Εγώ δεν θα μιλήσω αντρίκια, θα μιλήσω γυναικεία, με ό,τι σημαίνει αυτό. Θέλω να ξεκινήσω, λέγοντας ότι η Νέα Δημοκρατία δεν λογοκρίνεται, δεν κάνει αυτοκριτική, δεν ελέγχεται, όπως δεν κάνει κάθε αλαζονική εξουσία. Άκουσα τον κ. Σκέρτσο εδώ, αντί να μιλήσει με έναν άλλο τρόπο, μάς είπε ότι στο κάτω-κάτω της γραφής η Νέα Δημοκρατία φέρνει αυτό το νομοσχέδιο, και εσείς, θέλοντας και μη, σέρνεστε πίσω από εμάς. Για να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα. Εμείς είμαστε συνεπείς στις θέσεις που είχαμε πάντα, σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα, σε ό,τι αφορά τη μάχη ενάντια σε έναν πολιτισμικό συντηρητισμό που το κόμμα σας έχει αποδείξει άπειρες φορές ότι διαθέτει. Γιατί φέρνετε τώρα αυτό το νομοσχέδιο δεν με αφορά και δεν θα το ψάξω αυτή τη στιγμή. Ξέρουμε βέβαια, αλλά δεν με αφορά.
Απέναντι στον πολιτισμικό συντηρητισμό, είχαμε πάντα μέτωπο και είχαμε μέτωπο ενός αιώνα και πλέον, όχι τώρα,. Αυτή η ιστορία ξεκινάει από τα τέλη του 19ου αιώνα και φτάνει μέχρι σήμερα με κορυφώσεις με ήττες, με νίκες και λοιπά. Είναι λοιπόν μια μεγάλη μάχη με ιστορικό βάθος. Και αυτά τα ιστορικά βάθη συγκρούονται αυτή τη στιγμή. Με τη μόνη διαφορά ότι για την Αριστερά τα ατομικά δικαιώματα πήγαιναν χέρι-χέρι με τα κοινωνικά δικαιώματα, δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν. Για αυτό ποτέ δεν μπορούμε να κατηγορηθούμε ούτε για δικαιωματισμό, ούτε για οτιδήποτε τέτοιο. Τα δικαιώματα είναι αυθύπαρκτα, τα ατομικά όμως δικαιώματα πηγαίνουν και με τα κοινωνικά δικαιώματα.
Επειδή λέω και ξανατονίζω ότι η μάχη έχει ένα τεράστιο ιστορικό βάθος και επειδή άκουσα και τον κ. Βελόπουλο και τους Σπαρτιάτες και τη Νίκη, να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα: Για πάρα πολλά χρόνια αυτές οι μάχες ήταν εναντίον της πατριαρχίας, του καταπιεστή σε οποιαδήποτε μορφή, του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.
Ξέρετε πότε αποποινικοποιήθηκε η ομοφυλοφιλία; Σε μερικά κράτη μόλις πολύ πρόσφατα. Γιατί ήταν αποικιακό κατάλοιπο σε αυτά τα κράτη. Στην Κύπρο, για παράδειγμα, στα τέλη του 20ου αιώνα αποποινικοποιήθηκε, γιατί ήταν ένα αποικιακό κατάλοιπο τότε, όταν οι αποικιοκράτες με τη δύναμη των χρημάτων, της εξουσίας και της θρησκείας ορμούσαν παντού στον κόσμο και επέβαλαν νόμους. Το φεμινιστικό κίνημα και το κίνημα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, των ομοφυλόφιλων, έδωσε γροθιά στην πατριαρχία, και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
Και να θυμίσω και κάτι προς όλες τις κατευθύνσεις. Οι πρώτοι οι οποίοι συζήτησαν για δικαιώματα ισότητας φύλων, ισότητας και των ομοφυλόφιλων με όλους τους άλλους ήταν οι σοσιαλδημοκράτες στην ενωμένη τους μορφή, οι κομμουνιστές και οι σοσιαλιστές. Και οι μπολσεβίκοι μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση άνοιξαν τέτοιες προοπτικές που έκοβαν την ανάσα του κόσμου. Και γάμο ομοφυλόφιλων είχαν αναγνωρίσει και ισότητα και ισότητα των φύλων και τα πάντα. Μετά μπήκε πολύ νερό. Αυτό το «έκοβαν την ανάσα», όπως πολύ ωραία το έχει πει ο Μαρκ Μαζάουερ, κάπου το κρατάμε. Την έκοβαν μαζί με την υλική χειραφέτηση, γι’ αυτό μιλάμε συνέχεια και για όλα τα άλλα δικαιώματα.
