Στη Μακεδονία υπάρχουν Έλληνες σλαβοφωνοι. Έλληνες Σλαβομακεδονες. Απόγονοι των ανθρώπων που όταν ο ελληνικός στρατός έμπαινε στη Μακεδονια στον Α Βαλκανικό, το 1912 κι όταν επιχειρούσε σε αυτήν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τους συναντούσε. Έχουμε τις επιστολές των φαντάρων που έστελναν στις οικογένειές τους και το αναφέρουν παραξενεμένοι. Έχουμε την περιγραφή από την “Ζωή εν Τάφω” του (φιλομεταξικού και αντικομμουνιστή αργοτερα) Μυριβήλη, όπου ο στρατός μπαίνει σε ένα τέτοιο χωριό και όταν ρωτάνε τους κατοίκους αν είναι με τους Έλληνες ή με τους Βούλγαρους λένε: “Με κανεναν”.
Είναι οι απόγονοι αυτών των ανθρώπων που το ελληνικό κράτος για δεκαετιες, πριν πάρει τη Μακεδονία, τους ανέφερε ως “Βουλγαρους”. Και δεν είχε πρόβλημα με αυτό, γιατί η Ελλάδα ήταν το μόνο κράτος χριστιανών στην περιοχή και απλώς περίμενε την Οθωμανική Αυτοκρατορία να πεσει για να παρει τα βαλανικα εδαφη της, ως η μονη “κληρονόμος”.
Αλλά από το 1870, όταν ο σουλτάνος αναγνώρισε ανεξάρτητη βουλγαρική Εκκλησία, την Εξαρχία και η Ελλάδα κατάλαβε πως οι Βούλγαροι θα έκαναν κράτος και θα διεκδικούσαν για τον εαυτό τους τη Μακεδονία, άλλαξε τροπάρι. Οι άνθρωποι αυτοί και οι περιοχές που ζουσαν δεν έπρεπε πια να μπορούν να διεκδικηθούν απο τους Βουλγαρους. Ετσι, πλέον για την Ελλαδα οι άνθρωποι δεν ήταν πια “Βούλγαροι”, αλλά “Σλαβομακεδονες”. Εμείς τους ονομάσαμε έτσι. Εμείς και κανένας άλλος, μόνοι μας! Για να πούμε ότι δεν είναι στην πραγματικότητα Βούλγαροι, αλλά Σλάβοι της Μακεδονίας που παλιά ήταν Έλληνες αλλά επηρεάστηκαν από την σλαβική παρουσία στην περιοχή. Και άρα ανήκουν σε εμάς αυτοί (και, κυρίως, οι περιοχές τους!) και όχι στους Βουλγαρους.
Αυτοί οι άνθρωποι μετά τους βαλκανικούς έγιναν πολίτες του ελληνικού κράτους. Το οποίο τους αντιμετώπιζε για δεκαετίες με φοβικοτητα. Και με καταπίεση. Τους απαγορευε να μιλάνε τη γλώσσα τους, να λένε τα τραγούδια τους. Μυστικές υπηρεσίες, τοπικοι δημοτικοι άρχοντες και εθνικιστικοί κύκλοι προσπαθούσαν να φιμωσουν τον πολιτισμό τους για να μην τους μπαίνουν ιδέες για αποσκίρτηση. Λες και θα έπαιρναν την… Φλωρινα και την Πτολεμαΐδα και θα τις πήγαιναν στην Γιουγκοσλαβια. Φυσικά, το μόνο που κατάφερε το ελληνικό κράτος κ το παρακράτος με τους γελοίους φοβους του ήταν να στείλουν κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους πακέτο στην επιρροή εθνικιστικων σλαβικων κύκλων.
Και φυσικά όταν ήρθε το Μακεδονικό στα ’90ς η εθνική μας ανασφάλεια χτύπησε κόκκινο και η καταπίεση αυξηθηκε, μαζί με την δαιμονοποίηση αυτών των ανθρώπων που τους επιβάλαμε να λένε τα τραγούδια τους βουβά, χωρίς λόγια. Την ιδια ακριβώς περίοδο που ως Έλληνες ήμασταν εξοργισμενοι με τον Μπερίσα που καταγγέλαμε πως καταπίεζε γλωσσικά την ελληνική μειονότητα. Ο,τι μας συμφέρει!
Σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία των οικογενειων των Ελληνων σλαβομακεδονικής καταγωγής είναι Έλληνες δίγλωσσοι. Δεν θέλουν να πάνε σε άλλη χώρα, δεν θέλουν να αποσπάσουν μέρος της ελληνικής επικρατειας, ουτε άλλες τέτοιες φαντασιώσεις κάποιων εθνικιστών της άλλης πλευράς που ταΐζουν τους εθνικιστές της από εδώ πλευράς που αδερφωμενοι πολέμησαν την Συμφωνία των Πρεσπών (θαύμα, θαύμα!). Γιατί αν σταματήσει το μίσος στα Βαλκάνια αυτοί οι άνθρωποι δεν θα έχουν πλέον λόγο ύπαρξης.
Τα γεγονότα στην Φλώρινα, με τον δήμαρχο να πουλάει λαϊκιστικό εθνικιστικό τσαμπουκά και να επιτίθεται στην Banda Entopica επειδή τραγούδησε ένα τραγούδι στα σλαβομακεδόνικα (που δεν είναι βουλγάρικα, αλλά μια διακριτή γλώσσα – όσο κι αν μοιάζουν, όλες οι σλαβικές γλώσσες μοιάζουν μεταξύ τους) είναι μια κίνηση που δείχνει φόβο. Ούτε εθνική αυτοπεποίθηση, ούτε πατριωτισμό, ούτε τίποτα. Φόβο απέναντι σε τραγούδια, σε μια γλώσσα σε έναν πολιτισμό. Σε στίχους που δεν έλεγαν τίποτα αλυτρωτικό, αλλά μιλούσαν για μια όμορφη κοπέλα. Ο ίδιος φόβος που ξέσπασε με τα σχόλια απέναντι σε μια άλλη ομάδα νέων καλλιτεχνών, την PAGAN που κατηγορήθηκε για διάφορες ανοησίες, ως και για σατανισμό.
Ξέρουμε πως η ομορφιά είναι εχθρός όσων έχουν κάνει το ψέμα και το μίσος μεροκάματο και καριέρα. Αλλά δεν τους φοβόμαστε. Η αλληλεγγύη και η αγάπη των λαών, η ειρήνη, η ιστορική αλήθεια θα είναι πάντα οι δικοί μας οδηγοί.
