Αν η κηδεία του τελευταίου βασιλιά της Ελλάδας Κωνσταντίνου, ήταν απλώς μια ιδιωτική κι όχι μια de facto δημόσια και προσβλητική για τη Δημοκρατία υπόθεση, πολύ λίγο θα συζητούσαμε τους συμβολισμούς και τις όποιες πολιτικές της επιπτώσεις. Δεν έγιναν όμως έτσι τα πράγματα.
Βεβαίως, μέσω της κηδείας, δεν άνοιξε κανένα πολιτειακό θέμα, αλλά η υπόθεση πήρε άμεσο χαρακτήρα πολιτικών επιδιώξεων και ιδεολογικών παρεμβάσεων εκ μέρους του συνόλου του αστικού μπλοκ εξουσίας.
Σε μια δύσκολη για την κυβέρνηση περίοδο, ο θάνατος του Κωνσταντίνου, έγινε ευκαιρία να ανανεωθούν οι δεσμοί συνύπαρξης των διαφόρων φατριών της Δεξιάς και κυρίως να βαθύνει ακόμη περισσότερο ο ακροδεξιός, βαθιά συντηρητικός και αναχρονιστικός χαρακτήρας αυτών των σχέσεων.
Αλλιώς, κανείς κυβερνητικός παράγοντας ή βουλευτής της ΝΔ δεν θα είχε παραστεί στην κηδεία, καμία τηλεόραση δε θα μετέδιδε επί τριήμερο την τελετή και την προετοιμασία της, καμιά Ιεραρχία δεν θα είχε παραστεί σύσσωμη εφευρίσκοντας την κατάλληλη ευχή, κανένας υπουργός Εσωτερικών δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης δεν θα είχε αναφωνήσει “Ο βασιλέας”, καμία χαζοχαρούμενη συμπάθεια μέσω αναμνήσεων της παιδικής ηλικίας διαφόρων “εστεμμένων” βαρεμένων, ακόμη και του ακραίου Κέντρου, δεν θα είχε εκδηλωθεί.
Η υπόθεση θα αφορούσε μόνο τα γραφικά απομεινάρια της πάλαι ποτέ κραταιάς φιλοβασιλικής παράταξης και κάπου εκεί θα είχε τελειώσει η σεμνή τελετή.
Αν η συντηρητική παράταξη και το συνοδοιπορούν Ακραίο Κέντρο, είχαν πάρει στα σοβαρά την ιστορική ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά το δημοψήφισμα του 1974, ότι με το αποτέλεσμά του αποκόπηκε ένα καρκίνωμα από το σώμα του Έθνους, δεν θα είχαμε αυτές τις ντροπιαστικες για τη Δημοκρατία συμπεριφορές, ούτε την προσπάθεια να διαμορφωθεί ένα γενικευμένο απολίτικο κλίμα ανθρώπινης συγκίνησης για τον εκλιπόντα “τέως”.
Όλα αυτά δεν συνέβησαν γιατί και άλλοι κύκλοι πλην των περιτριμμάτων της μοναρχίας, θέλουν να ανοίξουν ξανά το Πολιτειακό, ούτε γιατί αίφνης πολλαπλασιάστηκαν οι βασιλόφρονες. Η μικρή συμμετοχή στην κηδεία, παρά την γιγαντιαία χορηγία δημοσιότητας από τα κανάλια των ολιγαρχών, έδειξε ξεκάθαρα που είναι σταθερά τοποθετημένη η μεγάλη πλειοψηφία του λαού.
Πίσω από αυτές τις στάσεις και τις επιδιώξεις, κραυγάζουν οι ιδεολογικοί και πολιτικοί υπολογισμοί. Βρίσκεται και εκδηλώνεται ανοιχτά πλέον το μίσος για τη Μεταπολίτευση, τη μήτρα όλων των μετέπειτα δεινών κατά την επικρατούσα πλέον άποψη στο ενιαίο μπλοκ Νεοδεξιάς-Ακραίου Κέντρου. Μίσος που έχει κύριο στόχο τη λεγόμενη “ηγεμονία της Αριστεράς”, που δήθεν χαρακτήριζε και προσδιόριζε τη μεταπολιτευτική πορεία της χώρας.
Ό, τι βοηθάει στη λείανση, στη σχετικοποίηση ή στην ανακατασκευή της ιστορικής μνήμης για εκείνη την περίοδο, βοηθάει. Ό, τι χαλαρώνει την αιτιώδη σχέση Παλατιανό πραξικόπημα και αποστασία, χούντα, Κυπριακή τραγωδία, πρέπει να προβάλλεται. Τη θέση του “κακού” πρέπει να πάρει η αντιδικτατορική αντίσταση και ιδίως το Πολυτεχνείο, που ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο και το “πείραμα Μαρκεζίνη”, “έφερε” στην εξουσία τον Ιωαννίδη και έτσι άνοιξε ο δρόμος για το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.
Το μετεμφυλιακό κράτος και παρακράτος που σκότωσε τον Λαμπράκη, οι μνήμες των Ιουλιανών, ο Πέτρουλας, η προετοιμασία του πραξικοπήματος των στρατηγών εκ μέρους του Κωνσταντίνου που το πρόλαβαν οι συνταγματάρχες, η ορκωμοσία του Κόλλια και της πρώτης κυβέρνησης των πραξικοπηματιών εκ μέρους του, το πραξικόπημα οπερέτα, το Δημοψήφισμα, η μη αναγνώρισή του από τον Κωνσταντίνο, η διεκδίκηση της λεγόμενης βασιλικής περιουσίας και πολλά άλλα, πρέπει να καλυφθούν από τη τόνους λήθης και από τη φαντασμαγορία της βασιλικής κηδείας. Από σαχλές νοσταλγικές διηγήσεις για τα ανάλογα “μεγαλεία” που έζησε η Αθήνα στην κηδεία του Παύλου ή στους γάμους Κωνσταντίνου και Σοφίας. Από περιγραφές περιδεραίων, δαχτυλιδιών, χτενισμάτων, φορεμάτων αλλά και των οικογενειακών σχέσεων και διακλαδώσεων των γαλαζοαίματων και των βασιλικών γόνων. Πρειμένου να φιλοτεχνηθεί η ατμόσφαιρα ενός εγχώριου Crown ικανού να συγκινήσει και τμήματα της νέας γενιάς.
Ας μην είμαστε φοβικοί. Δεν επίκειται κανένα βασιλικό πραξικόπημα. Αυτό το θέμα έχει κλείσει. Απέναντι όμως στην ομαλή δημοκρατική εξέλιξη, βρίσκεται μια αυταρχική Νεοδεξιά με συνεκτικό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που κατολισθαίνει καθημερινά στο έδαφος της Ακροδεξιάς και της ελληνικής εκδοχής της Αlt Right και που απεργάζεται εκτροπές και συρρίκνωση του δημοκρατικού κεκτημένου.
Με την κηδεία του τέως δόθηκε η ευκαιρία αυτό το οικοδόμημα που έχει αποκτήσει απεχθή χαρακτηριστικά, να πασπαλιστεί με ικανή ποσότητα βασιλικής χρυσόσκονης και αναπόλησης του “ένδοξου” παρελθόντος.
Η Νεοδεξιά διά της κυβερνητικής και βουλευτικής εκπροσώπησης χόρεψε ένα μακάβριο και κακόγουστο “γιάνκα” με την Άννα Μαρία και την οικογένεια του τέως βασιλιά, στη Μητρόπολη και στο Τατόι.
Το παλιό καρκίνωμα στο σώμα του Έθνους, εξημερωμένο και ανά την υφήλιο διασκορπισμένο, καλά προικισμένο από όσα απομύζησε από τον ελληνικό λαό επί δεκαετίες, επιστρέφει στην αγκαλιά του αστικού πολιτικού κόσμου. Όπως, με την είσοδο των στελεχών του ΛΑΟΣ πριν μερικά χρόνια άρχισε η νομιμοποίηση του χουντικού υπόκοσμου, έτσι συμβαίνει τώρα και με τους βασιλικούς κοσμικούς γόνους, τις χήρες, τις αδελφές και όλο τους το σόι.
Αυτές οι εξελίξεις στο συντηρητικό μπλοκ εξουσίας και η αναδιαμόρφωση των τάσεων στο εσωτερικό του έχει ιδιαίτερη σημασία όσο συνεχίζει να κλονίζεται η ηγεμονία Μητσοτάκη.
Η Αριστερά και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ορθά έμειναν έξω από το κάδρο της δήθεν ανθρώπινης “συγχώρεσης” και του “ο νεκρός δεδικαίωται”.
Άλλωστε, όπως ορθά έχει γράψει ο Παντελής Μπουκάλας στην Καθημερινή με αφορμή το θάνατο του Τράγκα:
“Ο νεκρός δεδικαίωται»; Ισχύει απολύτως, αλλά με το νόημα που δίνει ο Παύλος στην Προς Ρωμαίους επιστολή του. Οταν λέει πως «ο νεκρός δεδικαίωται από της αμαρτίας» εννοεί πως ο πεθαμένος, και Τράγκας να ‘ναι, δεν μπορεί να αμαρτήσει άλλο, και όχι βέβαια ότι εξιλεώθηκε. Αν εξιλεωνόμασταν πεθαίνοντας, δεν θα υπήρχε κόλαση, ούτε και χριστιανισμός σαν υπόσχεση παραδείσου. Αν θυμάμαι καλά, ο Τράγκας εκτός από αγνός πατριώτης ήταν και καλός χριστιανός”.
Και ο Κωνσταντίνος θα προσθέταμε.
Τάκης Κατσαρός
