Είναι ένα σχέδιο που εξάγεται και στην Ευρώπη για την επικράτηση της Μαύρης Διεθνούς. Οι ολιγάρχες του Τραμπ και οι σύμμαχοι τους είναι αρωγοί και χρηματοδότες. Η επικράτηση της ακροδεξιάς θα σήμαινε αποδόμηση της ισχνής ευρωπαϊκής ενοποίησης και χαλαρή συνομοσπονδία, που συμπίπτει με την τραμπική γραμμή για διμερείς σχέσεις με τα κράτη-μέλη.
Η κρίση του ’08 απέδειξε την αποτυχία του δυτικού μοντέλου και την ανάδειξη νεών υπερδυνάμεων (Κίνα, Ρωσία), που αμφισβητούν την αμερικανική κυριαρχία. Η Δύση ακολούθησε αλαζονικά την χρηματιστικοποίηση της οικονομίας σε νεοφιλελεύθερο περιβάλλον, οπότε παραγωγή και θέσεις εργασίας μετακινήθηκαν στην ΝΑ Ασία. Το αποτέλεσμα ήταν διττά αρνητικό για τη Δύση: στο οικονομικό επίπεδο, με μείωση των οικονομιών της στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας και στο κοινωνικό, με τεράστια αύξηση των ανισοτήτων, που οδηγεί στην κοινωνία του 1/3 και στην τρομακτική άνοδο της «Μαύρης Διεθνούς».
Σήμερα ο κόσμος τείνει να γίνει πολυπολικός, λόγω της ισχυροποίησης των BRICS και του Παγκόσμιου Νότου, αλλά είναι οι τρείς υπερδυνάμεις (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία) που καθορίζουν τις εξελίξεις. Η τραμπική αντίδραση, απέναντι στον υπαρκτό φόβο της απώλειας της παγκόσμιας κυριαρχίας, προκαλεί γεωπολιτικό χάος, ενώ «τρέχει» ο καπιταλιστικός μετασχηματισμός, μέσω της 6ης τεχνολογικής επανάστασης.
Η υποτελής ΕΕ
Τα οικονομικά αδιέξοδα των ισχυρών της ΕΕ Γαλλίας, Γερμανίας, Ιταλίας (με εξαίρεση την προοδευτική Ισπανία) και η υποτυπώδης ανάπτυξη στην υπόλοιπη κατακερματισμένη ΕΕ είναι παράγωγα της εμμονής στο νεοφιλελευθερισμό. Οι πολιτικές λιτότητας αύξησαν τις ανισότητες και μείωσαν την δημοκρατία στα κράτη-μέλη.
Στο νέο διεθνές πλαίσιο η Ευρώπη θα χάνει συνεχώς έδαφος, με την πολιτική μίξης νεοφιλελευθερισμού με πολεμικό κεϋνσιανισμό. Η εξευτελιστική και τεράστιου κόστους νέα συμφωνία ΕΕ-ΗΠΑ επιβεβαιώνει ότι η Ευρώπη είναι φόρου υποτελής, καθοδηγούμενη από τον φόβο της απώλειας της προστασίας των ΗΠΑ. Προτιμήθηκε η ταπείνωση και η τραμπική περιφρόνηση από μια απόπειρα ανεξαρτησίας. Ακόμα και η ατζέντα Ντράγκι – Λέτα για μια αυτόνομη ΕΕ της συνοχής έχει παραμερισθεί (εφαρμογή στο 10%). Ο κίνδυνος να συνθλιβεί η Ευρώπη από την σύγκρουση των υπερδυνάμεων έχει υποβαθμισθεί.
Η μηδαμινή αντίδραση της ΕΕ στη σφαγή της Γάζας, η αποπομπή των Ευρωπαίων από την Δ. Αφρική και την Μ. Ανατολή, η πλήρης ενεργειακή και στρατηγική εξάρτηση από τις ΗΠΑ, δείχνουν ότι η Ευρώπη είναι πλέον μια περιφερειακή δύναμη, χωρίς ειδικό βάρος στο διεθνές γίγνεσθαι.
