Η… κομμουνιστική ΕΕ επιβάλλει πλαφόν στην αγορά Φυσικού Αερίου στα 180 ευρώ. Η… καπιταλιστική Ρωσία του Πούτιν, βουτηγμένη σε έναν άδικο και καταστροφικό πόλεμο, διαμαρτύρεται εντονότατα για παραβίαση των κανόνων της αγοράς και νόθευση του ανταγωνισμού.
Είμαστε ακόμη μια φορά αντιμέτωποι με τα γυρίσματα και τις “πονηριές” της Ιστορίας.
Μέχρι τώρα, οι κυρίαρχοι νεοφιλελεύθεροι κύκλοι της ΕΕ, έβγαζαν φλύκταινες του έρπη ζωστήρα, σε κάθε ιδέα παρέμβασης του κράτους στις αγορές. Τώρα πανηγυρίζουν για τη διατίμηση στο φυσικό αέριο και στο πετρέλαιο!
Ας σταθούμε ενδεικτικά και σε άλλες εξελίξεις στην ίδια κατεύθυνση:
– Παντού στην Ευρώπη κρατικοποιούνται εταιρείες ενέργειας ή άλλες υποδομές κοινωνικού χαρακτήρα
– Μέρος των υπερκερδών των ομίλων ενέργειας και των διϋλιστηρίων, ανεπαρκώς και δειλά, φορολογούνται
– Η Ευρώπη μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης, εκδίδει χρέος -Επιβάλλεται φόρος 15% στις πολυεθνικές από 31/12/2023, μετά την άρση του βέτο Πολωνίας και Ουγγαρίας, σε εφαρμογή της σχετικής συμφωνίας 140 χωρών του ΟΟΣΑ.
-Συζητείται. με τεράστια καθυστέρηση ο δεύτερος πυλώνας του ΟΟΣΑ, η φορολόγηση των γιγαντιαίων ψηφιακών πλατφορμών.
-Οι 5 Γερμανοί “σοφοί” της οικονομίας προτείνουν στην κυβέρνηση Σολτς μεγάλη αύξηση της φορολογίας στον πλούτο, καταφέροντας ισχυρό ιδεολογικό χτύπημα στα trickle down economics.
-Η επιδότηση των νοικοκυριών όσο στενή και ανεπαρκής κι αν είναι, καταρρίπτει το νεοφιλελεύθερο δόγμα κατά των κρατικών ενισχύσεων και γελοιοποιεί τις αντίστοιχες “κραυγές” του κ. Μητσοτάκη, απέναντι στα μέτρα ελάφρυνσης και ενίσχυσης των πιο ευάλωτων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Συνεπώς, όταν μας λένε ότι οι σοσιαλιστικές λύσεις απέτυχαν παντού στον κόσμο, πρέπει να τους θυμίζουμε ότι τόσο στην πανδημία, όσο και τώρα στον πόλεμο, το Ευρωπαϊκό ιερατείο και όχι μόνο ( βλ. ΗΠΑ), αναγκάστηκε να αποδεχθεί πολιτικές για τις οποίες στραγγάλισε την Ελλάδα στα χρόνια της κρίσης χρέους. Πολιτικές, που αν είχαν εφαρμοστεί έγκαιρα θα είχαν εξοικονομήσει τρισεκατομμύρια για τις κοινωνικές ανάγκες. Είναι οι πολιτικές που πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ευρωπαϊκή Αριστερά, μέσα στην κρίση χρέους και όταν πήρε την κυβέρνηση. Πολιτική που δεν αποδέχθηκαν οι ευρωπαϊκές ελίτ και καταψήφισαν με σφοδρότητα στο Δημοψήφισμα οι δυνάμεις του “Ναι”, του ‘Γερούν γερά”, η αστική τάξη, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Με “μπροστάρηδες” τους “αστέρες” του χουντικού ΛΑΟΣ, και τύπους σαν τον Αβραμόπουλο και την Εύα Καϊλή, αντάμα με πρώην Αριστερούς της συμφοράς. Ας μην τα ξεχνάμε αυτά.
Βεβαίως, οι κυρίαρχες δυνάμεις παραμένουν με το “όπλο παρά πόδα”, ειδικά στην Ελλάδα, για να πάρουν πίσω στο πολλαπλάσιο αυτά που υποχρεώθηκαν να δώσουν, για να μην καταρρεύσει το σύστημά τους.
