Θα έπρεπε οι Εργατικοί να κινηθούν προς τα δεξιά για να διασφαλίσουν την εργατική τους βάση ;

Μετά από την εκλογική νίκη των Συντηρητικών, οι προσπάθειες να εξαχθούν συμπεράσματα είναι γεμάτες με ψέματα και μισές αλήθειες, καθώς και οι σκληροί δεξιοί σχολιαστές και οι δεξιοί Μπλεριστές προσπαθούν να τσακίσουν την αριστερά των Εργατικών.¹ 

Μεγάλο μέρος αυτής της συζήτησης περιστρέφεται γύρω από μιαν απλουστευτική καρικατούρα : ότι οι αριστερίστικες, Λονδινοκεντρικές δυνάμεις του Κόρμπιν “εγκατέλειψαν” την εργατική τάξη στα οχυρά της Βόρειας και Μέσης Αγγλίας ( Μίντλαντς) και οι Εργατικοί πλήρωσαν το τίμημα με τη μορφή της αποστασίας προς τους Συντηρητικούς.

 

‘Οπως το έθεσε ο αμίμητος Τόνι Πάρσονς στη εφημερίδα Sun, δεν υπήρχαν αρκετοί «αβοκαντοφάγοι μαρξιστές» για να σπρώξουν τους Εργατικούς να κόψουν το νήμα, αν και, δεδομένου ότι 10,5 εκατομμύρια άνθρωποι τους ψήφισαν, μπορούμε να υποθέσουμε ότι η μεξικανική αγροτική βιομηχανία έχει κερδοφόρο μέλλον.²

 

Το ίδιο επιχείρημα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Στις 23 Δεκεμβρίου, η βουλεύτρια Λίζα Νάνντι, με εντολή του δικτύου ITN, πήγε στo Ασφιλντ (Ανατολικά Μιντλαντς) για να ρωτήσει τους ανθρώπους γιατί εγκατέλειψαν το Εργατικό Κόμμα.³  Σε κάποια καφετέρια, συνάντησε πρώην ανθρακωρύχο, ο οποίος ένιωθε απέχθεια για τους Συντηρητικούς: “Δεν μου αρέσουν οι Συντηρητικοί, ποτέ δεν μου άρεσαν οι Συντηρητικοί … αλλά ψήφισα Συντηρητικό υποψήφιο” . Ο ίδιος νιώθει επίσης ότι οι Εργατικοί ασχολούνται μόνο με το τι σκέφτονται οι Λονδρέζοι και οι σπουδαστές και όχι οι ψηφοφόροι της εργατικής τάξης στα βόρεια.

 

Μιλώντας σε μένα στην παμπ αργότερα, η Νάνντι λέει ότι όλα αυτά είναι πολύ απογοητευτικά. Η ίδια πιστεύει ότι μπορεί να επανασυγκολήσει τις παραδοσιακές πτέρυγες του Εργατικού Κόμματος, αυτές που συχνά περιγράφονται ως εργάτες και διανοούμενοι.⁴

 

Πλήρες Brexit 

Ο Κρις Μπίκερτον, ιδρυτικό μέλος της καμπάνιας “The Full Brexit” ⁵, επιχειρηματολογεί πιο εκλεπτυσμένα : ” Ιδεολογικά, ο “Κορμπινισμός” αποτελούσε ρήξη με την κεντρώα αντίληψη του Νέου Εργατικού Κόμματος, αλλά από κοινωνιολογική άποψη, ήταν περισσότερο Μπλερικός από τον Τόνι Μπλερ. Όπως υποστήριξε ο βουλευτής Εργατικών Γιον Κρούντας, η επανάσταση του Κόρμπιν στο Εργατικό Κόμμα έχει περιορίσει ακόμη περισσότερο την κοινωνική βάση του και καθιστώντας το οργάνωση για νεαρούς της μεσαίας τάξης από τα νότια, δημοφιλές στο Λονδίνο και σε μερικές ευημερούσες πανεπιστημιακές πόλεις”⁶

