Όταν οι καθεστωτικές δυνάμεις έχουν τα μίντια, τους αρμούς της εξουσίας και το υποστηρικτικό κεφάλαιο, τι χρειάζεται η Αριστερά για να ανακάμψει μετά από μια μεγάλη ήττα και διεκδικήσει εκ νέου την κυβέρνηση;
Μερικά «απλά» πράγματα. Ερμηνεία των καιρών και της συμπεριφοράς τάξεων και στρωμάτων που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να την στηρίζουν, αλλά απ’ ό,τι φάνηκε από τα εκλογικά αποτελέσματα είτε απείχαν, είτε πήγαν στον ταξικό αντίπαλο. Ποιο συναίσθημα τα έστειλε είτε στο σπίτι, είτε στην ΝΔ; Τι έχει αλλάξει από τότε που τα αριστερά, ριζοσπαστικά συνθήματα δονούσαν τις πλατείες και ο τότε νεαρός Αλέξης Τσίπρας, οδηγούσε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση; Γιατί ψήφισε μόνο το 50% του εκλογικού σώματος;
Άρα, λοιπόν, απαντήσεις σε αυτά. Και όχι μόνο σε αυτά. Αλλά και στα άλλα. Τις συνέπειες από την κλιματική κρίση, την τεχνητή νοημοσύνη, το προσφυγικό, το παραγωγικό μοντέλο κλπ. Με ποια εργαλεία, λοιπόν, θα δώσει η Αριστερά τις νέες απαντήσεις σε παλιά και νέα ζητήματα; Ποια γραμμή θα ενώσει το μέλος του πρεκαριάτου που πένεται, του εργαζόμενου 10 και 12 ώρες από το σπίτι του, του μικρού αγρότη, του βιομηχανικού εργάτη, του επισφαλούς εργαζόμενου, του συνταξιούχου, του «περιθωριακού», του νέου που αγωνιά για το περιβάλλον; Ποια θα είναι η κοινή συγκίνηση;
Για να δώσει αυτές τις απαντήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καταλήξει ποιους εκπροσωπεί. Γιατί ούτε δικαιοσύνη, ούτε ευημερία, μπορεί να υπάρξει για όλους. Επειδή απλώς κάποιοι, οι εξουσιαστές, δεν χρειάζονται την δικαιοσύνη, όπως επίσης έχουν την ευημερία. Δεν μπορείς, πχ, να είσαι και με τον ιδιοκτήτη του μπαρ στην Ρόδο και ταυτόχρονα με τον «κολυμβητή εργαζόμενο». Δεν μπορείς να είσαι ούτε με τον μεγάλο και μικρό φοροφυγά και ταυτόχρονα με τον συνεπή φορολογούμενο. Οφείλεις να πείσεις τον μικρό φοροφυγά να είναι συνεπής, γιατί θα έχει κέρδος, αλλά ταυτόχρονα να είσαι αυστηρός με τον μεγάλο φοροφυγά.
Για να γίνουν αυτά και άλλα πολλά, ένα εργαλείο έχει ο ΣΥΡΙΖΑ εν προκειμένω, το κόμμα. Ένα κόμμα ισχυρό, μαζικό και δημοκρατικό. Ένα κόμμα με ισχυρή αυτοπεποίθηση θέσεων. Ένα κόμμα λειτουργικό, που θα είναι όντως ο συλλογικός διανοούμενος. Ένα κόμμα αριστερό, ριζοσπαστικό και συνάμα ρεαλιστικό. Ένα κόμμα που αυτούς που φιλοδοξεί με σαφήνεια να εκπροσωπήσει, θα βρίσκουν τον εαυτό τους τόσο στις θέσεις του κόμματος, όσο και στο κόμμα το ίδιο. Ένα κόμμα που στην ιδεολογική επίθεση της Δεξιάς, θα έχει το σθένος να μιλήσει δυνατά και να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των «καταφρονεμένων». Οι πρόσφατες εκλογές έδειξαν πως οι «μεσαιοταξικές αναφορές και οι κεντρώες περιπλανήσεις» ετελεύτησαν τον βίο τους. Ο αντίπαλος απλώς ήταν πιο επιδέξιος και εκμεταλλεύτηκε τα μειονεκτήματα της δικιάς σου θολής εικόνας. Άλλωστε, μεσαία τάξη δεν υπήρξε ποτέ. Ήταν ένα πετυχημένο αφήγημα των κυρίαρχων που έπεισαν και τον εργαζόμενο των 600 ευρώ ότι είναι μεσαία τάξη. Τώρα πρέπει να ανατρέψουμε αυτή την κατασκευή.
Θέλει πολλή δουλειά. Οι κοινωνικές τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα που θέλουμε να εκπροσωπήσουμε, θα μας ακούσουν πάλι, όταν εμείς έχουμε καθαρά αυτά που θέλουμε να κάνουμε μαζί με αυτούς. Ναι το πακέτο που θα προτείνουμε δεν θα είναι μόνο γεμάτο με πράγματα που αρέσουν, θα έχει και πράγματα που βραχυπρόθεσμα ατομικά δεν θα αρέσουν. Αλλά πρέπει και καθαρά να το πούμε και ειλικρινά. Και με αξιοπιστία πρέπει να απευθυνθούμε σε αυτούς και αυτές που αρνήθηκαν να έχουν φωνή. Στους απέχοντες. Δεν τους ξέρουμε. Ξέρουμε, όμως, ότι δεν είναι δεξιοί. Μπορεί να είναι απογοητευμένοι, κυνικοί, αρνητές ή άλλο τι. Να ψάξουμε επίμονα να τους βρούμε. Πού; Ένα παλιό σύνθημα έλεγε «δράσε τοπικά, σκέψου παγκόσμια». Χρειάζεται, λοιπόν, ένα κόμμα που θα δρα στη γειτονιά, στο χωριό, στην πόλη, θα είναι ορατό και ανοιχτό. Για να μπορεί και ο εργαζόμενος να μην λέει ότι είμαι ευχαριστημένος που βουτάω γιατί έχω φιλοδωρήματα, αλλά είμαι εργαζόμενος που ζω αξιοπρεπώς από τον μισθό μου που πάλεψα συλλογικά για να τον έχω.
ΥΓ. Γιατί στο τέλος της μέρας θα έχει τον χρόνο να διαβάσει ποίηση
Σταμάτης Σακελλίων
