Θυμάστε την Παναγιωταρέα ως «αυθεντικό εκπρόσωπο» τάφου πριν από κάποια χρόνια στην Αμφίπολη; Φαίνεται πως δημιούργησε «σχολή» που έχει βγάλει κάμποσους αποφοίτους.
Γιατί τι άλλο από αμύντορες μνήμης θυμίζουν κάποιοι/ες που ενοχλήθηκαν σφόδρα με την αναδημοσίευση στην ΑΥΓΗ άρθρου σχετικού με την προστασία του απορρήτου των επικοινωνιών του αείμνηστου συνταγματολόγου Σταύρου Τσακυράκη; Με την αιτιολογία ότι υπήρξε επικριτής του ΣΥΡΙΖΑ, ισχυρίζονται πως η ΑΥΓΗ διέπραξε τυμβωρυχία (!) και σκύλευση (!) σε βάρος του νεκρού αναδημοσιεύοντας επιστημονικό άρθρο του.
Προφανώς, ο καίριος και διαχρονικός επιστημονικός λόγος του Τσακυράκη λειτούργησε ως υπόμνηση και ως Ερινύα στους απολογητές των υποκλοπών και του κυβερνητικού πραξικοπήματος σε βάρος των θεσμών.
Μέσα στην τύφλωσή τους και στην ιδιοκτησιακή τους αντίληψη, δεν άφησαν το παραμικρό περιθώριο στην εκδοχή αν ζούσε, να ήταν και ο Τσακυράκης μεταξύ των συνταγματολόγων που αψήφησαν και αντέκρουσαν τη γνωμοδότηση Ντογιάκου. Με τον τρόπο τους του «απαγορεύουν» να πάρει οποιαδήποτε θέση πλην της δικής τους. Έλεγχος ακόμη και της μεταθανάτιας σκέψης; Πόσο «αντισταλινικό»!
Δεν σκέφτηκαν οι καημένοι ότι ο Τσακυράκης υπό την αντιστασιακή του ιδιότητα ως γραμματέας της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος έχει πολλάκις αναφερθεί στην ΑΥΓΗ σε αφιερώματα για το Πολυτεχνείο. Το απαγορεύουν κι αυτό;
Τι θα έλεγαν, για παράδειγμα, οι αυτόκλητοι ιδιοκτήτες της μνήμης του αν η ΑΥΓΗ ή άλλη εφημερίδα δημοσίευαν «Τα μαθήματα από τον λαϊκό ξεσηκωμό του Νοέμβρη», τη διά χειρός Τσακυράκη ανάλυση του Ρήγα Φεραίου για την εξέγερση του Πολυτεχνείου;
Από πότε και με ποιο διάταγμα λογοκρισίας απώλεσε η εφημερίδα το δικαίωμα να αναφέρεται στην Αντίσταση και στις ηρωικές μορφές της, ανεξάρτητα της κατοπινής τους ένταξης, χωρίς να λάβει την άδειά τους; Από πότε το τι δημοσιεύει μια εφημερίδα, υπό τον όρο βέβαια να μην παραβιάζει δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, υπόκειται στην έγκριση τιμητών που η μόνη σημερινή πολιτική τους ιδιότητα είναι ότι ταρίχευσαν και έθαψαν σε τάφο βαθύ την αριστερή τους ένταξη και ιδεολογία;
Σε τέτοιες αντιφάσεις και εξωφρενικές τοποθετήσεις οδηγεί ο ακραίος φανατισμός. Όταν, μάλιστα, τροφοδοτείται από την πολιτική απελπισία των εκ της Αριστεράς προερχομένων εξαπτέρυγων της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Όταν εξασθενεί και αποδυναμώνεται σε πραγματικό και σε συμβολικό επίπεδο το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο.