 

Μια κοινή άποψη εμφανίζεται ανάμεσα στη δεξιά των Εργατικών και τους συμμάχους της στα ΜΜΕ : το Εργατικό κόμμα πρέπει να κινηθεί δεξιά για να απευθυνθεί ξανά στην «παραδοσιακή» βάση του. ‘Ομως, αυτό προκαλεί μια σειρά κρίσιμων ερωτημάτων που πρέπει να απαντηθούν πριν μπορέσουμε να καταλάβουμε το επιχείρημα περί εγκατάλειψης των Εργατικών από την εργατική τάξη:

 

• Ποια είναι σήμερα η εργατική τάξη και πού βρίσκουν οι Εργατικοί τις φυσικές τους βάσεις στήριξης;
• Ποια τμήματα των ψηφοφόρων της εργατικής τάξης εγκατέλειψαν το Εργατικό Κόμμα για τους Συντηρητικούς;
• Ποιό ρόλο διαδραμάτισε ο εθνικισμός και ο ρατσισμός στη νίκη του Leave (“Φεύγουμε”) στο δημοψήφισμα και στην εκλογική επιτυχία των Τόρηδων το 2019;
• Είναι η εργατική τάξη κοινωνικά συντηρητική ή κομμάτι της βλέπει με συμπάθεια τις συντηρητικές απόψεις για τη μετανάστευση και τον εθνικισμό;
• Ποια συμπεράσματα θα πρέπει να αντλήσουν οι ακτιβιστές Εργατικοί για την πολιτική κατεύθυνση του κόμματος;

 

Ποια είναι η εργατική τάξη σήμερα;

 

Απλουστευτικά επιχειρήματα τύπου «η εργατική τάξη εγκατέλειψε τους Εργατικούς» αναγκαστικά περιλαμβάνουν παρωχημένους ορισμούς για την εργατική τάξη.

Στερεότυπα που φαντάζονται μια τάξη αποτελούμενη από ανθρώπους κυρίως χειρώνακτες, κυρίως λευκούς και κυρίως με πλήρη απασχόληση. Αλλά η εργατική τάξη δεν είναι έτσι τα 40 τελευταία χρόνια. Η πραγματικότητα, όπως εξηγεί η Κλερ ‘Ενσλι, είναι πολύ διαφορετική: “Τα επαγγέλματα που σχετίζονται με τη βαριά βιομηχανία και αποτέλεσαν το επίκεντρο της βρετανικής εργατικής τάξης για έναν αιώνα, έδωσαν τη θέση τους σε μια πληθώρα θέσεων εργασίας στη σημερινή οικονομία. Τέσσερις στις πέντε θέσεις εργασίας σήμερα βρίσκονται στον τομέα παροχής υπηρεσιών. Πολλές από αυτές τις θέσεις εργασίας δεν πληρώνουν αρκετά ώστε οι άνθρωποι να αποκτήσουν ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο και να καλύψουν το αυξανόμενο κόστος τους. Αλλά και οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που εργάζονται εκεί είναι διαφορετικοί.”⁷ 

Αυτή η νέα εργατική τάξη αποτελείται από ανθρώπους που ζουν με χαμηλά έως μεσαία εισοδήματα, που απασχολούνται ως καθαριστές, υπάλληλοι καταστημάτων, εργαζόμενοι στα μπαρ, αναπληρωτές καθηγητές, μάγειρες, φροντιστές κ.ο.κ. Είναι μια τάξη πολυεθνική και πολύ πιο διαφορετική από την παραδοσιακή εργατική τάξη. Αποτελεί σχεδόν το μισό του πληθυσμού. Παρά την σημαντική κοινωνική και οικονομική πρόοδο τα τελευταία 40 χρόνια, αποδεικνύεται ότι δεν καταφέραμε όλοι να γίνουμε μεσαία τάξη. Στην πραγματικότητα, καθώς οι μισθοί και το βιοτικό επίπεδο εξακολουθούν να συρρικνώνονται, είναι τελείως πιθανό αυτή η νέα εργατική τάξη να αυξηθεί ακόμα περισσότερο.

