Για όποιον θέλει να δει (γιατί δεν είναι λίγοι και εκείνοι που δεν θέλουν να δουν), βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, με όλα τα όπλα της σε διάταξη μάχης, η λυσσαλέα συστημική επίθεση εναντίον της κυβέρνησης. Αυτής της παρείσακτης κατά την άποψή τους κυβέρνησης που κατσικώθηκε με το έτσι θέλω (λες και η ύψιστη δημοκρατική διαδικασία των εκλογών δεν συνέβη ποτέ) στους κυβερνητικούς θώκους και δεν λέει να αποτελέσει παρένθεση. Δεν νομίζω ότι ως λαός, ως κοινωνία, ως πολίτες έχουμε ξαναζήσει τέτοια επίθεση διαρκείας, έντασης και χυδαιότητας. Δεν νομίζω ότι έχουμε ζήσει ποτέ άλλοτε τέτοιας σφοδρότητας απόκρυψη και παραποίηση της αλήθειας, τέτοια δηλαδή στέρηση του ανθρώπινου και πολιτικού δικαιώματος να γνωρίζεις το τι ακριβώς τεκταίνεται και ας λένε ότι κόπτονται για τον «καημένο» τον «κοσμάκη» τον οποίο καταταλαιπωρεί η ανάλγητη κυβέρνηση. Ο στόχος είναι προφανής και ευεξήγητος για όποιον, επιμένω, θέλει να δει και να ακούσει τον ορυμαγδό: η επάνοδος στην κυβερνητική εξουσία, αλλά και στην νομοθετική (η δικαστική υποτίθεται ότι είναι ανεξάρτητη -τρομάρα μας- από τις ορέξεις και τις επιδιώξεις των υπόλοιπων δύο), ώστε να «ξανανοίξουν οι δουλειές». Και όλοι γνωρίζουμε πώς «άνοιγαν οι δουλειές» των… λιστών, του Χριστοφοράκου, της Siemens της Novartis, των 85 εξαερωμένων δισ. για την υγεία και άλλες δουλειές που ολίγον κατ’ ολίγον έρχονται στο φως.
Και επειδή πιστεύω ακράδαντα ότι δεν είναι τα μέσα που αγιάζουν τον σκοπό, αλλά ότι η ποιότητα του σκοπού είναι εκείνη που χρησιμοποιεί τα ανάλογα μέσα, νομίζω ότι μόνο ανησυχία για να μην πω φόβο, μπορεί να προκαλέσει αυτή η απίστευτης χυδαιότητας λυσσαλέα επίθεση που έχει εκτροχιαστεί από κάθε έννοια δημοκρατικής πολιτικής αντιπαράθεσης. Και μαζί οργή για το τι πράγματι μπορεί να έχει συμβεί μέχρι τώρα πίσω από τις κλειστές πόρτες της κάθε μορφής και υφής εξουσίας. Αυτά που έρχονται στο φως συνηγορούν προς τούτο. Σιγά – σιγά δηλαδή εμφανίζεται μπροστά μας μια τρομαχτική μεγάλη εικόνα απάτης, κλοπής και φρενιασμένης αρπακτικότητας με όλη τη βαρβαρότητα της εποχής της πρωτογενούς συσσώρευσης πλούτου. Και φανερώνεται επίσης η εξαιρετικά χαμηλού επιπέδου ποιότητα μεγάλου, του μεγαλύτερου για την ακρίβεια μέρους, του πολιτικού προσωπικού που διαχειρίστηκε την ελληνική περιπέτεια στο σύνολό της, σπαταλώντας την πολύμοχθη αγωνία και προσπάθεια του ελληνικού λαού, καθώς και τον πλούτο που αυτός παρήγαγε. Τους βλέπουμε και σήμερα που, χωρίς τα χρυσοποίκιλτα άμφια της κυβερνητικής εξουσίας, νομίζουν (γιατί έτσι έμαθαν και αδυνατούν να αντικρίσουν τον εαυτό τους μέσα στα δεδομένα μιας κατάστασης που τους ξεπερνάει) ότι μπορούν ανεμπόδιστα να δρουν και να αποκομίζουν κέρδη «κρυπτόμενοι σε κοινή θέα». Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι εμφαίνονται (άρα και Είναι, αν πιστέψουμε τον Χάιντεγκερ που λέει ότι «το φαίνεσθαι είναι και Είναι») αδίστακτοι, ανελέητοι και ακραία περιφρονητικοί προς τον λαό, τον οποίο επιμένουν να θεωρούν απλώς το νομιμοποιητικό υπόστρωμα των κερδώων επιδιώξεών τους. Κερδώων, είτε σε πραγματικό είτε σε φαντασιακό επίπεδο, για να εξηγούμαστε. Πρόκειται λοιπόν για μέγα κέρδος το ότι για πρώτη φορά γίνεται φανερό όλο αυτό το βορβορώδες γεγονός. Και όσο κι αν θέλουν να το παρακάμψουν οι εξ αριστερών πολέμιοι, αυτό το κέρδος στο κοινό κοινωνικό ταμείο δεν θα υπήρχε χωρίς τη συγκεκριμένη κυβέρνηση, την οποία πολεμούν με μένος εφάμιλλο εκείνου του ταξικού αντιπάλου. Κι ας υπάρχουν λάθη, πισωγυρίσματα, αβλεψίες, αναπόφευκτοι παρείσακτοι, επιβλαβείς επηρμένοι, παγιωμένοι μικροφασισμοί κοινωνικής θρασύτητας, εχθρική εν πολλοίς δικαστική εξουσία και τόσα άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός.