Η στρατηγική της πολεμικής οικονομίας της ΕΕ, σε βάθος 10ετίας, δεν προοιωνίζει τίποτε το θετικό. Στην 6η τεχνολογική επανάσταση, η ΕΕ είναι μια γενιά πίσω από ΗΠΑ – Κίνα σε όλα σχεδόν τα πεδία τεχνολογίας και βιομηχανίας και ως υποτελής των ΗΠΑ, εκεί θα παραμείνει. Κανείς δεν πρόκειται να της δώσει τεχνολογίας αιχμής και η έλλειψη σε σπάνια υλικά δυσκολεύει περισσότερο την δυνατότητα κατασκευής ανταγωνιστικής τεχνολογίας. Ταυτόχρονα θα αυξηθούν οι ανισότητες εντός των κρατών-μελών, εφόσον το «μερίδιο του λέοντος» στις επενδύσεις της πολεμικής βιομηχανίας ανήκει, αναλογικά, στις μεγάλες βιομηχανικές χώρες με υποδομές (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Σουηδία, Πολωνία).
Όμως, η μονομέρεια επενδύσεων στον στρατιωτικό τομέα δεν θα προσφέρει αύξηση της ανάπτυξης (0,5% ο πολλαπλασιαστής ανάπτυξης, Goldman Sachs,) με δεδομένες τις τεράστιες εισαγωγές από τις ΗΠΑ. Η τεράστια αύξηση της στρατιωτικής δαπάνης της ΕΕ – στην 10ετία- δεν βοήθησε την ανάπτυξη καμίας χώρας. Θα αυξηθεί όμως υπέρογκα ο δημόσιος δανεισμός και οι δημόσιες δαπάνες.
Συνεπώς θα ζητηθεί από τούς λαούς να υποστούν μια περαιτέρω μείωση του κοινωνικού κράτους, των μισθών και των συντάξεων (δηλώσεις Μερτς, Μακρόν, Ρούτε) προκειμένου να πριμοδοτηθούν, επ’ άπειρον, οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές της πολεμικής βιομηχανίας. Ήδη τα κεφάλαια του Ταμείου SAFE (150 δις) θα διατεθούν για την αγορά όπλων από τις ΗΠΑ, ενώ θα μειωθούν το ΕΣΠΑ, το Ταμείο Συνοχής και οι αγροτικές επιδοτήσεις. Οι ΗΠΑ, οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές εταιρίες πολεμικού εξοπλισμού θα είναι βασικά οι κερδισμένοι και σίγουρα χαμένοι οι λαοί.
Για να πεισθούν οι λαοί να μειώσουν την ήδη κομμένη ευημερίας τους, προκειμένου να υλοποιηθεί η στρατικοποίηση της Ευρώπης, έχει αναπτυχθεί η προπαγάνδα της κινδυνολογίας. Την αφορμή δίνουν οι αρνητικές εξελίξεις στο ουκρανικό και η αποκλειστική ενασχόληση της ΕΕ με τον φόβο της ρωσικής απειλής.
Ο Τραμπ στη γραμμή «εσείς ΝΑΤΟ – εγώ ΗΠΑ», αποσύρεται από την δυτική συμμαχία στην Ουκρανία (πρώτα δέσμευσε ότι πολυτιμότερο οικονομικά έχει η χώρα), πουλάει όπλα στους ευρωπαίους, ενώ ταυτόχρονα κλείνει διμερείς συμφωνίες με τον Πούτιν. Αναμένεται επαναφορά συμφωνίας START 2 για τους πυρηνικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς (αφορά ΗΠΑ-Ρωσία), αλλά όχι για τους μέσου βεληνεκούς που αφορούν Ευρώπη-Ρωσία.
Το ουκρανικό μένει ανοιχτή πληγή για την ΕΕ, γεωστρατηγικά (διάρκεια και αποτέλεσμα του πολέμου), αλλά και οικονομικά. Εκτός από τον εξοπλισμό της Ουκρανίας, η ΕΕ έχει αναλάβει μέρος των δαπανών της κρατικής λειτουργίας και της εξυπηρέτησης του δανείου του ΔΝΤ. Ο Ουκρανός ΥΠΟΙΚ Serhii Marchenko δήλωσε ότι για τα επόμενα 4 χρόνια η χώρα θα χρειασθεί επιπρόσθετη βοήθεια 50 δις. Μια αρνητική έκβαση του ουκρανικού θα έφερνε, σίγουρα, σε δύσκολη θέση την σημερινή ηγεσία της ΕΕ.