 

Όπως είναι γνωστό, η παρακμή της μεταποιητικής βιομηχανίας έχει κάνει πολύ δυσκολότερα τα πράγματα για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Ιστορικές ήττες, όπως η απεργία των ανθρακωρύχων τη δεκαετία του 1980, έχουν συνδυαστεί με τεράστιες οικονομικές αλλαγές που υπονομεύουν τον μαζικό συνδικαλισμό.

 

Μπορεί η συνήθης αλληλεγγύη της εργατικής τάξης να έχει μειωθεί, όμως οι νέοι της «νέας» εργατικής τάξης, συγκεντρωμένοι κυρίως στις μεγάλες πόλεις, είναι πιθανότερο να έχουν προοδευτικές κοινωνικές αντιλήψεις για την πολυπολιτισμικότητα και τα ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας – αντανάκλαση της ποικιλομορφίας των ηλικιών, των φύλων και των εθνοτήτων. Είναι πολύ πιο πιθανό να αντιμετωπίζουν με δυσπιστία τον εθνικισμό και το στενό ξαδερφάκι του, τον «πατριωτισμό». Και πολύ πιο πιθανό να αντιταχθούν στον μιλιταρισμό και τον πόλεμο.

 

Παρόλο που αυτό μοιάζει με αλφαβήτα, με κάθε σοβαρότητα το Momentum της περιοχής του Μπάρι στο Μάντσεστερ μας είπε ότι η πλειοψηφία σε εκλογικές περιφέρειες όπως το Βόρειο Ισλινγκτον και το Χάκνεϊ – που ψήφισαν μαζικά Remain (“Μένουμε”) στο δημοψήφισμα του 2016 – είναι «μεσαία τάξη». Πρόκειται για ένα γελοίο παραλογισμό. Όπως το θέτει η Κίμπερλι Μάκιντος : “Περιοχές όπως το Χάκνεϊ, Τάουερ Χάμλετς και Ισλινγκτον, προπύργια των Εργατικών, έχουν μερικά από τα υψηλότερα ποσοστά παιδικής φτώχειας στη χώρα. Εάν το 50% των παιδιών στην περιοχή σου ζουν σε συνθήκες φτώχειας δεν θεωρείται «παρατημένο», τότε ποιο θεωρείται;”⁸

 

Οι περισσότερες κεντρικές περιοχές των πόλεων όπου η «νέα» εργατική τάξη υπερτερεί δεν εγκατέλειψαν τον Εργατικό Κόμμα στις εκλογές του 2019.

Ποια τμήματα της εργατικής τάξης εγκατέλειψαν τους Εργατικούς – και γιατί;

 

Προφανώς, οι ψηφοφόροι που μετατοπίστηκαν από το Εργατικό Κόμμα στους Συντηρητικούς τον Δεκέμβριο του 2019 ήταν κυρίως ηλικιωμένοι, κυρίως λευκοί και κυρίως συγκεντρωμένοι σε “παρατημένες” πόλεις στο Βορρά και τα Μίντλαντς – και, φυσικά, πολλοί από αυτούς ψήφισαν μαζικά “Φεύγουμε” το 2016.

 

Επειδή οι νεότεροι συνήθως φεύγουν από αυτές τις πόλεις, σε αυτές υπερτερούν οι άνω των 65 ετών σε σχέση με τους 18-24. Υπάρχουν 5,5 εκατομμύρια άτομα στις ηλικίες 18-24 στο Ηνωμένο Βασίλειο και ψήφισαν λιγότερα από τα μισά. Αντίθετα, υπάρχουν 11,8 εκατομμύρια άτομα άνω των 65 ετών και το 74% ψήφισε. Η νίκη στους Συντηρητικούς δόθηκε από τους συνταξιούχους.

