Η 1η Μάη δεν είναι μια ακόμα «κόκκινη» μέρα στο ημερολόγιο. Είναι ημέρα μνήμης, σύγκρουσης και διεκδίκησης. Είναι το σύμβολο των αιματοβαμμένων αγώνων των εργαζομένων από το Σικάγο του 1886 μέχρι σήμερα, ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Το ιστορικό αίτημα «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση, 8 ώρες ύπνο» παραμένει όχι μόνο επίκαιρο, αλλά και απειλούμενο. Σήμερα, 139 χρόνια μετά, η τεχνολογική πρόοδος αξιοποιείται όχι για να ελαφρύνει τη ζωή των εργαζομένων, αλλά για να εντείνει την εκμετάλλευση.
Τα χρόνια της οικονομικής κρίσης όλοι οι μισθωτοί στη χώρα μας βιώσαμε την πρωτοφανή επίθεση των σκληρών πολιτικών απορρύθμισης που επιβλήθηκαν στην αγορά εργασίας και διέλυσαν τις εργασιακές σχέσεις και τις ίδιες τις ζωές μας . Διαπιστώσαμε πως μια «οικονομική ιδέα-ζόμπι» πως μια πολιτική στρατηγική κατηγορίας πολέμου μπορεί να ανατρέψει όσα θεωρούσαμε δεδομένα.
Σήμερα οι αντεργατικοί νόμοι, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η επιβολή της εξαήμερης εργασίας και η στοχοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης είναι μόνο μερικές από τις επιθέσεις που δεχόμαστε.
Την ίδια ώρα, το κοινωνικό κράτος διαλύεται μεθοδικά. Δημόσια υγεία, παιδεία και κοινωνική ασφάλιση ξεπουλιούνται ή απαξιώνονται. Οι συντάξεις παραμένουν εξευτελιστικές, τα νοσοκομεία υπολειτουργούν, οι εκπαιδευτικοί απειλούνται για τη συμμετοχή τους σε απεργίες.
Και ενώ οι εργαζόμενοι δυσκολεύονται να επιβιώσουν με καθηλωμένους μισθούς, η ακρίβεια κατατρώει κάθε εισόδημα. Καύσιμα, ενοίκια, είδη πρώτης ανάγκης: όλα στα ύψη. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση επιβραβεύει τα μεγάλα κέρδη με φοροαπαλλαγές, μας λέει λεφτά υπάρχουν μόνο για πολεμικούς εξοπλισμούς ενώ παρουσιάζει «επιδόματα πείνας» ως αυξήσεις.
Η συνδικαλιστική δράση και η ενότητα του κόσμου της δουλειάς αποτελεί το μοναδικό αντίβαρο στις εξοντωτικές πολιτικές. Η απεργία της 28ης Φεβρουαρίου ήταν μια μαζική έκρηξη οργής και αξιοπρέπειας. Ήταν μια ιστορική στιγμή όπου εκατομμύρια πολίτες φώναξαν «ως εδώ!» και απαίτησαν δικαιοσύνη και δημοκρατία. Αυτή τη φλόγα δεν πρέπει να την αφήσουμε να σβήσει..
Η φετινή Πρωτομαγιά είναι ακόμα ένα ορόσημο. Ένα κάλεσμα για μαζική παρουσία στους δρόμους. Για να φωνάξουμε πως τίποτα δεν χαρίζεται – όλα κατακτιούνται. Για αυξήσεις στους μισθούς, για κατάργηση των αντεργατικών νόμων, για κοινωνικά αγαθά προσβάσιμα σε όλους, για κράτος δικαίου, διαφάνεια για ζωή και δουλειά με αξιοπρέπεια.
Την Πέμπτη 1η Μάη 2025 δίνουμε ξανά το «παρών» στις απεργιακές συγκεντρώσεις των συνδικάτων στην Αθήνα το ραντεβού μας είναι στις 11 το πρωί στην πλατεία Κοραή.
Με ελπίδα, με αξιοπρέπεια, με πίστη στα δίκαια αιτήματα μας μας αξίζει ένας κάλυτερος κόσμος και θα τον φτιάξουμε.
στην ΑΔΕΔΥ συγκεκριμένα ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:
Επαναφορά ΕΔΩ και ΤΩΡΑ του 13ου-14ου μισθού
Πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς για να ζούμε με αξιοπρέπεια και προοπτική
Κατάργηση της εισφοράς 2% για την ανεργία
Ξεπάγωμα του Μισθολογικού Κλιμακίου της διετίας 2016 – 17
Αφορολόγητο στις 12.000 ευρώ
Αύξηση και επέκταση του επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας.
Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού για να καλυφθούν τα χιλιάδες οργανικά κενά που υπάρχουν στο Δημόσιο, ιδιαίτερα στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης κ.ά
Στήριξη του ΕΣΥ με γενναία χρηματοδότηση.
Κατάργηση του Νόμου Χατζηδάκη (Ν4808/21).
Ταυτόχρονα, λέμε όχι στις ιδιωτικοποιήσεις Δημόσιων οργανισμών και φορέων
Η Σταυρούλα Παπαδημητρίου είναι πρόεδρος Συλλόγου Εργαζομένων Επιθεώρησης Εργασίας, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ
