Φωνάζει το ΚΚΕ, φωνάζει και ο αριστερισμός: με νόμο του ΣΥΡΙΖΑ κατασχέθηκε το σπίτι της Κολοβού.
Και χαλαρώνει λίγο η κυβέρνηση, που έχει χρεωθεί και τον Πάτση. Να, είδατε, δικός σας νόμος είναι, σας το λένε και από αριστερά.
Εντάξει, παιδιά. Ας τα δούμε λίγο με τη σειρά τους.
Με το που κέρδισε τις εκλογές του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε αντιμέτωπος με αξίωση των δανειστών για απελευθέρωση των πλειστηριασμών. Δηλαδή και πρώτες κατοικίες.
(Και όχι μόνο. Και ομαδικών απολύσεων και έναν σωρό άλλων και το ΔΝΤ να ζητάει 4 δισ. πρόσθετα μέτρα και μείωση συντάξεων 30% για να μείνει στο πρόγραμμα και τον Σόιμπλε να λέει ή ΔΝΤ στο πρόγραμμα, ή τίποτα. Τα θυμάστε;)
Παρ’ όλα αυτά, στα τέλη του 2015 ψηφίζεται ο νόμος Σταθάκη, που συμπληρώνει τον νόμο Κατσέλη και ο οποίος προστατεύει την πρώτη κατοικία με κοινωνικά κριτήρια. Και επεκτείνει την προστασία αυτή έως το 2018.
Το 2016 ξεκινά κύμα πλειστηριασμών, με κινητοποιήσεις, φασαρίες στα Ειρηνοδικεία και όλα αυτά. Αλλά όχι για πρώτες κατοικίες.
Εχουμε όμως άφθονη κινδυνολογία της αντιπολίτευσης: «παίρνουν σπίτια για χρέη 500 ευρώ», «στο σφυρί η πρώτη κατοικία» κ.λπ.
Και το παίζουν φουλ και συνεχώς γιατί θεωρούν ότι αυτό, όπως και οι περικοπές συντάξεων, μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση.
Αλλά κάθε φορά που ο Τσίπρας παίρνει πρωτοβουλία για τους πλειστηριασμούς, του την πέφτουν ότι ανοίγει μέτωπο με τις τράπεζες.
Τον Μάιο του 2016 η κυβέρνηση ανακοινώνει ότι οι τράπεζες για 18 μήνες δεν μπορούν να πουλήσουν στα funds δάνεια που έχουν ως εγγύηση πρώτη κατοικία.
Τον Οκτώβριο του 2016 η κυβέρνηση παίρνει πρόσθετα μέτρα για την πρώτη κατοικία. Την προστατεύει από οφειλές σε εφορίες και ταμεία και βάζει πλαίσιο για εξωδικαστικό συμβιβασμό.
Οι δανειστές συνδέουν τα μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους με απελευθέρωση των πλειστηριασμών και ασυλία στους τραπεζίτες.
Αρχές 2018 ο αντιπολιτευόμενος Τύπος οργιάζει ξανά. Τίτλοι τέλους για την πρώτη κατοικία. Θα το απαιτήσουν οι θεσμοί.
Στα τέλη του 2018 η αντιπολίτευση πανηγυρίζει το τέλος της προστασίας της πρώτης κατοικίας. Η κυβέρνηση ζητάει από τους θεσμούς έναν χρόνο παράταση, αλλά οι θεσμοί αρνούνται.
Ο Ντράγκι ως πρόεδρος της ΕΚΤ πιέζει ευθέως για πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και ο ESM στέλνει τελεσίγραφα «τελειώνετε μ’ αυτό το θέμα».
Η κυβέρνηση παρατείνει για δύο μήνες το ισχύον πλαίσιο προστασίας, μέχρι να υπάρξει συμφωνία με τους θεσμούς.
Οι τράπεζες αντιδρούν σθεναρά, αλλά τον Φεβρουάριο του 2018 η κυβέρνηση καταφέρνει να συμφωνήσει μαζί τους ένα νέο πλαίσιο προστασίας. Μετά αρχίζουν να αντιδρούν οι θεσμοί.
Ο Τσίπρας απειλεί να καταθέσει το νομοσχέδιο χωρίς προηγούμενη συμφωνία με τους θεσμούς. Ο αντιπολιτευόμενος Τύπος ωρύεται: καταστροφή, η χώρα οδηγείται στα βράχια.
Το νομοσχέδιο ψηφίζεται, αλλά η κρίση εκτονώνεται με συνεννόηση ανάμεσα στην κυβέρνηση και στον Μοσκοβισί.
Το νέο πλαίσιο προστασίας παραμένει μέχρι που η κυβέρνηση Μητσοτάκη ψηφίζει τον Πτωχευτικό Κώδικα.
Συμπέρασμα. Σε μια περίοδο που κάθε απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν υπό την αίρεση των δανειστών και μπορούσε να προκαλέσει διακοπή του προγράμματος, ο ΣΥΡΙΖΑ μάτωσε να προστατεύσει την πρώτη κατοικία.
Και σίγουρα μέσα σε τέτοιες συνθήκες ούτε πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας είχαμε, ούτε εξώσεις, ούτε πόρτες κομμένες με αλυσοπρίονα.
Και σίγουρα μπορεί να πλήρωσε διάφορα στις εκλογές του 2019 ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά όχι πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Εντάξει;
Ο σχολαστικός