 

Μόνο το 17% των ατόμων άνω των 65 ετών ψήφισαν Εργατικούς, μια ηλικιακή ομάδα που εξαρτάται κατά πολύ από το Εθνικό Σύστημα Υγείας το οποίο αποτέλεσε βασικό θέμα στην εκστρατεία του Εργατικού Κόμματος. Ευρήματα δημοσκοπήσεων κατέληγαν ότι η εχθρότητα προς τον Κόρμπον ήταν πιο σημαντική από το Brexit στην απόφασή τους να ψηφίσουν Συνητηρητικούς. Και τελικά, ένα τμήμα ηλικιωμένων, λευκών εργαζομένων στις “παρατημένες” πόλεις κερδήθηκε από το αντιδραστικό μπαράζ εναντίον του Κόρμπιν, την υποτιθέμενη υπερβολική μέριμνα του για τους αλλοδαπούς, “ότι δεν ήταν πατριώτης”, τη «συμπάθεια προς τους τρομοκράτες», την άρνησή του να πατήσει το πυρηνικό κουμπί και ούτω καθεξής. Όλα δε αυτά υποτίθεται ότι ενδιαφέρουν μόνο τους φοιτητές και τους Λονδρέζους.

 

Στην πραγματικότητα, οι διαιρέσεις βορράς / νότος ή χειρώνακτες/ λευκά κολάρα στην εργατική τάξη δεν ευθυγραμμίζονται ακριβώς με τη συντηρητική ψήφο. Οι τρεις πόλεις με την πιο ριζοσπαστική εργατική τάξη στη Βρετανία – Λίβερπουλ, Λονδίνο και Γλασκώβη – ψήφισαν μαζικά ενάντια στους Συντηρητικούς. Στη Γλασκώβη, η ψήφος πήγε κυρίως στο Σκωτσέζικο Εθνικό Κόμμα (SNP), λόγω της Νεαντερντάλιας ανικανότητας του Εργατικού Κόμματος να μετακινηθεί στο εθνικό ζήτημα της Σκωτίας.

 

Οι οπαδοί του “Αριστερού Brexit” (Lexit) ισχυρίζονται ότι η ψήφος “Φεύγουμε” αντιπροσώπευε τη λαϊκή οργή για την “ελίτ” που τους αγνοούσε όσο βυθίζονταν στη φτώχεια εδώ και δεκαετίες και την επιθυμία τους να ανταποδώσουν τα χτυπήματα στο κατεστημένο. Όλα αυτά είναι πιθανότατα αληθινά, δεν εξηγεί όμως γιατί η εξέγερσή τους έλαβε τη μορφή των ψήφων υπέρ του “Φεύγουμε” και των Τόρηδων – και γιατί κερδήθηκαν από τον αντιδραστικό μέγα-πόλεμο των ΜΜΕ ενάντια στον Κόρμπιν.

 

Η εξήγηση είναι ότι η παράδοση της αλληλεγγύης της εργατικής τάξης εξασθενούσε για δεκαετίες σε πολλές “παρατημένες” περιοχές, ότι 13 χρόνια η κυβέρνησης των Νέων Εργατικών (Μπλερ-Μπράουν) δεν έκανε τίποτα για να αντιμετωπίσει θεμελιώδεις ανησυχίες, ότι ήδη υπήρχαν δεξαμενές ρατσισμού και ξενοφοβίας στη Βρετανική μεσαία τάξη και σε τμήματα της εργατικής τάξης, με αποθέματα που μπόρεσαν να αντληθούν στον αντιδραστικό κανονιοβολισμό τόσο του δημοψηφίσματος του 2016 όσο και των εκλογών του 2019. Αυτό το δυναμικό, υπήρχε σαφώς ήδη από τις εκλογές του 2009, όταν το UKIP (μετέπειτα κόμμα Brexit) κέρδισε το 17% των ψήφων.⁹ 

Σε αυτά τα προφανή, αντιδρούν πολλοί στην Αριστερά του Lexit, καθώς κάνουν αμέσως πίσω όταν γίνεται προσπάθεια να τεθούν οι όροι «ρατσισμός» και «εργατική τάξη» στην ίδια πρόταση.

