Με το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου το 1914, η ηγεσία του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD), με μια θεαματική στροφή εγκατέλειψε την μέχρι τότε παραδοσιακή δεκαετιών αντιπολεμική της πολιτική, ψήφισε τις στρατιωτικές δαπάνες και αποδέχθηκε την συμμετοχή της Γερμανίας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, επικαλούμενη την «υπεράσπιση της πατρίδας».
Η αριστερά του κόμματος αντέδρασε. Ο Κ. Λήμπκνεχτ, από τους βασικούς εκπροσώπους της μαρξιστικής αριστερής τάσης του κόμματος, σε ένα φυλλάδιο το οποίο κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1915, δεν δίστασε να υποστηρίξει ότι «Ο βασικός εχθρός του γερμανικού λαού είναι στην ίδια Γερμανία: Είναι ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, το γερμανικό Κόμμα του Πολέμου, η γερμανική μυστική διπλωματία. Αυτόν τον εσωτερικό εχθρό πρέπει να πολεμήσει ο γερμανικός λαός, να τον πολεμήσει με την πολιτική πάλη, σε συνεργασία με το προλεταριάτο των άλλων χωρών, του οποίου ο αγώνας στρέφεται ενάντια στους ιμπεριαλιστές της δικής του κάθε φορά χώρας (…) Ο βασικός εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα!»
Επίκαιρη η κραυγή του Λήμπκνεχτ, έναν αιώνα μετά
Ο εχθρός βρίσκεται μέσα στην Ρωσία, στην κυβέρνηση Πούτιν. Η ρωσική κυβέρνηση, μετά την απόφαση για επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, προχώρησε στην τυχοδιωκτική εισβολή στην Ουκρανία, στη βάση ενός στενά εθνικιστικού και αναθεωρητικού της ιστορίας αφηγήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πούτιν πριν επιτεθεί στην Ουκρανία επιτέθηκε στον Λένιν, στις πρώτες σοβιετικές κυβερνήσεις και στο δικαίωμα των λαών για αυτοδιάθεση. Στο «ιστορικό» του διάγγελμα προς τον ρωσικό λαό, ο Πούτιν υποστήριξε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι «από τη σκοπιά του ιστορικού πεπρωμένου της Ρωσίας και του λαού της, οι λενινιστικές αρχές οικοδόμησης του κράτους δεν ήταν μόνο ένα λάθος, ήταν, όπως λέμε, ακόμα χειρότερο από ένα λάθος (…) η μπολσεβίκικη πολιτική οδήγησε στην ανάδειξη της σοβιετικής Ουκρανίας, την οποία, ακόμα και σήμερα, μπορούμε δίκαια να αποκαλέσουμε “Ουκρανία του Βλαντίμιρ Λένιν”. Αυτός είναι ο δημιουργός και ο αρχιτέκτονας της»! Αυτό το «ιστορικό λάθος» επιχειρεί να διορθώσει ο Β. Πούτιν, ο πιο συνεπής εκπρόσωπος του μεγαλορωσικού εθνικισμού και μάλιστα στην ακραία καπιταλιστική του μορφή, με την τυχοδιωκτική εισβολή στην Ουκρανία. Το τίμημα της οποίας, βέβαια, θα κληθεί να καταβάλει ο ρωσικός λαός – κυρώσεις της Δύσης, οικονομική και κοινωνική κρίση, ενίσχυση του αυταρχισμού, περεταίρω συρρίκνωση της δημοκρατίας κ.λπ.
Ο εχθρός βρίσκεται μέσα στην Ουκρανία, στην κυβέρνηση Ζελένσκι. Η ουκρανική κυβέρνηση αποδέχθηκε ασμένως τους αμερικανικούς σχεδιασμούς για επέκταση του ΝΑΤΟ και του πυρηνικού του οπλοστασίου του μέχρι τα ρωσικά σύνορα, ευελπιστώντας –μάταια όπως αποδείχθηκε- στην άμεση στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ σε περίπτωση ρωσικής εισβολής. Η Ουκρανία στο πεδίο της μάχης έμεινε μόνη της, έρμαιο του ρωσικού στρατού. Το τίμημα που πληρώνει και θα πληρώσει είναι τεράστιο. Τα θύματα του πολέμου, στρατιώτες αλλά και άμαχοι, πολλαπλασιάζονται. Η χώρα θα χάσει ένα όχι αμελητέο μέρος των εδαφών της και ο πληθυσμός, μετά την εγκατάλειψή της από εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, θα συρρικνωθεί ακόμα περισσότερο. Η οικονομία της χώρας θα καταστραφεί και θα περάσουν πολλά χρόνια για να ανακάμψει. Τις επώδυνες συνέπειες θα πληρώσει –τις πληρώνει ήδη- ο ουκρανικός λαός. Πρόκειται για την τραγωδία ενός λαού που βρέθηκε στη μέγγενη της καταστροφικής πολιτικής της ανιστόρητης εθνικιστικής ηγεσίας του.
