Αμέσως μετά τη συζήτηση Τραμπ – Πούτιν, την Τρίτη το βράδυ, το Κρεμλίνο, στη δική του εκδοχή της συνάντησης, εξηγούσε πως στην πρόταση Τραμπ «να αποφευχθεί, για 30 μέρες, κάθε πλήγμα στις ενεργειακές υποδομές, ο Βλάντιμιρ Πούτιν απάντησε ευνοϊκά» και μάλιστα «έδωσε αμέσως τη σχετική διαταγή στον ρωσικό στρατό». Λίγες ώρες αργότερα, ο ρώσικος βομβαρδισμός «υποδομών» (νοσοκομείο στο Σούμι και περίπου 50 ντρόουνς στο Κίεβο) περιελάμβανε και «ενεργειακές υποδομές», για να επιβεβαιωθεί σε τι συνίσταται ακριβώς η φερεγγυότητα των εισβολέων όταν μιλάνε για «ειρήνη». Είναι αλήθεια πως η αμερικάνικη εκδοχή, σύμφωνα με τον Τραμπ, στο δικό του Truth Social, μιλούσε γενικότερα για «ενέργεια και υποδομές», ενώ ο απεσταλμένος του, Στιβ Γουίτκοφ, δικαιολογούσε την καθυστέρηση να φτάσουν οι διαταγές του Πούτιν στο στρατό του. Πιο πεζά, όμως, την ίδια ώρα, ο φίλος τους, ο Νετανιάχου, βομβάρδιζε πάλι τη Γάζα, στην οποία υποτίθεται ότι από τις 19 Γενάρη έχει συμφωνήσει σε παρόμοια «εκεχειρία» ισχυρών.
Πέραν αυτής της αποχής από επίθεση στις «υποδομές» (έστω τις ενεργειακές), το Κρεμλίνο, κατά τα δικά του λόγια, ζήτησε ως προϋπόθεση για όποια εκεχειρία να «σταματήσει η επιστράτευση στην Ουκρανία» και ο «εξοπλισμός του ουκρανικού στρατού», καθώς και «κάθε εξωτερική βοήθεια σε εξοπλισμούς και πληροφόρηση». Το οποίο προφανώς ο αμερικάνος πρόεδρος το βρήκε «πολύ καλό και παραγωγικό», έστω και αν αμφισβήτησε τις σχετικές δεσμεύσεις του. Γιατί να αντιστέκονται οι Ουκρανοί και να πολεμούν; Αρκεί να δεχτούν να μοιραστούν Ρώσοι και Αμερικάνοι το υπέδαφός τους και να αναλάβουν εκείνοι το πυρηνικό εργοστάσιο της Ζαπορίζια, ως «εγγύηση» για τους Ουκρανούς (το οποίο θα μπορούσε, όπως το ονειρευόταν ένας πολυεκατομμυριούχος να παράγει κρυπτονομίσματα).
Την ουσία της συνάντησης, αυτής –που σκηνοθετικά ήταν ακριβώς η αντίστροφη από την οργανωμένη μιντιακή ταπείνωση του ουκρανικού λαού στον Λευκό Οίκο στις 28/2, με τη συνάντηση Τραμπ – Βανς με Ζελένσκι– την συμπύκνωσε γλαφυρά στο x ο ίδιος ο πρόεδρος του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας, Ντμίτρι Μεντβεντέβ: «Το τηλεφώνημα μεταξύ των προέδρων Πούτιν και Τραμπ απέδειξε μια γνωστή ιδέα: στην τραπεζαρία υπάρχει μόνο η Ρωσία και η Αμερική. Στο μενού: ελαφριά ορεκτικά, λαχανάκια Βρυξελλών, βρετανικά ψαράκια με πατάτες και κόκορας Παρισιού. Το κύριο πιάτο είναι μια κοτολέτα τύπου Κιέβου. Απολαύστε το γεύμα σας!».
Οι ευρωπαίοι καπιταλιστές άρπαξαν την ευκαιρία και βρήκαν ξαφνικά 800 δισ. για να εξοπλιστούν οι ίδιοι, σε βάρος των πληθυσμών τους και… της ουκρανικής αντίστασης, όχι όμως και των διάφορων «δημοκρατών» φίλων τους, Ισραήλ, Σαουδική Αραβία κλπ., στους οποίους οι ροές όπλων θα συνεχίσουν ακάθεκτα. Και αυτό είναι το πρόβλημα: γιατί αντίθετα απ’ ό,τι λένε οι ειρηνιστές, στη βία του πολέμου, της εισβολής, μόνο αποτελεσματική υλική και κοινωνική δύναμη μπορεί να αντιταχθεί, όπως το κάνουν οι Ουκρανοί, οι Παλαιστίνιοι κ.ά, που τόσο χρειάζονται την αλληλεγγύη μας.
Γιατί, πίσω από την περιφρόνηση για τους από κάτω, υπάρχει μια ταξική ρίζα, που την αισθάνεται διαυγώς η ρωσική και η ουκρανική Αριστερά: «Ο Τραμπ και ο Πούτιν είναι υπόδειγμα για την παγκόσμια Ακροδεξιά (…), αλλά η συμμαχία τους είναι ταξική (…) για να διαλύσουν τα απομεινάρια του κράτους προνοίας και να πάρουν πίσω τις παραχωρήσεις που είχε πετύχει το συνδικαλιστικό και κοινωνικό κίνημα κατά τον 20ο αιώνα. Αυτό αποδεικνύει η επίθεση που διεξάγει στις ΗΠΑ ο Μασκ –ο πιο πλούσιος καπιταλιστής στον κόσμο– ενάντια στην κοινωνική ασφάλιση, την εκπαίδευση, τη δημόσια υγεία, ενάντια σε όλα. (…) Ο δισεκατομμυριούχος αμερικανός πρόεδρος, μάλιστα, ζηλεύει το ρωσικό ολιγαρχικό σύστημα, στο οποίο οι πολιτικοί ηγέτες επιτρέπουν στους υπερπλούσιους να συνεχίσουν να ληστεύουν, φτάνει οι ολιγάρχες να μην επεμβαίνουν στην πολιτική».
Και ο Ντένις Πιλάς (της ουκρανικής Σοτσιάλνι Ρουχ), συνεχίζει: «Η εισβολή της Ουκρανίας από τον Πούτιν και τα σχέδια του Τραμπ για την Γάζα αλληλοενισχύονται (…) και αν δεν προσκρούσουν σε αυθεντική και συντονισμένη αντίσταση, οι υπερ-αντιδραστικές και φασιστικές δυνάμεις θα συνεχίσουν να παίρνουν την εξουσία στη μια χώρα μετά την άλλη. Οι ταξικοί μας εχθροί ενώνονται σε παγκόσμιο επίπεδο. Το ίδιο πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πώς να το κάνουμε κι εμείς στην Αριστερά, να ενωθούμε σε διεθνές επίπεδο. Για να το καταφέρουμε, θα πρέπει, μεταξύ άλλων, να έχουμε έναν συνεπή διεθνισμό: που σημαίνει ότι δεν πρέπει να ψάχνουμε για δικαιολογίες για να αρνιόμαστε την αλληλεγγύη». Έμπρακτη προφανώς, γιατί όπως μας προειδοποιούν και οι ρώσοι αριστεροί (Posle), «ο ιμπεριαλισμός ποτέ δεν σταματάει στη μέση του δρόμου –γιατί πάντα παίρνει την κατάληψη εδαφών ως πρόσκληση για περαιτέρω επιθέσεις».