 

Την τελευταία δεκαετία, πολλοί στην Αριστερά έχουν υπερβάλει σε σχέση με την αποδοχή της πολυπολιτισμικότητας, προβλέποντας μια μη αναστρέψιμη εξασθένηση του ρατσισμού. Το 2013, ο Σάνι Χούνταλ έγραψε στην εφημερίδα “The Guardian” : “Είναι επίσημο: 45 χρόνια μετά την ομιλία του ‘Ινοχ Πάουελ για τα ποτάμια αίματος¹⁰, οι εμποροι του φόβου έχασαν τον πόλεμο, ενώ όσοι κέρδισαν όσοι πιστεύουν ότι η Βρετανία είναι ισχυρότερη με πολυφυλετική και πολυπολιτισμική ταυτότητα. Δεν με πιστεύετε; Ο ΛόρδοςΑσκροφτ, πρώην πρόεδρος των Συντηρητικών, την περασμένη εβδομάδα διεξήγαγε δειγματοληπτική έρευνα σε ψηφοφόρους από εθνοτικές μειονότητες της Βρετανίας με το 90% να θεωρεί ότι έχουμε γίνει μια πολυπολιτισμική χώρα και ένα παρόμοιο ποσοστό ναδηλώνει ότι αυτό είναι καλό. Μια ευρύτερη εθνική έρευνα διαπίστωσε ότι το 90% όλων των Βρετανών συμφώνησε επίσης ότι η Βρετανία έχει γίνει μια πολυπολιτισμική χώρα και το 70% τάσσεται υπέρ αυτής της εξέλιξης… ο συνεχής πόλεμος που διεξάγεται από τον ακροδεξιό Τύπο ενάντια στην πολυπολιτισμικότητα έχει αποτύχει τελείως.¹¹

 

Ο Χούνταλ επικέντρωσε την προσοχή του σε συγκεκριμένες τάσεις, ειδικά μεταξύ των νέων, αλλά υπερεκτίμησε πόσο σίγουρη ήταν η αποδοχή της πολυπολιτισμικότητας. Και, ας σημειωθεί : ακόμα και σύμφωνα με αυτά τα στοιχεία, το 30% των ερωτηθέντων – σχεδόν όλοι λευκοί, υποψιάζομαι – δεν πιστεύουν ότι η πολυπολιτισμικότητα είναι μια θετική εξέλιξη.

 

Ο δεξιός τύπος και η πολιτική Δεξιά δεν παραιτήθηκαν. Βασιζόμενοι στη ρατσιστική μειονότητα, αντεπιτέθηκαν. Το 30% της έρευνας Ασκροφτ που δεν καλοδέχτηκε την πολυπολιτισμικότητα μεταφράζεται σε περίπου το 40% των λευκών ψήφων. Μια καλή βάση εκκίνησης για την εθνικιστική αντίδραση που κέρδισε το δημοψήφισμα του 2016 υπέρ του “Φεύγουμε”.

Είναι η εργατική τάξη κοινωνικά συντηρητική;

Η αντίδραση στο εκλογικό αποτέλεσμα από ένα ευρύ φάσμα, εντός και εκτός, του Εργατικού Κόμματος είναι να υποστηρίξει ότι το κόμμα τώρα πρέπει να μετακινηθεί προς τα δεξιά για να καθησυχάσει τις “ανησυχίες” των χαμένων ψηφοφόρων του. Αυτό σημαίνει να τονίζεται ο «πατριωτισμός» του Εργατικού Κόμματος και να αναγνωρίζεται ότι πολλές από τις παραδοσιακές βάσεις του είναι «κοινωνικά συντηρητικές».

