Η συζήτηση για τις ποινικές ευθύνες πολιτικών προσώπων αναφορικά με το σκάνδαλο Novartis κλείνει με τις δικαστικές αρχειοθετήσεις των υποθέσεών τους (πλην αυτής του Α. Λοβέρδου).
Η εξέλιξη οφείλει να ενεργοποιήσει διεργασίες και αυτοκριτικές επανατοποθετήσεις στο χώρο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, για τον χειρισμό μιας υπόθεσης που από πολιτικό “χρυσάφι” έγινε δικαστική “στάχτη”.
Όχι για τους λόγους που υποκριτικά και ρεβανσιστικά δηλώνουν οι “αθώοι” δικαστικά, αλλά βαθιά ενεχόμενοι πολιτικά, πρώην υπουργοί. Οι οποίοι πανηγυρίζουν γιατί ή δικαστική έρευνα έπιασε τις υπερτιμολογήσεις τους υπέρ της Νοvartιs, βρήκε την προνομιακή της μεταχείριση στις ετήσιες αποπληρωμές του υπουργείου Υγείας, δεν μπόρεσε όμως να εντοπίσει με αδιάσειστο τρόπο τον χρηματισμό τους.
Για το σύνολο του ελληνικού λαού, αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι σκάνδαλο Νοvartis υπήρξε και ότι το πολιτικό σύστημα ΣΥΝΟΛΙΚΑ μαζί με τη Δικαιοσύνη δεν κατάφεραν να το αποκαλύψουν σε όλες του τις διαστάσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υπέρ αυτού το γεγονός ότι το ανέδειξε εκεί που όλες οι άλλες κυβερνήσεις πριν από αυτόν, αν δεν το συνδιοργάνωναν με τη Νοvartis και τον “εντιμότατο” κ. Φρουζή, το ανέχονταν ή το συγκαλύπταν. Δεν κατάφερε όμως να το χειριστεί ως κυβέρνηση και ως Κοινοβουλευτική πλειοψηφία με τη σοβαρότητα και τον συστηματικό τρόπο που του άρμοζε. Αδικώντας, τελικά τον εαυτό του, τις προθέσεις του και τις προσδοκίες που δημιούργησε αρχικά η αποκάλυψη του σκανδάλου. Και δίνοντας “πατήματα” στους πολιτικούς του αντιπάλους να αντιστρέψουν τις ευθύνες και να το μετατρέψουν σε “μπούμερανγκ” εναντίον του.
Η διερεύνηση αυτής της υπόθεσης από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, όφειλε, αξιοποιώντας τις διεθνείς προεκτάσεις της, να αναδεικνύει πρωτίστως τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Και να μην προτρέχει στην απόδοση ποινικών ευθυνών, όπως δυστυχώς συνέβη.
Έχει αποδειχθεί και στο παρελθόν ότι ο “δικαστικός δρόμος για τον σοσιαλισμό” είναι δύσβατος, γεμάτος λάκκους και καλό είναι να χρησιμοποιείται με φειδώ και επιδεξιότητα. Είναι αυστηρώς ακατάλληλο να εισέρχονται σε αυτόν, αμφιλεγόμενοι πρώην δικαστές, “πρωτάρηδες” αυλοκόλακες- ερασιτέχνες της νομικής και “θερμοκέφαλοι” παρορμητικοί προχειρολόγοι.
Που συνήθως έχουν τη δική τους “ατζέντα” ή θέλουν να αποδειχτούν χρήσιμοι και αναντικατάστατοι στον κάθε “Αρχηγό”. Ως βιρτουόζοι (τρομάρα τους!) των τακτικών κινήσεων και κάτοχοι του “μαγικού φίλτρου” που δήθεν θα έφερνε τη νίκη στις εκλογές.
Δυστυχώς, οι ψύχραιμες φωνές δεν ακούστηκαν, κατηγορήθηκαν, μάλιστα από ορισμένους αψείς, για ηττοπάθεια ή “θεσμολαγνεία”.
Αν για τη δράση της στη χώρα μας, η Νοvartis ομολόγησε, καταδικάστηκε και κατέβαλλε 340 εκ. στο Αμερικανικό Δημόσιο, είναι σχετικά αδιάφορο αν “τα πήραν” οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες στην Ελλάδα. Εκτός αν υπήρχαν ή υπάρξουν (στο μέλλον) αδιάσειστα στοιχεία για χρηματισμό αυτών ή άλλων προσώπων, όπως συνέβη στην περίπτωση Τσοχατζόπουλου.
Αντίθετα, έχει τεράστια σημασία το ελληνικό Δημόσιο να κινηθεί δικαστικά εναντίον της Novartis και να διεκδικήσει υψηλή αποζημίωση. Καθώς και να ξηλωθεί όλος ο μηχανισμός υπερσυνταγογραφήσεων και δωροδοκιών των φαρμακευτικών εταιριών, “όσο χαμηλά και αν βρίσκεται”.
Είναι επίσης σχετικά αδιάφορο αν οι καταβολές χρηματικών ποσών στους λογαριασμούς του Γεωργιάδη από συγγενείς ή στενούς του συνεργάτες ΔΕΝ προέρχονται απευθείας από λογαριασμούς της Νovartis, όπως αναφέρει η αρχειοθετική δικαστική απόφαση. Η οποία πάντως επισημαίνει τις (μεγάλες) διαφορές μεταξύ φορολογικών δηλώσεων του ανδρός και κίνησης των λογαριασμών του. Πιθανή φοροδιαφυγή εκ μέρους του, δηλαδή. Την οποία ο κ. Γεωργιάδης από το βήμα της Βουλής αποκάλεσε “δικαστικό ύμνο” στο πρόσωπό του!
Αλλά και οι δικαστικές αρχές δεν διευκρινίζουν αν αυτό αποτελεί αντικείμενο ξεχωριστής δικαστικής διερεύνησης.
Να γιατί και οι δικαστικές αποφάσεις, αν και σεβαστές πρέπει να κρίνονται και αν πρέπει να επικρίνονται.
Κατά τη γνώμη μου πολιτικά αρκεί, περισσεύει και αποτελεί αιώνιο στιγματισμό που Έλληνες υπουργοί με τη βούλα της Αμερικανικής Δικαιοσύνης έχουν ήδη αποδειχθεί ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΕΠΙΛΗΣΜΟΝΕΣ των υποχρεώσεών τους κατά την άσκηση των καθηκόντων τους.
Γιατί έβλεπαν το πάρτι των δισεκατομμυρίων στον τομέα του φαρμάκου και δεν έπαιρναν χαμπάρι. Γιατί κάτω από τη μύτη τους η Νοvartis διαμόρφωνε τις λίστες φαρμάκων, χειραγωγούσε τις τιμές και έστηνε τα ιατρικά Συνέδρια, μέσω των οποίων δωροδοκούσε χιλιάδες γιατρούς.
Η ανικανότητά τους είναι η μεγαλύτερη ενοχή τους. Αποδεδειγμένη και τεκμηριωμένη με αδιάσειστα στοιχεία, θα τους συνοδεύει για πάντα.
Αφού, οι αθώοι για το αδίκημα του χρηματισμού πρώην υπουργοί προτιμούν στο κλασικό ερώτημα, “ένοχος ή βλαξ; “, να απαντούν μόνοι τους ο ένας μετά τον άλλον “βλαξ”- “βλαξ”, γιατί να τους χαλάσουμε το χατίρι;
“Αθώοι αρχειοθετημένοι”, αλλά και ισοβίως βλάκες με περικεφαλαία, λοιπόν!
Τάκης Κατσαρός
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
