Λυπάμαι που θα στεναχωρήσω: Θα κρίνουν την Αχτσιόγλου, τον Βούτση ή τον Φίλη, θα κρίνουμε τη Μαρέβα, την Μαρίνα πρώην Πατούλη, ή το “ξώβυζο” του Μητσοτάκη. Έτσι είναι αυτά. Η διαφορά είναι ότι η δική τους “κριτική” επί του “εμφανισιακού” έχει ως στόχο την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση των αντιπάλων τους και υπακούει σε ρατσιστικά, ανθρωποφαγικά ή άκρως συντηρητικά στερεότυπα ( μέχρι και “πρεζόνι” έβγαλαν την Αχτσιόγλου).
Αντίθετα, η αντίστοιχη κριτική από τα Αριστερά οφείλει να αναδεικνύει τις ιδεολογικές κατασκευές της κυρίαρχης ιδεολογίας για τον πλούτο, την επιτυχία και το ντύσιμο ή γδύσιμο που τα επιδεικνύει.
Δεν είναι τυχαίοι οι κατευθυνόμενοι ύμνοι περί “υπέρκομψης Μαρέβας” ή τα περί αισθητικής παραληρήματα της Παναγιωταρέα (με τη …ρόμπα) και της Λατινοπούλου για την αμφίεση ή το βάρος των “-ζαίων” ή των ανθρώπων που κατά καιρούς βάζει στο στόχαστρο.
Βεβαίως, ας φροντίσουν όσοι από δημοκρατική σκοπιά, εμπλέκονται σε μια τέτοια αντιπαράθεση, να μένουν σε αυστηρά καθορισμένα πλαίσια, γιατί καμιά φορά τα όρια συγχέονται, και τα “τσίγκινα” εσώρουχα, παραμονεύουν και αποπροσανατολίζουν.
Προφανώς, θα θέλαμε τέτοια ζητήματα να ήταν “εκτός παιδιάς”, αλλά αυτή η ιδέα είναι σκέτος ρομαντισμός στους άγριους καιρούς που ζούμε.
Σε αυτή τη μάχη – επί του ιδεολογικού και του συμβολικού- η Δεξιά και το Ακραίο Κέντρο κατέρχονται είτε με όρους ακροδεξιού παλιανθρωπισμού, είτε συντηρητικού καθωσπρεπισμού. Ακόμη και με το “άρωμα” των εν Ελλάδι εκπροσώπων του… Οίκου Σανέλ.
Οι αριστεροί και δημοκρατικοί άνθρωποι ας κρατάμε τα δικά μας όπλα, με πιο ξεχωριστό εκείνο του μέτρου, της λιτότητας και μιας αισθητικής που αναδεικνύει ό, τι όμορφο και ξεχωριστό αντιπροσωπεύει ο κάθε άνθρωπος στην πολλαπλότητά του και στην εξέλιξή του μέσα στα χρόνια.
Και οι πλέον νέοι/ες εξ ημών, ιδιαίτερα αν είναι εμφανίσιμοι/ες με τα επικρατούντα σωματομετρικά μέτρα και σταθμά, ας μάθουν από τους παλιότερους/ες.
Κι ας φροντίσουν να κατεβαίνουν στον πολιτικό ή τον τηλεοπτικό στίβο, με σκοπό να εκπροσωπήσουν τον κόσμο που υποφέρει και να προκαλέσουν ενδιαφέρον με τις θέσεις τους και την πολιτική τους κατάρτιση, πρωτίστως.
“Με την Έφη” λοιπόν, ως νέα γυναίκα και μητέρα που υφίσταται αυτή την άθλια και κατάπτυστη επίθεση.
Με την Έφη, επίσης, για μια σειρά παρεμβάσεις της ως υπουργός που στήριξαν τον κόσμο της εργασίας.
Όλες;
Δυστυχώς, όχι.
Προσωπικά συμμερίζομαι την κριτική που της έχει ασκηθεί για ορισμένες από αυτές. Και μεταξύ τους εκείνη την απαράδεκτη απόφαση με την οποία κόπηκαν τα τελευταία 35 ευρώ του ΕΚΑΣ, που για πολλούς χαμηλοσυνταξιούχους των 350 ευρώ τον μήνα, ισοδυναμούσαν με την απώλεια μιας μηνιαίας σύνταξης το χρόνο.
Τάκης Κατσαρός