 

Όπως επισημαίνει ο Κενάν Μαλίκ , γενικά η τάση στην κοινωνία είναι η επικράτηση του φιλελευθερισμού επί του κοινωνικού συντηρητισμού, συμπεριλαμβανομένης και της εργατικής τάξης: “… το βασικό χαρακτηριστικό της Βρετανίας τον περασμένο μισό αιώνα δεν ήταν ο κοινωνικός συντηρητισμός αλλά μια εξαιρετική φιλελευθεροποίηση. Η ετήσια έρευνα British Social Attitudes, η οποία άρχισε να καταγράφει τη στάση του κοινού από το 1983, παρακολούθησε κατά πόδας την πορεία του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Σε μια σειρά θεμάτων, από τους ρόλους των φύλων μέχρι τον γάμο ομοφυλοφίλων, το προγαμιαίο σεξ και τις διαφυλετικές σχέσεις, η Βρετανία έχει φιλελευθεροποιηθεί σε βαθμό που θα άφηνε τον μέσο Βρετανό της δεκαετίας του 1980 άφωνο. Την αλλαγή την έχει αγκαλιάσει η κοινωνία στο σύνολό της συμπεριλαμβανομένης της εργατικής τάξης κι όχι μόνο οι φιλελεύθεροι των μητροπόλεων”.¹²

 

Το πρόβλημα με αυτόν τον τρόπο εξήγησης είναι ότι προσπαθεί να ενοποιήσει μια σειρά από κοινωνικές και πολιτικές στάσεις σε μια δυαδικότητα “κοινωνικά προοδευτικό / κοινωνικά αντιδραστικό” που εξαλείφει τις πολυπλοκότητες της συνείδησης.

Μέσα στην πολυπλοκότητα του πραγματικού κόσμου, είναι πολύ πιθανό, για παράδειγμα, να έχουμε προοδευτικές απόψεις για τους ρόλους των φύλων, και παράλληλα αντιδραστικές σε θέματα πολυπολιτισμικότητας και μετανάστευσης.

 

Τα κεντρικά κοινωνικά ζητήματα στα οποία το UKIP / το Κόμμα Brexit / η Δεξιά των Συντηρητικών προσπάθησαν να στήσουν προγεφυρώματα προς την εργατική τάξη είναι αυτά της πολυπολιτισμικότητας, του ρατσισμού, της εθνικότητας και του “πατριωτισμού”.

 

Όταν οι σχολιαστές υποστηρίζουν ότι οι Εργατικοί πρέπει να επανατοποθετηθούν πολιτικά για να ξανακερδίσουν τα υποτιθέμενα παραδοσιακά προπύργια, εννοούν να μετακινηθούν στα ζητήματα της μετανάστευσης και της πολυπολιτισμικότητας. Εννοούν να ακολουθήσουν τους Συντηρητικούς προς τα δεξιά. Στο Εργατικό Κόμμα, αυτό συχνά παίρνει τη μορφή της υποστήριξης του «πατριωτισμού».

 

Ο πρώην Γάλλος πρόεδρος Ντε Γκολ είπε κάποτε ότι πατριωτισμός είναι όταν βάζεις “πρώτα τους δικούς σου”, ενώ εθνικισμός όταν μισείς όλους τους άλλους. Ακόμη και σε αυτόν τον ορισμό, ο πατριωτισμός και ο εθνικισμός δεν αλληλοαποκλείονται. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, αν πρώτα μπαίνουν “οι δικοί μας”, τότε υπάρχουν τουλάχιστον διακρίσεις έναντι “όλων των άλλων”. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αρνούνται ότι είναι ρατσιστές αλλά πιστεύουν ότι είναι άδικο οι πρόσφατοι μετανάστες να είναι «μπροστά τους» στην ουρά για εξέταση από τον οικογενειακό γιατρό.

