Ανθρώπινα δικαιώματα, αρχή νο1: όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα αφού γεννήθηκαν άνθρωποι. Ισχύει; Όχι βέβαια! Μπορεί να γίνει πράξη; Θα μπορούσε αν βλέπαμε τα πράγματα αλλιώς. Τα δικαιώματα θα έπρεπε να μοιράζονται εξίσου αλλά αυτό θα μπορούσαμε να το δούμε μόνο σε μια ουτοπική κοινωνία. Μπορούμε όμως να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για μια πιο δίκαιη ανακατανομή των δικαιωμάτων.
Παλεύω πολλά χρόνια για δικαιώματα, όχι μονοθεματικά αν και γι’ αυτή τη δράση μου με ξέρει ο περισσότερος κόσμος: για τον αγώνα μου για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων. Κυρίως παλεύω για να μπορεί όλη η ανθρώπινη ποικιλότητα –και όχι διαφορετικότητα όπως κακώς μεταφράζουμε στα ελληνικά τον όρο diversity– να είναι κοινωνικά αποδεκτή και να απολαμβάνει ίσα δικαιώματα: ρομά, άτομα με προσφυγικό και μεταναστευτικό προφίλ, ανάπηρα άτομα, άλλου χρώματος, φυλής, θρησκείας κοκ
Επιβιώνουμε σε ένα πατριαρχικό καπιταλιστικό σύστημα, με αρχές του διαφωτισμού να το διέπουν μεν, αλλά πρέπει να ξεκινήσουμε και πάλι από τα βασικά. Σε όλα τα ερωτήματα η απάντηση οφείλει να είναι «ο άνθρωπος». Μπορεί να υπάρξει ο άνθρωπος αν δεν έχει ένα περιβάλλον που να επιτρέπει την ύπαρξη ζωής; Για τα δικαιώματα ποιων ανθρώπων θα παλεύουμε εάν δεν υπάρχει πλανήτης να στεγάσει τους ανθρώπους. Με τι εργαλεία θα μπορούσαμε να κάνουμε τις αναλύσεις μας και να δημιουργήσουμε ένα συμπεριληπτικό κοινωνικό πλαίσιο; Η δημοκρατία είναι ίδια για όλα τα άτομα; Η αστική δημοκρατία όπου κάποιοι είναι λιγότερο άνθρωποι σε σύστημα ουσιοκρατικής ιεράρχησης μας κάνει;
Οι λέξεις που μοιάζουν “συνώνυμες” νοηματοδοτούν εντελώς διαφορετικές πραγματικότητες π.χ. άλλο η αλληλεγγύη και άλλο η φιλανθρωπία, άλλο το ατομικό δικαίωμα και άλλο τα κοινωνικά δικαιώματα.
Ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε πίσω και να μάθουμε από τα λάθη μας. Δεν μπορεί να τα επαναλαμβάνουμε με τακτικότητα και συνέπεια και μετά να αναρωτιόμαστε τι φταίει. Ο μιλιταρισμός, ο εθνικισμός, ο σεξισμός, ο καπιταλισμός, η πατριαρχία και βέβαια ο φασισμός είναι εδώ. Όσα είχαμε κατακτήσει με αγώνες χρόνων δεν είναι δεδομένα. Οφείλουμε να δηλώσουμε με κάθε τρόπο όμως ότι είναι αδιαπραγμάτευτα.
Εμείς θα πρέπει να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε γύρω μας. Τα κινήματα μπορούν να μην διασταυρώνονται τυχαία και να συστρατευθούν σε κοινούς αγώνες ανάλογα με το διακύβευμα. Οφείλουμε να συνδυάσουμε όλα μας τα εργαλεία για ένα καλύτερο αποτέλεσμα: ο μαρξισμός δεν μπορεί να λείπει από τις αναλύσεις μας αλλά επίσης δεν μπορεί να είναι το μόνο εργαλείο μας ή τουλάχιστον το “νόμος είναι το δίκιο του -cis στρέιτ αρτιμελή λευκού- εργάτη” όπως η “ορθόδοξη” αριστερά θέλει να μας κάνει να αποδεχτούμε δεν μπορεί να ισχύει. Ζήσαμε πολλά και μέσα στη μικρή φράση «εγώ δεν είμαι _ _ _ (προσθέστε ό,τι θέλετε εδώ, ρατσιστής, μισογύνης, ομοφοβικός κλπ), αλλά…» κρύβεται όλη η ανεπάρκεια μας να δούμε τα πράγματα σφαιρικά.
Η απάντηση είναι απλή, δεν μπορούμε να μην το δούμε. Ο κίνδυνος να βρεθούμε σε μια μεγάλη περιπέτεια είναι υπαρκτός, αλλά είναι και στο χέρι μας να τον αντιμετωπίσουμε. Το πρώτο βήμα είναι να σηκωθούμε από τον βουλιαγμένο από την χρήση καναπέ μας. Μετά όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους. Είναι σαν το ποδήλατο, όταν έχεις μάθει δεν το ξεχνάς ποτέ. Έτσι όταν έχεις μάθει να αγωνίζεσαι στο δρόμο ακόμα κι αν το σώμα σου δεν σου επιτρέπει και πολλά θα ανταποκριθεί, το λέω από προσωπική πείρα. Η φωνή «πάρ’ το αλλιώς θα βρεις!» έχει ήδη ακουστεί πολλές φορές και δεν μπορεί να συνεχίσουμε με την ίδια «συνέπεια» να πέφτουμε πάνω στο απέναντι ντουβάρι σαν όλα να είναι ένα μεγάλο αδιέξοδο. Υπάρχει δρόμος και όπου είναι ένα μικρό μονοπάτι οφείλουμε να τον κάνουμε μια μεγάλη και προσβάσιμη σε όλους τους ανθρώπους λεωφόρο.
Βήμα πρώτο, 9 Ιουνίου δεν απαξιώνουμε το “κεκτημένο” δικαίωμα της ψήφου. Δεν επιτρέπουμε να παίρνουν αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς… Συναντήστε την κάλπη γιατί η συνάντησή σας με την ομπρέλα και την ξαπλώστρα δεν είναι η λύση αλλά το πρόβλημα και η στάση που θέλουν να ακολουθήσουμε ώστε να γίνουν όλα ερήμην μας.
Στέλλα Μπελιά, υποψήφια ευρωβουλεύτρια -κατά το χορεύτρια- με τον Κόσμο, γυναίκα, μητέρα, ακτιβίστρια, συνδικαλίστρια και πολλά άλλα που με κάνουν αυτή που τελικά είμαι. Μία “του δρόμου” αφού στο δρόμο τελικά γεννιούνται οι συνειδήσεις.