Το μεγάλο ερωτηματικό
Είναι οι ίδιοι που τις τελευταίες ημέρες, πέρα από ιδιοκτήτες μνήμης, εμφανίζονται και υπό ιδιότητες που προσομοιάζουν με εκείνες του κηδεμόνα ανηλίκων ή του πορτιέρη νυχτερινών καταστημάτων. Ξιφουλκούν αίφνης και «ρίχνουν πόρτα» στο μέχρι χθες πολιτικό τους είδωλο Ευάγγελο Βενιζέλο γιατί πρόκειται να συγχρωτιστεί και πιθανότατα να μολυνθεί από επιστήμονες αριστερού προσανατολισμού σε εκδήλωση που θα οργανωθεί στο Ινστιτούτο Γκαίτε για την υπόθεση των υποκλοπών και του Κράτους Δικαίου υπό τον προκλητικό και ευρηματικό τίτλο «Μένουμε Ευρώπη;».
Το ερωτηματικό στον τίτλο προκάλεσε αλληλοσφαγή στον χώρο του ακραίου Κέντρου και στις φατρίες που το συγκροτούν, με ανταλλαγή πολλές φορές βαριών προσβολών και εκφράσεων. Μέχρι και συμπερίληψη του (πιο μνημονιακός πεθαίνεις…) Βενιζέλου στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. διείδαν οι πιο ευφάνταστοι επικριτές του. Λες και Τσίπρας και Βενιζέλος σκέφτονται να αυτοκτονήσουν πολιτικά εις διπλούν. «Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση!»
Με την αντίθεσή τους στην εν λόγω εκδήλωση, οι ευερέθιστοι αυτοί συνδυάζουν ιδανικά την ιδιοκτησιακή τους αντίληψη ως παιδονόμων ή ως «πορτιέρηδων» με εκείνη των αυθεντικών ερμηνευτών της σκέψης και της μνήμης απόντων.
Κρίθηκε στο δημοψήφισμα
Το «Μένουμε Ευρώπη» κρίθηκε συντριπτικά με ένα δημοψήφισμα. Και στην Ευρώπη μείναμε, και Ευρώπη είμαστε, παρά τους ολολυγμούς τους και τη στράτευσή τους στο πλευρό των πιο επιθετικών νεοφιλελεύθερων ευρωπαϊκών κύκλων εκείνη την περίοδο. Και τώρα, αδύναμοι και αμήχανοι, ολοφύρονται για την ιδιοκτησία μνήμης και ονομάτων. Λες και η ζωή σταμάτησε το 2015 ή το 2019. Λες και η πραγματικότητα δεν αναπλάθει το παρελθόν, δεν συνθέτει, δεν προχωρά.
Αμήχανοι κι αδύναμοι, γιατί βλέπουν ότι οι επικείμενες εκλογές μπορεί να σημάνουν το τέλος της βαριά τραυματισμένης κυβέρνησης. Και καταντούν με αυτή τη στάση να υποστηρίζουν με έντονο πάθος τη δράση ενός Μητσοτάκη, ενός Δημητριάδη και ενός Κοντολέοντα. Να σιωπούν στην κατάλυση των στοιχειωδών δημοκρατικών εγγυήσεων.
Ας σταματήσουν οι άνθρωποι αυτοί, όσο είναι καιρός, τις θλιβερές ενασχολήσεις τους.
Ούτε αγωνιστές και επιστήμονες του διαμετρήματος του Τσακυράκη έχουν ανάγκη από εισπηδήσεις τέτοιου τύπου στο έργο τους, ούτε πολιτικοί άνδρες και πρώην πολιτικοί αρχηγοί σε ώριμη ηλικία χρειάζονται προστάτες, συμβουλάτορες και κατά φαντασίαν πριγκιπικούς αυλικούς με δικαιώματα παιδονόμων και κλειδοκρατόρων.
Πιο χαμηλά την μπάλα της οίησης και της αλαζονείας, μπας και ανέβει λίγο το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου, παιδιά!
Τάκης Κατσαρός