Ο εχθρός βρίσκεται μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο πρόεδρος Μπάιντεν, όπως και οι προηγούμενοι Δημοκρατικοί πρόεδροι, ο Κλίντον και ο Ομπάμα, αποδεικνύεται ένα φιλοπόλεμο «γεράκι», στην υπηρεσία των πιο επιθετικών κύκλων του αμερικανικού κεφαλαίου. Αναβίωσε το ΝΑΤΟ. Στόχος του να επιβάλει την πλήρη ηγεμονία του, ενεργειακή, οικονομική, πολιτική και στρατιωτική, σε όλο τον «ελεύθερο κόσμο». Χρησιμοποίησε στην κυριολεξία την Ουκρανία, ως το πιο ανέξοδο μέσο για τα αμερικανικά συμφέροντα –χωρίς την συμμετοχή έστω και ενός αμερικανού στρατιώτη- για να αντιμετωπίσει την αναπτυσσόμενη εξάρτηση της Ευρώπης, από τις ρωσικές πηγές ενέργειας. Στοχεύει στη χρήση από τις ευρωπαϊκές χώρες, του πιο ακριβού αλλά αμερικανικής παραγωγής υγροποιημένου φυσικού αερίου. Είναι φανερό ότι πρόκειται για μια σύγκρουση των μεγάλων δυνάμεων, Ηνωμένων Πολιτειών, Ρωσίας και Κίνας, για την αναδιανομή της παγκόσμιας αγοράς. Ο πλανήτης πρέπει να ξαναμοιραστεί με όσες συνέπειες και αν έχει αυτό. Ωστόσο, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στη νέα και πιο επικίνδυνη μορφή τους αποτελούν πλέον μια άμεση απειλή και για την ίδια την ανθρωπότητα.
Τα τέρατα του παρελθόντος επιστρέφουν
Ο εχθρός βρίσκεται και μέσα στις χώρες της Ευρώπης. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, τόσο οι συντηρητικές του Τζόνσον και του Μητσοτάκη, όσο και οι σοσιαλδημοκρατικές του Σολτς και του Σάντσεθ, καθώς και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί όχι μόνον αποδέχθηκαν, ως μη όφειλαν, την αμερικανική πολιτική της επέκτασης του ΝΑΤΟ με στόχο περικύκλωση της Ρωσίας αλλά και υπερθεμάτισαν των κυρώσεων, που πάνω από όλους, πλήττει το ρωσικό λαό. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί αντί να υιοθετήσουν μια φιλειρηνική πολιτική αντίθεσης της επέκτασης του ΝΑΤΟ μέχρι τα ρωσικά σύνορά, αποδέχθηκαν χωρίς ενστάσεις την επιθετική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και αντί να προωθήσουν την ιδέα της φιλειρηνικής Ευρώπης από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, απέστειλαν οπλισμό στην Ουκρανία και αναγγέλλουν τεράστια εξοπλιστικά προγράμματα. Τα συντηρητικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Γερμανία, την Ισπανία, την Πορτογαλία κλπ είναι πλέον «κόμματα του πολέμου». Ο γερμανός καγκελάριος Σολτς, εγκαταλείποντας την πολιτικής της «Όστπολιτίκ», ανήγγειλε νέους εξοπλισμούς, στο εξωφρενικό ύψος των 100 δισεκατομμυρίων ευρώ, με στόχο την «επαναστρατιωτικοποίηση» της Γερμανίας. Τα τέρατα του παρελθόντος επιστρέφουν!
Η εισβολή στην Ουκρανία απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι ο καπιταλισμός, και μάλιστα στην πιο ακραία νεοφιλελεύθερη εκδοχή του, είναι ένα σύστημα που γεννά πολέμους, εθνικές συγκρούσεις και εκκαθαρίσεις. Ο Ζαν Ζωρές, αυτή η μεγάλη και εντυπωσιακή προσωπικότητα του γαλλικού σοσιαλισμού, ο οποίος όχι τυχαία δολοφονήθηκε τις παραμονές του πρώτου μεγάλου πολέμου από έναν εθνικιστή της δεξιάς, με το πάθος που πάντα τον χαρακτήριζε υποστήριζε ότι «ο καπιταλισμός φέρνει τον πόλεμο, όπως το σύννεφο φέρνει τη βροχή».
Στο δρόμο των πολέμων και των εξοπλισμών δεν υπάρχει διέξοδος
Η αριστερά οφείλει, σύμφωνα και με τις παραδόσεις της, να πρωτοστατήσει ώστε να συγκροτηθεί ένα πλατύ αντιπολεμικό κίνημα σε εθνικό, ευρωπαϊκό και σε διεθνές επίπεδο. Ένα κίνημα κατά των στρατιωτικών επεμβάσεων τόσο στην Ουκρανία όσο και σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ένα κίνημα που να απαιτεί όχι μόνον την αποχώρηση του ρωσικού στρατού από την Ουκρανία αλλά και του τουρκικού από την Κύπρο, του ισραηλινού από τα κατεχόμενα κλπ.
Η πάλη κατά του πολέμου δεν πρέπει, ωστόσο, να περιοριστεί σε μια πασιφιστική συνθηματολογία, αναγκαία αυτή καθ’ αυτή, αλλά θα πρέπει να έχει και ως στόχο την αλλαγή των πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών σε βάρος των δυνάμεων που πραγματοποιούν και ενισχύουν στρατιωτικές επεμβάσεις και πολέμους στην Ευρώπη και τον κόσμο. Ο εχθρός της ειρήνης βρίσκεται, όπως και ο Κάρλ Λήμπκνεχτ τολμηρά βροντοφώναζε, μέσα και στη δική μας χώρα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με την αποστολή όπλων στην Ουκρανία και τους άκρατους εξοπλισμούς, απέδειξε εμπράκτως ότι είναι ο πρώτος εχθρός της ειρήνης. Ως εκ τούτου, η πάλη κατά του πολέμου στη χώρα μας είναι συνδυασμένη με την πάλη κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Οι δυνάμεις του πολέμου πρέπει να ηττηθούν.
Τάκης Μαστρογιαννόπουλος
Πηγή: Η Εποχή
