Όσο πιο γρήγορα ξεκινήσει αυτή η κίνηση, τόσο το καλύτερο για τον κόσμο στην Ουκρανία που ζει σε καθεστώς τρόμου, αλλά και για τον κόσμο στη Ρωσία, την Ευρώπη και παντού.

Αυτή είναι σήμερα η μόνη σωστή πλευρά της ιστορίας. Και από ειρωνεία της ιστορίας, αυτός ήταν και ο τρόπος που γεννήθηκε η Αριστερά στην Ελλάδα. Και ίσως έτσι να αναγεννηθεί.