Αυτό το κίνημα των ομοφυλόφιλων στη συνέχεια ήταν ένα κίνημα που έσπασε πάρα πολλές φορές το προσωπείο της πατριαρχίας και ό,τι προκύπτει από αυτό. Πολλές φορές μάλιστα το φεμινιστικό με το ομοφυλοφιλικό πήγαν χέρι-χέρι γιατί έσπαγαν την πατριαρχία με τον ίδιο τρόπο, με διαφορετικές διεκδικήσεις, αλλά πάντως πήγαιναν χέρι-χέρι.
Εδώ όμως έχουμε σήμερα ένα νομοσχέδιο το οποίο βεβαίως κάποια από τα αιτήματα, κάποιες διεκδικήσεις τις ικανοποιεί και αφήνει κάποια άλλα για τα οποία δημιουργεί καινούργιες διακρίσεις. Δεν μπορεί να το κάνει η Νέα Δημοκρατία ολόκληρο το βήμα. Δεν γίνεται να το κάνει. Θα το κάνει μόνο όταν πιέζεται από κάπου αλλού. Εμείς βεβαίως, το είπαμε και με την Εισηγήτριά μας και με όλους τους τρόπους, είμαστε υπέρ του νομοσχεδίου. Θα ψηφίσουμε. Έχουμε καταθέσει και τροπολογίες για τα πράγματα που θα έπρεπε να αλλάξουν σε αυτό το νομοσχέδιο για να είναι πλήρες.
Βεβαίως, αν ήταν η Νέα Δημοκρατία στη θέση όλων μας, θα έκανε το εξής απλό, όπως το έχει κάνει και άλλες φορές: Θα καταψήφιζε για να δημιουργήσει πρόβλημα στον αντίπαλο. Δεν μπορούμε να το κάνουμε. Δεν μπορούμε να το κάνουμε για έναν απλό λόγο, γιατί τα δικαιώματα δεν μπαίνουν σε μικροκομματική αντιπαράθεση. Εσείς το έχετε κάνει και αυτή είναι η μεγάλη διαφορά, γιατί, ναι, εμείς έχουμε μάθει να απολογούμαστε.
Έχουμε μάθει να απολογούμαστε σε αυτούς στους οποίους απευθυνόμαστε. Εσείς δεν έχετε μάθει να απολογείστε. Το ανέφερε ο κοινοβουλευτικός μας εκπρόσωπος πριν: Όταν πέρναγε το σύμφωνο συμβίωσης, ήσασταν εναντίον, εκτός από κάποιους και κάποιες. Κάποιες μάλλον, όχι κάποιους. Ήσασταν εναντίον και λέγατε ότι μετά το σύμφωνο θα έρθει και ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών. Το φέρατε εσείς σήμερα. Σας είπα, δεν ξέρω για ποιους λόγους. Δεν θα καταψηφίσουμε για μικροκομματικούς λόγους, αλλά θα επιμείνουμε σε κάποια πράγματα.
Εάν θέλουμε να μη διχάζεται η κοινωνία, αν θέλουμε πράγματι, αν το πιστεύετε -που εγώ δεν πιστεύω ότι το πιστεύετε- ότι τα δικαιώματα, η ισότητα των πάντων απέναντι στους νόμους, η ισότητα όλων των ατόμων έχει νόημα, και μπορεί να λειτουργήσει, όπως για εμάς, δυναμικά και χειραφετικά, δεν μπορεί να μη συμβαδίζει με τις υλικές προϋποθέσεις για χειραφέτηση.
Εμείς, λοιπόν, ψηφίζουμε υπέρ, κρατώντας έναν τεράστιο αστερίσκο, ότι ο κ. Σκέρτσος ειδικά δεν έχει δικαίωμα σε αυτή τη Βουλή να κουνάει το δάχτυλο. Δεν έχει δικαίωμα. Και δεν έχει δικαίωμα να ξαναμιλήσει για ανθέλληνες, για εθνικές εξαιρέσεις κλπ. Δεν έχει, γιατί δεν είναι συνεπής και δεν καταλαβαίνει στοιχειωδώς ούτε αυτό το νομοσχέδιο που καταθέτει.
Εγώ όμως θα χαιρετίσω και από αυτή τη θέση το κίνημα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, όπως χαιρετίζω το φεμινιστικό κίνημα, το οποίο ακόμα ζητάει ένα πράγμα: ο όρος «γυναικοκτονία» να αναγνωριστεί επιτέλους για να δοθεί η πραγματική αιτία του εγκλήματος.