Το μέγα γεγονός είναι ένα και, θα έλεγα αν δεν είχαν ψευτίσει οι έννοιες, ότι μπορεί να αποβεί κοσμογονικό: ότι δηλαδή για πρώτη φορά η Αριστερά (ή τουλάχιστον μια εκδοχή της), η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοια χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις, έχει τη δυνατότητα του νομοθετείν. Έχει άραγε γίνει κατανοητό, πόσο κοσμογονικό είναι αυτό το γεγονός; Το βαθύ σύστημα πάντως το έχει κατανοήσει, όπως έχει κατανοήσει και τους σοβαρότατους κινδύνους που εγκυμονεί για τα συμφέροντά του. Εξ ου και η πάση δυνάμει και με κάθε τρόπο και μέσον βιαιότητα της επίθεσης.
Μπορεί να διανοηθεί κάποιος τι θα συμβεί αν τελεσφορήσει αυτή η δυνατότητα και πάμε σε μια διαφορετική κατάσταση; Μια κατάσταση όπου ο νόμος δεν θα είναι η εργαλειακή κλοπή της δικαιοσύνης, άρα η εργαλειακή κλοπή της ισονομίας και της ισοπολιτείας. Αυτή η ταξική αγριότητα που απαγορεύει εξίσου στον Αλαφούζο και στον άστεγο να κοιμηθούν στο πεζοδρόμιο. Και που επιτρέπει εξίσου στον Αλαφούζο (και λοιπούς κυρίους, ου μην αλλά και κυρίες) και στον ανέστιο και πένητα να στείλουν τα λεφτά τους στους εφτά ουρανούς του Παραδείσου. Μπορεί, λοιπόν να διανοηθεί κάποιος τι σημαίνει να πάμε σε μια κατάσταση όπου ο νόμος δεν θα είναι -στο τελικό του αποτέλεσμα- η κλοπή της ισότητας χωρίς την οποία δεν υφίσταται ούτε δημοκρατία ούτε ελευθερία;
Ε, ναι. Είναι πρωτόγνωρη και συγκλονιστική αυτή η δυνατότητα του νομοθετείν «με πιστότητα απέναντι στους αδικημένους, τους καταπιεσμένους, τους μονίμως ηττημένους», όπως θα έλεγε και ο πρόσφατα χαμένος, μεγάλος δάσκαλος της Αριστεράς και της δημοκρατίας Κώστας Βεργόπουλος. Η δυνατότητα, βέβαια, που για να γίνει πραγματικότητα χρειάζεται πολλές δυνάμεις για να πολεμήσει με τον πολύπειρο, αδίστακτο και πελώριο αντίπαλο. Η δυνατότητα του νομοθετείν. Το περίφημο «δίκαιο της ευθύνης».
Έχω την πεποίθηση ότι όλος ο πάταγος δεν αφορά τόσο την εκτελεστική εξουσία (το μέσον δηλαδή) όσο τη νομοθετική (το έργο παραγωγής ταξικής μεροληψίας). Προς τα εκεί νομίζω πρέπει να έχουμε το νου μας και όχι στις καταγέλαστες προσπάθειες του Μητσοτάκη και τις επικίνδυνες κοινοβουλευτικές απρέπειες Λοβέρδων, Γεωργιάδηδων, Κουμουτσάκων και λοιπών αφηνιασμένων.
Κώστας Καναβούρης
Πηγή: Η Αυγή