Είναι έτοιμοι να κηρύξουν την περίφημη “επιστροφή στην κανονικότητα” και στον “ενάρετο κύκλο” της ελεύθερης, δηλαδή, της ασύδοτης, κερδοφορίας τραπεζών και επιχειρηματικών ομίλων. Να επιρρίψουν μέσω της επιστροφής των κανόνων του Μάαστριχτ και των πρωτογενών πλεονασμάτων, νέα βάρη για τους εργαζόμενους, το πρεκαριάτο, τους άνεργους και τους μικρομεσαίους. Ενώ, αξιοποιούν ήδη τον πληθωρισμό και τον μετατρέπουν σε μηχανισμό αισχροκέρδειας και νέας αναδιανομής υπέρ των συμφερόντων τους.
Αυτοί οι μείζονες μετασχηματισμοί μέσα στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα σε συνθήκες πολλαπλών και αλληλοδιάδοχων κρίσεων, πρέπει να μελετηθούν και να αξιοποιηθούν από τις δυνάμεις της Αριστεράς.
Για παράδειγμα, τα επιδόματα, επειδή πράγματι, κινδυνεύουν με περικοπή ή ακύρωση, πρέπει να συνδεθούν με μόνιμους μηχανισμούς ενίσχυσης των δυνάμεων της εργασίας και των πιο ευάλωτων. Με την Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή μισθών, συντάξεων και φορολογικής κλίμακας και άλλα μέτρα, τα οποία πρέπει άμεσα να παρουσιάσει στις λεπτομέρειές τους ο ΣΥΡΙΖΑ κι όχι απλώς να τα εκφωνεί. Το ίδιο ισχύει για το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, τα κόκκινα δάνεια, τη στεγαστική κρίση, το κοινωνικό κράτος.
Μια τέτοια πολιτική, αναδεικνύει τα εναλλακτικά, ριζοσπαστικά και αυτόνομα χαρακτηριστικά της Αριστεράς και ταυτόχρονα διεισδύει στην πολιτική του αντιπάλου, χωρίς να παγιδεύεται από αυτήν. Όπως έγινε με την περίπτωση των 600 ευρώ στην Αστυνομία και το Λιμενικό, που, ευτυχώς, διορθώθηκε ως ένα βαθμό χάρη στην άμεση παρέμβαση των 600+ στελεχών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ.
Στόχος αυτών των πολιτικών είναι να διευρύνουν κάθε ρωγμή στο σύστημα, να αλλάζουν διαρκώς τον συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, να προστατεύουν το περιβάλλον, να εκπαιδεύουν τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία στην ανωτερότητα και στο εφικτό των σοσιαλιστικών λύσεων. Να συνδέονται στη βάση ενός αξιακού, πολιτικού και προγραμματικού πλαισίου με πολύ συγκεκριμένο και απτό τρόπο με τον κοινωνικό μετασχηματισμό που επιδιώκουμε. Τον σοσιαλισμό με Δημοκρατία και Ελευθερία.
Τίποτα λιγότερο που θα είναι μίζερο, αναποτελεσματικό και τελικά καταστροφικό για την Αριστερά. Η οποία μαζί με το “κυβερνώσα” έχει ανάγκη το “ριζοσπαστική”. Είτε είναι στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση.
Χωρίς αυτό το σχέδιο βαθιών αλλαγών και μεταρρυθμιστικών τομών, ή εγκαταλείποντας την ταυτότητά της για χάρη εφήμερων περιδινήσεων, η Αριστερά κινδυνεύει ακόμη κι αν πάρει την κυβέρνηση να υποταχθεί στον κυβερνητισμό. Αυτήν την Κίρκη που ιστορικά καραδοκεί να πλήξει τις Αριστερές ιδέες. Ο κυβερνητισμός είναι το εργαλείο μέσω του οποίου τα αστικά συμφέροντα και οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, διεισδύουν και αποτυπώνονται στο κυβερνητικό και νομοθετικό έργο, σε ένα συνεχές καταλυτικών στιγμών στη διεξαγωγή της ίδιας της ταξικής πάλης, ακόμη κι αν η Αριστερά είναι στην κυβέρνηση.
Προς γνώσιν, λοιπόν. Τώρα που η ήττα της Δεξιάς των υποκλοπών, της δημοκρατικής εκτροπής και της νεοφιλελεύθερης διάλυσης της κοινωνίας, φαίνεται εφικτή.
Με συνείδηση των μεγάλων καθηκόντων αλλά και των κινδύνων που παραμονεύουν. Με τη “μπάλα χαμηλά” και έχοντας πάντα κατά νου τα λόγια της μεγάλης αγωνίστριας της ιταλικής Αριστεράς Λουτσιάνα Καστελίνα στην «Εποχή» της 8ης Οκτωβρίου 2022: «[τ]ο να είναι κανείς στην κυβέρνηση δεν είναι αναγκαστικά κάτι καλό. Οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις […] ψηφίστηκαν όταν η Αριστερά δεν ήταν στην κυβέρνηση. Αυτή η μανία ήρθε αργότερα και είναι προβληματική».
Τάκης Κατσαρός