 

Αλλά όπως τονίζει ο Αντι Στόου:

“Οι αντιμεταναστευτικές αντιλήψεις είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ρατσισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη. Τώρα περιστρέφονται γύρω από τις ελλείψεις στη στέγη, τους νοσοκομειακούς χώρους κ.λπ. Υποκύπτοντας σε αυτόν τον τρόπο σκέψης είναι ένα από το αποτελέσματα του να μην κατανοείς για ποιο λόγο υπάρχουν τα πολιτικά κόμματα. Εντάξει, υπάρχουν για να κερδίζουν εκλογές, αλλά υπάρχουν και για να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι σκέφτονται”.¹³

 

Ένα Εργατικό Κόμμα που δεν συγκρούεται μετωπικά με αυτές τις ρατσιστικές ιδέες είναι αυτό που θα συρθεί πίσω τους. Η Λόνγκ-Μπέιλι ¹⁴ ή οποιοσδήποτε μελλοντικός ηγέτης προσπαθήσει να τυλιχθεί με τη Βρετανική σημαία θα τρέχει πάντα πίσω από τους Συντηρητικούς όταν το θέμα θα είναι ο σοβινιστικός εθνικισμός. Ενα παιχνίδι που κανείς σοσιαλιστής δεν πρέπει να παίξει, όχι μόνο επειδή δεν μπορεί να κερδηθεί, αλλά επειδή βασικά είναι ενάντια στην εργατική τάξη.

 

Ίσες αποστάσεις ή αγώνας;

 

Οι εκλογές του Δεκεμβρίου 2019 αποκάλυψαν μια εργατική τάξη διαιρεμένη σε βασικά ζητήματα που αφορούν τον εθνικισμό και τη μετανάστευση καθώς και τη ξενοφοβία που σήμερα αποκαθίσταται ως «πατριωτισμός». Οι αγωνιστές σοσιαλιστές πρέπει να βασιστούν στα πιο προχωρημένα τμήματα της εργατικής τάξης και να ξεκινήσουν από εκεί. Προσκυνώντας εκείνο το τμήμα της εργατικής τάξης που το κέρδισαν ψευδή επιχειρήματα τα οποία παρουσίαζαν μια καρικατούρα του Κόρμπιν και τους σοσιαλιστές ως «φιλελεύθερη ελίτ» δεν οδηγεί πουθενά. Ενάντια στις αντιδραστικές αντιλήψεις του πατριωτισμού, πρέπει να διεξάγεις πολιτικό αγώνα. Διαφορετικά, καταλήγεις να παραδίδεις όλο και περισσότερο έδαφος.

 

Η θέση για το Brexit του Εργατικού Κόμματος ξεσκίστηκε, επειδή προσπάθησε να «συμφιλιώσει» ασύμβατες θέσεις. Προσπάθησε να ενοποιήσει την εργατική τάξη πίσω από ασύμβατες θέσεις. Η Λονγκ-Μπέιλι υιοθετώντας τον «προοδευτικό πατριωτισμό» δείχνει ότι αυτή η ουσιαστικά γραφειοκρατική στάση εξακολουθεί να είναι διαδεδομένη στα ανώτερα στρώματα του “Κορμπινισμού”.

 

Υπάρχουν πολύ ανησυχητικές ενδείξεις ότι μεγάλο μέρος της Εργατικής Αριστεράς δεν καταλαβαίνει πραγματικά τι προετοιμάζεται από το τη Δεξιά του κόμματος. Θέλουν μια από πάνω ως κάτω αντεπανάσταση στο Εργατικό Κόμμα. Θέλουν να απομακρύνουν – γραφειοκρατικά ή δια της απογοήτευσης– εκατοντάδες χιλιάδες αριστερά μέλη. Θα βοηθηθούν από μια ανανεωμένη επίθεση στον αντισημιτισμό, ειδικά μόλις το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων παραδώσει την έκθεσή του για το Εργατικό Κόμμα. Η δεξιά επίθεση μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με αγώνα, όχι με συνθηκολόγηση και προσαρμογή.