Το β’ μαύρο κύμα
Απέναντι στην κοινωνική αντίδραση που θα ακολουθήσει αυτό το σπιράλ πολιτικής, στα χρόνια του οργουελικού Τραμπ και των ολιγαρχικών ηγετών, μεγάλο μέρος της δυτικής ελίτ, ελκύεται από πολιτικές αυταρχικής διακυβέρνησης. Θεωρεί ότι είναι αποτελεσματικότερες για την παγκόσμια κυριαρχία, έναντι Κίνας και συμμάχων της. Πολιτικά εκφράζεται, στη Δύση, από τις συμμαχίες δεξιάς-ακροδεξιάς.
Το α’ κύμα της νέας ακροδεξιάς (Alt.Right) ξεκίνησε το 2012 με την εμφάνιση Τραμπ και γιγαντώθηκε στην περίοδο της πρώτης τραμπικής διακυβέρνησης. Στη δεύτερη θητεία Τράμπ, το β’ κύμα της Μαύρης Διεθνούς στοχεύει στην κυριαρχία σε Λ. Αμερική και Ευρώπη.
Η κυβέρνηση Τραμπ, των δισεκατομμυριούχων ακροδεξιών, εκφράζει το μανιχαιστικό καλό/κακό σε εσωτερική και εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Η συμμαχία Τραμπ με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο της Wall Street και τις μέγα-εταιρίες τεχνολογίας υποστηρίζει το νέο πλαίσιο. Ο Στέφεν Μίλερ, ο «πρωθυπουργός» του Τραμπ, και ο «ιδεολόγος» Στήβ Μπάνον έχουν αναλάβει την εφαρμογή του τραμπικού σχεδίου.
Το κάθε είδους κοινωνικό συμβόλαιο του παρελθόντος πλέον περιφρονείται. Φόβος, μίσος, ρατσισμός και η δημιουργία εχθρών γίνονται τα εργαλεία χειραγώγησης της κοινωνίας. Η αλήθεια είναι το πρώτο θύμα, όπως και στους πολέμους. Η κυρίαρχη προπαγάνδα είναι ακροδεξιά και διαχέεται σε όλη την Δύση.
Το Διεθνές Δίκαιο καταργείται υπέρ του νόμου του ισχυρού. Το σχέδιο ειρήνευσης στη Γάζα είναι a la carte: Ο Τραμπ το «εμπνεύσθηκε», διαβουλεύτηκε με Νετανιάχου και τις μοναρχίες του Κόλπου και το παρουσίασε. Δεν συμμετείχε ο ΟΗΕ, ούτε η Παλαιστινιακή Αρχή. Μόνος εμπλεκόμενος ο «τοποτηρητής» Μπλερ.
Τραμπ και Πούτιν γοητεύουν την παγκόσμια ακροδεξιά, έχοντας κοινά στοιχεία: περιορισμό των δικαιωμάτων, αναθεώρηση της Ιστορίας, αντιστροφή της πραγματικότητας μέσω προπαγάνδας και λογοκρισίας, διασπορά fake news, ποινικοποίηση της αντίθετη άποψης (πχ antifa στις ΗΠΑ, κριτική αντιπολίτευση στη Ρωσία) και διάχυση θεωριών συνωμοσίας.
Αν στο πρώτο κύμα της Μαύρης Διεθνούς ο στόχος ήταν το «ξέπλυμα» του φασισμού και η εδραίωση της στο πολιτικό σκηνικό, στο δεύτερο κύμα ο στόχος είναι η κατάκτηση των κυβερνητικής εξουσίας με ένα πλήρες αυταρχικό μοντέλο, υποβοηθούμενο από τις εταιρίες του καπιταλισμού της επιτήρησης και ελέγχου των κοινωνιών.
