Διά του Τσακλόγλου, η κυβέρνηση άνοιξε δειλά-δειλά θέμα αύξησης στα όρια συνταξιοδότησης.
Διότι προφανώς τρελαίνεται για τέτοιες μεταρρυθμίσεις. Ξέρει, όμως, ότι έχουν πολύ σοβαρό πολιτικό κόστος.
Θα θυμάστε ότι την περασμένη άνοιξη στη Γαλλία κάηκε το σύμπαν. Για αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 64 χρόνια.
Εδώ έχουμε όριο συνταξιοδότησης τα 67 χρόνια, αλλά δεν πρόκειται να κουνηθεί φύλλο.
Γιατί δεν έχουμε συνδικάτα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Οπότε την υπόθεση την έχει πάρει πάνω της η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Γιατί είναι πιο εύκολο να αυξάνονται τα ηλικιακά όρια «επειδή έτσι λέει η Ευρωπαϊκή Ένωση» παρά να το παίρνει πάνω της μια κυβέρνηση.
Το επιχείρημα είναι ότι όταν θεμελιώθηκαν τα συνταξιοδοτικά συστήματα, οι άνθρωποι ζούσαν κατά μέσο όρο δύο χρόνια μετά τη συνταξιοδότησή τους. Ενώ σήμερα μπορεί να ζουν και 20.
Οπότε να αυξήσουμε τα όρια συνταξιοδότησης και να τους βάλουμε να δουλεύουν μέχρι τα 67 ή τα 68 ή τα 70. Πολύ λογικό.
Μόνο που μια δουλειά που καταφέρνεις να την κάνεις μέχρι τα 60 σου δεν είναι σίγουρο ότι θα μπορείς να την κάνεις μέχρι τα 68 σου.
Και επίσης αυτό διαλύει εντελώς την κοινωνία. Για διάφορους λόγους.
Πρώτον, γιατί αν οι άνθρωποι μένουν στις θέσεις εργασίας τους μέχρι τα 68, αυξάνεται η ανεργία των νέων.
Και δεν γίνεται να έχει η Ευρώπη μια φιλοσοφία που να λέει στους νέους κινητικότητα στην αγορά εργασίας και στους γέρους καθίστε εκεί που είστε μέχρι τα 68 σας.
Δεύτερον, γιατί αν χάσεις τη δουλειά σου μετά τα 55, είναι σχεδόν αδύνατον να βρεις αντίστοιχη.
Και έτσι πολλοί άνθρωποι θα σπρωχτούν στη φτώχεια. Περιμένοντας να πάρουν σύνταξη.
Μειωμένη φυσικά, αφού δεν θα μπορούν να πληρώνουν εισφορές.
Και αυτοί οι άνθρωποι θα προσπαθήσουν να μπουν στη μερική απασχόληση, ρίχνοντας τα μεροκάματα και καταλαμβάνοντας θέσεις πλήρους εργασίας.
Και όταν η ανεργία ανεβαίνει, η πλήρης απασχόληση γίνεται μερική και τα μεροκάματα πέφτουν, δεν υπάρχουν και ασφαλιστικές εισφορές να στηρίξουν το σύστημα.
Υπάρχει το θέμα του δημογραφικού. Ο πληθυσμός γερνάει γιατί οι γεννήσεις είναι λιγότερες από τους θανάτους.
Και διάφοροι ανησυχούν για το θέμα. Μα προφανώς θα είναι λίγες οι γεννήσεις.
Οταν θέλεις έναν μισθό για το ενοίκιο και τη ΔΕΗ και έναν για το σούπερ μάρκετ, ποιος ακριβώς θέλετε να κάνει παιδί;
Μετά τα 40 θα κάνουν οι άνθρωποι παιδί και αν.
Και όταν είναι δεδομένο ότι οι άνθρωποι δεν θα έχουν σταθερό εργασιακό βίο μέχρι τη συνταξιοδότησή τους, πώς περιμένουμε να πληρώσουν εισφορές;
Για να μην πούμε και για το τι σύνταξη θα πάρουν και πότε.
Θέλετε και άλλα; Τα αποθεματικά των ταμείων έχουν λεηλατηθεί. Και η κυβέρνηση μειώνει με κάθε ευκαιρία τις ασφαλιστικές εισφορές και το πουλάει και ως φιλολαϊκή πολιτική.
Για να φέρει μετά την αύξηση των ορίων ηλικίας ως αναγκαία λύση σε ένα τεράστιο πρόβλημα που δημιούργησε η ίδια.
Και φυσικά τα ταμεία λεηλατούνται και από την αισχροκέρδεια των μεγάλων εταιρειών στα συστήματα Υγείας.
Από την άλλη, βέβαια, οι άνθρωποι σπρώχνονται στην απόγνωση και στη δυσχέρεια, την ώρα που ο παραγόμενος πλούτος αυξάνεται, τα κέρδη των ισχυρών εκτινάσσονται και η φορολογία τους μειώνεται σταθερά.
Αλλά αυτό δεν μπαίνει στην εξίσωση. Μόνο το ότι ζούμε περισσότερο και πρέπει να πληρώσουμε γι’ αυτό.
Ο Σχολαστικός
