Μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, η κατάσταση κ η αντιμετώπιση στο προσφυγικό – μεταναστευτικό έχει αλλάξει. Δυστυχώς η κυβέρνηση εξακολουθεί να έχει μια ξενοφοβική πολιτική όπως οι χώρες του Βίσεγκραντ. Ταυτίζεται με αυτές τις πολιτικές και ζητάει την αλληλεγγύη του ελληνικού λαού για τους πρόσφυγες από την Ουκρανία, όταν πριν λίγο καιρό γύριζε την πλάτη στους πρόσφυγες από την Συρία και άλλου. Φωνές όπως: αυτοί είναι ομόθρησκοι, είναι λευκοί κ.λπ., ακούγονται πολύ συχνά. Παραμένουμε στο πλάι όλων των προσφύγων από όποιον πόλεμο κι αν προέρχονται.
Ωστόσο, οι πρόσφυγες κυρίως από την Ουκρανία έχουν μεταφερθεί στα καμπ των Σερρών και της Καβάλας με μια διαφορετική και προνομιακή συμπεριφορά όπως φαίνεται. Το προηγούμενο διάστημα είδαμε να υψώνονται τείχη με συρματοπλέγματα (π.χ. στα Διαβατά και στην Νέα Καβάλα), μια πραγματικά οδυνηρή κατάσταση για τους πρόσφυγες και τους εργαζόμενους. Υπάρχουν βέβαια και καμπ ανοικτά με μια σχετική φύλαξη, που πραγματικά μας βοηθούν να κρατηθούμε πιο κοντά στους ανθρώπους χωρίς τον φόβο των αλλοθρήσκων, των ξένων αλλά με επαφές με την τοπική κοινωνία (Βαγιοχώρι).
Σαφώς έχει μειωθεί ο αριθμός των προσερχόμενων από τα τουρκικά παραλία ή τον Έβρο, όμως οι καταγγελίες για επαναπροωθήσεις παραμένουν και η κυβέρνηση θα πρέπει να απαντήσει.
Στα καμπ έχουν μείνει οι αιτούντες άσυλο και επομένως ο αριθμός έχει μειωθεί. Οι πιο πολλές ΜΚΟ έχουν φύγει, οι περισσότεροι εργαζόμενοι είναι του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής ή είναι συμβασιούχοι σε ιδιώτες χωρίς επαρκή τεχνογνωσία που στο τρίμηνο τους απολύουν και προσλαμβάνουν άλλους για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα κάποιων. Οι διαδικασίες του ασύλου τρέχουν πιο γρήγορα ναι μεν, αλλά οι απορριπτικές απαντήσεις που δέχονται οι πρόσφυγες είναι με μεγάλη ταχύτητα. Το πλαίσιο για εργασία, είσοδο, έξοδο από τα καμπ έχει γίνει πολύ αυστηρό. Για παράδειγμα, δεν επιτρέπεται στους ωφελούμενους να εργαστούν σε εποχιακά επαγγέλματα (αγροτικά, ξενοδοχειακά) και να μπορούν να επιστρέψουν μετά το πέρας της εργασίας τους στο καμπ, γιατί θα χάσουν τη θέση στέγασης και τη νομική υποστήριξη.
Εν μία νυκτί έχει διακοπεί στους αναγνωρισμένους το cash κι έτσι έχουν όλοι αυτοί θέματα σίτισης, στέγασης, ένδυσης και γενικά των απαραίτητων για μια οικογένεια για τη διαβίωση.
Σε όλα τα καμπ εχει επανέλθει ο ΔΟΜ και σε ελάχιστα στην Ήπειρο βρίσκεται η ΑSB. Μέσα στα καμπ δεν υπάρχουν ασυνόδευτα, υπάρχουν όμως ορισμένοι ξενώνες στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης. Πρόσφατα είχαμε μια επίθεση κουκουλοφόρων στα ασυνόδευτα σε ξενώνα της Άρσης στην Περαία, την οποία και καταγγείλαμε. Εξακολουθούν να υπάρχουν ελλείψεις σε φάρμακα και ιατρικό εξοπλισμό, το παρήγορο είναι ότι οι περισσότεροι πρόσφυγες έχουν εμβολιαστεί.
Οι πρόσφυγες αυτήν την στιγμή έχουν περισσότερο ανάγκη από τρόφιμα μακράς διάρκειας, ένδυση. Φυσικά θέλουν να φύγουν γιατί ουσιαστικά δεν έγινε προσπάθεια να ενσωματωθούν στην κοινωνία μας. Τα παιδιά βέβαια πηγαίνουν σχολείο αλλά αυτό δεν φτάνει, χρειάζεται πρόγραμμα ελληνομάθειας. Οι άνθρωποι αυτοί θέλουν δουλειά χωρίς εκμετάλλευση, θέλουν στέγαση πραγματική, να μάθουν τη γλώσσα κ να ζουν σαν μέλη μιας κοινωνίας.
Η Μαρία Τοπαλίδου είναι αναπληρώτρια συντονίστρια Προσφυγικού – Μεταναστευτικού Τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και μέλος της Α’ ΝΕ Θεσσαλονίκης.
