“Αν η δομή του ΣΥΡΙΖΑ είχε λειτουργήσει σωστά, δεν θα έπρεπε να ήμουν εγώ πρόεδρος”.
Αυτή η χθεσινή δήλωση Κασσελάκη στο Λονδίνο εμπεριέχει μια μεγάλη αλήθεια. Αφορά, πράγματι, όλη τη δομή του ΣΥΡΙΖΑ και δεν αφήνει κανέναν και καμία έξω από το κάδρο των ευθυνών. Με διαβαθμίσεις βέβαια, αλλά ουδείς είναι αθώος του αίματος που ρέει άφθονο εξαιτίας της διάλυσης και της κατάρρευσης του χώρου.
Από τον Τσίπρα και την ηγετική του ομάδα μέχρι τις επιμέρους τάσεις και συσπειρώσεις, όλοι/ες συνήργησαν διά πράξεων ή παραλείψεων για να φτάσουμε στο σημερινό κατάντημα. Βέβαια, ο Κασσελάκης δεν μας λέει γιατί δεν παραιτείται εφόσον αποδέχεται ότι αυτός είναι η διά γυμνού οφθαλμού απόδειξη της κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ τρία πράγματα της πρόσφατης περιόδου. Τον απαράδεκτο τρόπο για ηγέτη της Αριστεράς με τον οποίο παραιτήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας, μη αναλαμβάνοντας επί της ουσίας καμία ευθύνη για την εκλογική συντριβή. Στη συνέχεια, τη μοιραία απόφαση για εκλογή Προέδρου ΠΡΙΝ το Συνέδριο. Και λίγο μετά, την ΟΜΟΦΩΝΗ απόφαση του Διαρκούς Συνεδρίου ότι ένα πρόσωπο όπως ο Κασσελάκης θα μπορούσε να είναι υποψήφιος Πρόεδρος σε αριστερό κόμμα. Αυτή ειδικά η απόφαση του Συνεδρίου είναι ενδεικτική της γενικευμένης κατάρρευσης κάθε αντίδρασης και η ψυχολογική εσωτερίκευση της μεταμοντέρνας συνθήκης, ότι στη ζωή και στην πολιτική όλα επιτρέπονται. Μιας αντίληψης που δεν έχει σχέση με την Αριστερά.
Οι ελάχιστοι που αμφισβητήσαμε το “δημοκρατικό δικαίωμα” του Κασσελάκη να είναι υποψήφιος, χτυπηθήκαμε άγρια από όλες τις πτέρυγες, ακόμη και τις πιο “φιλικές” προς εμάς, ως δήθεν αντιδημοκράτες και ως επιθυμούντες να επιβάλουμε τον διοικητικό αποκλεισμό του από τη διεκδίκηση της Προεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Όσοι απέκρουαν τότε την ενεργοποίηση του Καταστατικού και τη μομφή κατά Κασσελάκη, σήμερα τη συζητούν ως λύση διεξόδου. Όσοι αποτέλεσαν την ασπίδα του στο “Κάραβελ” και κραύγαζαν υπέρ των διαγραφών, σήμερα για πολύ πιο ασήμαντο λόγο τον αμφισβητούν.
Τεράστιο ηγετικό έλλειμμα, μικρά πολιτικά αναστήματα, απολίτικοι τακτικισμοί και πομφόλυγες αδιαφορίας και ανικανότητας, χαρακτήρισαν την περίοδο μετά την παραίτηση Τσίπρα, με τραγικά αποτελέσματα για την Αριστερά.
Αυτή είναι όλη η αλήθεια που καλό είναι να μην αφεθεί στην αρμοδιότητα του ιστορικού του μέλλοντος, αλλά τώρα να ειπωθεί.
Ελπίζοντας, ότι θα ενεργοποιήσει λυτρωτικές και καθαρτήριες δυναμικές. Με βαθιά αυτοκριτική, με αληθινή ανάληψη ευθύνης, με νέες πολιτικές-συνθετικές διεργασίες και με νέα ηγετική ανθρωπογεωγραφία σε όλα τα επίπεδα για την ανασυγκρότηση του ιστορικού εγχειρήματος της Ανανεωτικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Δηλαδή, στις συνθήκες που υπάρχουν και με τις διαθέσιμες λύσεις που εμφανίζονται, με την αποφασιστική ενίσχυση της Νέας Αριστεράς και με ολόψυχη συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες της περιόδου. Απέναντι στον πόλεμο και στη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, στις δεξιές πολιτικές στην Παιδεία και στην Υγεία, στην αγροτική οικονομία, στο μέτωπο της ακρίβειας και των μισθών και, βέβαια, απέναντι στην ακροδεξιά απειλή στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Τάκης Κατσαρός
