Θα θυμάστε ότι στην Αργεντινή εκλέχθηκε πρόσφατα ένας περίεργος τύπος, μια φιγούρα κωμική, που κέρδισε με την υπόσχεση να ισοπεδώσει τα πάντα.
Αυτοχαρακτηρίζεται ως αναρχικός-καπιταλιστής, αλλά στην πραγματικότητα τα περί αναρχικού είναι ξέπλυμα και μελάνι σουπιάς. Μια χαρά θατσερικός εξτρεμιστής είναι ο άνθρωπος.
Εχει όμως καρτουνόφατσα. Αυτό είναι πολύ κομβικό για τη σύγχρονη Ακροδεξιά.
Να συσπειρώνεται γύρω από πρόσωπα που είναι λίγο καλτ, λίγο γραφικά, λίγο φιλελεύθερα στην εμφάνιση, λίγο φιλήσυχα στο βλέμμα, λίγο έξω από τα κλασικά ακροδεξιά στερεότυπα. Έτσι, για απενοχοποίηση.
Για να μπορεί η μεσαία τάξη να τους ψηφίζει πιο εύκολα, χωρίς να πληγώνεται η αισθητική της από αρβύλες, ξυρισμένα κεφάλια και τατουάζ με αγκυλωτούς.
Η επίδρασή τους στη μεσαία τάξη είναι η μεγάλη τους δύναμη.
Γιατί όταν η μεσαία τάξη δεν περνάει καλά, έχει την τάση να τα βάζει μ’ αυτούς που περνάνε χειρότερα.
Να τα βάζει δηλαδή μ’ αυτούς που μασάνε τα επιδόματα, μ’ αυτούς που ζητάνε κοινωνικά τιμολόγια της ΔΕΗ και θα ρίξουν έξω την επιχείρηση, μ’ αυτούς που απεργούν και ταλαιπωρούν τον κόσμο.
Και μ’ αυτούς που διαδηλώνουν και κλείνουν τους δρόμους και υπονομεύουν την ανάπτυξη.
Και με τους φόρους που χρηματοδοτούν τα τεμπελόσκυλα και τα παράσιτα.
Αυτό είναι το δράμα με τη μεσαία τάξη: πιστεύει ότι θα σταματήσει να περνάει άσχημα αν οι πλούσιοι, που περνάνε ήδη καλά, αρχίσουν να περνάνε ακόμα καλύτερα.
Κι έτσι ψηφίζει όποιον υπόσχεται λεφτά στους πλούσιους. Κατάργηση των φόρων, ελεύθερη αγορά, δημοσιονομική πειθαρχία, ιδιωτικοποιήσεις.
Και αποτελεσματική αστυνομία.
Και ξύλο στους φτωχούς, στους πρόσφυγες, στους φοιτητές, στους μετανάστες, στους συνδικαλιστές, στους επισφαλώς εργαζόμενους, στους άπορους και στους εξαθλιωμένους.
Στους διανοούμενους και στους δικαιωματιστές.
Αυτή είναι πάνω-κάτω η ατζέντα. Κι αυτά λέει ο νέος Πρόεδρος της Αργεντινής.
Αυτές τις μέρες προωθεί ένα νομοθετικό διάταγμα με εξακόσιες γενναίες μεταρρυθμίσεις.
Μία από τις πιο εμβληματικές είναι η απελευθέρωση των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στους ιδιοκτήτες γης και στους ενοικιαστές καλλιεργητές.
Πράγμα που ευνοεί το ισχυρό μέρος, δηλαδή τους ιδιοκτήτες. Κι αυτό θα φέρει ανάπτυξη, καταλάβατε;
Χαλαρώνει η εργατική νομοθεσία. Εκεί που το αφεντικό σε έπαιρνε τρεις μήνες δοκιμαστικά, τώρα θα σε παίρνει επτά.
Και ελαστικοποιείται ο νόμος για τις αποζημιώσεις σε περίπτωση αναιτιολόγητης απόλυσης. Υπέρ των εταιρειών εννοείται.
Αυτό έφταιγε και δεν είχαν ανάπτυξη. Ότι οι νέοι εργαζόμενοι πήγαιναν δοκιμαστικά για τρεις μήνες αντί για επτά.
Χαλαρώνουν και οι περιορισμοί στις ιδιωτικοποιήσεις. Και ετοιμάζονται για πούλημα η κρατική αεροπορική εταιρεία και η κρατική εταιρεία πετρελαίου.
Και περιορίζεται δραστικά το δικαίωμα στις απεργίες και στις διαδηλώσεις για να περάσουν τα μέτρα πιο εύκολα.
Δεν μπορεί ο καθένας για ψύλλου πήδημα να κλείνει τον δρόμο.
Ακούγονται κι άλλα. Ο τύπος έχει δεσμευτεί να κόψει τις κοινωνικές δαπάνες με αλυσοπρίονο.
Και στο πλαίσιο αυτό ετοιμάζεται να κόψει δραστικά τις συντάξεις.
Και να περιορίσει τη χρηματοδότηση στα σχολεία και στα νοσοκομεία.
Αυτό το λατρεύει η μεσαία τάξη. Θωρεί πως είναι τεράστιο το συνταξιοδοτικό κόστος που επωμίζεται η χώρα και το πληρώνει από τους φόρους της.
Επίσης, τα δημόσια έργα θα δοθούν σε ιδιώτες. Καλά, σ’ αυτό εμείς είμαστε εικοσαετίες μπροστά.
Μπορεί με τέτοια μέτρα να έρθει ανάπτυξη; Βεβαίως. Γι’ αυτούς που είναι ήδη πλούσιοι.
Αλλά το πιθανότερο είναι ότι θα οδηγήσουν τη χώρα στη χρεοκοπία. Εδώ θα είμαστε.
Ο Σχολαστικός