Η στήριξη Τραμπ στον κατάδικο Μπολσονάρο και ο εκβιασμός στον Λούλα στη Βραζιλία, η άμεση οικονομική βοήθεια στον τραμπιστή Μιλέι (που διέλυσε ξανά την οικονομία της Αργεντινής), η προσπάθεια ταπείνωσης του Μεξικό της Σεινμπάουμ, η αποπομπή από τις ΗΠΑ του Προέδρου της Κολομβίας Γουστάβο Πέτρο (γιατί δεν άρεσε στον Τραμπ η ομιλία του στην Γ.Σ του ΟΗΕ) και η ανάπτυξη αμερικανικών δυνάμεων ανοιχτά της Βενεζουέλας αφορούν την πίεση και ανατροπή των προοδευτικών κυβερνήσεων της αμερικανικής ηπείρου, για την εμπέδωση της τραμπικής ηγεμονίας στη Λατινική Αμερική, αλλά όχι μόνο.
Είναι ένα σχέδιο που εξάγεται και στην Ευρώπη για την επικράτηση της Μαύρης Διεθνούς. Οι ολιγάρχες του Τραμπ και οι σύμμαχοι τους είναι αρωγοί και χρηματοδότες. Η επικράτηση της ακροδεξιάς θα σήμαινε αποδόμηση της ισχνής ευρωπαϊκής ενοποίησης και χαλαρή συνομοσπονδία, που συμπίπτει με την τραμπική γραμμή για διμερείς σχέσεις με τα κράτη-μέλη.
Στο Ευρωκοινοβούλιο οι «συγγενείς» του Τραμπ (ECR και Πατριώτες) είναι δεύτερη δύναμη. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, με το Φάρατζ, είναι πρώτη δύναμη, ενώ οι Εργατικοί του Στάρμερ έχουν καταποντιστεί. Το ίδιο ισχύει στην Γαλλία με την Λεπέν και την βύθιση του Μακρόν. Στη Γερμανία το AfD ισοβαθμεί με την CDU του καγκελάριου Μέρτς. Στην Ιταλία κυβερνά η ακροδεξιά των Μελόνι-Σαλβίνι παρέα με την δεξιά (Ταγιάνι). Στην Πορτογαλία το ακροδεξιό Chega είναι πρώτο στις δημοσκοπήσεις, μαζί με την κυβερνώσα δεξιά. Στην Ισπανία το Vox, τρίτο, αναμένει τις εκλογές για να συγκυβερνήσει με τη δεξιά. Σε Αυστρία, Ολλανδία και Βέλγιο η ακροδεξιά είναι πρώτη δύναμη. Στην Πολωνία προηγείται η ακροδεξιά του PiS (νίκησε στις προεδρικές εκλογές την κυβερνώσα δεξιά του Τουσκ), στην Α. Ευρώπη τα ακροδεξιά κόμματα είτε είναι πρώτα είτε στην κυβέρνηση, ενώ σε Σουηδία και Νορβηγία είναι δεύτερη δύναμη.
Αν η πολεμική οικονομία αντικαταστήσει το κοινωνικό κράτος θα κυριαρχήσει η ακροδεξιά, που «κουμπώνει» με τη στρατικοποίηση. Σε ένα άρρωστο δυτικό σύστημα, ελέω νεοφιλελευθερισμού, αυτό θα είναι το νέο ΤΙΝΑ, όσο δεν διαφαίνεται μια εναλλακτική πολιτική πρόταση. Η δεξιά δεν έχει πρόβλημα να συγκυβερνήσει με την ακροδεξιά.
Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινοι και Αριστερά αδυνατούν, ως τώρα, να αντιπροτείνουν μια συνολική αφήγηση αντιμετώπισης της ακροδεξιάς, ανατροπής του νεοφιλελευθερισμού και εξόδου από την παγίδα της στρατικοποίησης της ΕΕ.
«Ο φόρος Zucman» θα ήταν μια καλή αρχή.
Ελλείψει διαλεκτικής αντίθεσης δεν υπάρχει διαλεκτική σύγκρουση.
