Τέτοιον πανικό από το δημοψήφισμα είχαμε να δούμε, το οποίο ήταν σχετικά πρόσφατα, οπότε στην πραγματικότητα, πανικοβαλλόμαστε ως χώρα συστηματικά ανά μία πενταετία, ασορτί με τις εκλογές. Για όλους τους λάθος λόγους. Όχι επειδή οι λόγοι δεν είναι σοβαροί ή η ιστορία δεν είναι αμείλικτη. Απλά να, οι λόγοι του πανικού είναι λάθος.
Σου λέει, κατέφθασε ένας ιός που σου ροκανίζει σιγά σιγά το μέσα σου και πεθαίνεις μετά από έλλειψη οξυγόνου, σαν τον Ιησού στον σταυρό. Στην διπλανή μας Ιταλία, πέφτουν οι άνθρωποι σαν τα μπεκατσόνια κι εμείς εδώ βάλαμε λουκέτο στη δημόσια ζωή της χώρας και περιμένουμε. Τι, τον ιό. Όχι, βέβαια. Ωραίοι ως έλληνες, περιμένουμε το τέλος.
Καμία ψυχραιμία
Να ανοίξει η 7η σφραγίδα να σύρει ο Χάρος γαϊτανάκι με τους νεκρός πάνω στα βουνά της φαιδράς πορτοκαλέας. Οπότε, τι κάναμε; Αδειάσαμε τα σούπερ μάρκετ και τα φαρμακεία. Δεν αγοράσαμε τρόφιμα, τα μακαρόνια που μας έχουν ξεμείνει από το δημοψήφισμα ακόμα δεν τα φάγαμε. Αγοράσαμε χαρτί υγείας και αντισηπτικά, κάτι μωρομάντηλα που νομίζαμε πως θα μας σώσουν, στοκ σερβιέτες, γιατί ποτές δεν ξέρεις πόσο θα κρατήσει η καραντίνα, μετά πήγαμε στα φαρμακεία, πήραμε όλα τα αντιπυρετικά, τα παυσίπονα, τις μάσκες, ακόμα και ένα φάρμακο για τον Λύκο κι αρχίσαμε να μπουκωνόμαστε.
Ψύχραιμοι και καθόλου θεατρικοί. Καθόλου κωμικοί. Σε αυτήν τη δυστοπική ημέρα που μας ξημερώνει, μετράμε ημέρα καραντίνας πλέον την 10η, έξω κάνει άνοιξη, τα παιδιά σας είναι κλειδαμπαρωμένα σπίτι κι αν δεν πάτε από πνεύμονα σκοροφαγωμένο, θα πάτε από λάθος φάρμακα. Ξέρω, ξέρω τι σας λέω. Γιατί δεν υπάρχει ψυχραιμία. Αδειάσανε οι πάγκοι των φαρμακείων από εξειδικευμένα ανοσοκατασταλτικά φάρμακα, από κορτιζόνη, από παυσίπονα και θα αρχίσουμε τώρα να παραγεμιζόμαστε σαν τοξικές γαλοπούλες, έτσι αδιακρίτως, μέχρι να σκάσουμε από λάθος αγωγή. Κι από έλλειψη αλληλεγγύης.
Αλλά πλήρης συνέπεια
Φωνάζουν οι χρόνια πάσχοντες, οι ευπαθείς ομάδες, εμείς οι ασθενείς με τις αγιάτρευτες αρρώστιες, μας πήρατε τα φάρμακα. Μας αδειάσατε τα σούπερ μάρκετ, Κυρίες μου, σηκώστε τον ποδόγυρό σας, ήρθε ο κορωνοϊός. Κλείστηκε ο ανάπηρος στο σπίτι, οι λίστες αναμονής για τα βασικά αγαθά είναι ήδη μεγάλες, πού να εξυπηρετηθούν όσοι δεν είχαν την δική σας «αρτιμελή» τύχη;
Καμία ψυχραιμία. Καμία ψυχραιμία, αλλά πλήρης συνέπεια. Με συνέπεια χαλάσαμε τον κόσμο στο δημοψήφισμα, με συνέπεια συνεχίζεται το μονόπρακτο του εν δυνάμει ασθενούς. Μόνο που τώρα, αυτή η έλλειψη ψυχραιμίας πάει να γονατίσει ολόκληρο τον κοινωνικό κορμό. Πετσοκομμένος κι έρμος, πεσμένος ώστε από πάσα άνδρα να ξυλευτεί.
Τώρα έχουν κλείσει τα πάντα. Υπηρεσίες, σχολεία, καταστήματα, σπίτια. Καλώς, βέβαια. Αν και με τις τόσες ελλείψεις που δημιουργήθηκαν, συν εκείνες που υπήρχαν ήδη, δεν έχουμε ακόμα δει ούτε την ουρά του γαϊδάρου.
Ο θάνατος της λογικής
Στα νοσοκομεία γίνεται ήδη πόλεμος, ποιος να μας το έλεγε πως η Αποκάλυψη θα ξεκινήσει από τον κλάδο της υγείας; Απορρυθμισμένοι πολίτες θέλουν να εξεταστούν για τον ιό, το νοσοκομείο δεν βαστάει να τους αντέξει όλους, όχι πως δεν θα έπρεπε, αλλά είναι αυτή η διαδικασία του πανικού που σου λέει να αποφασίσεις ποιον θα πάρεις, ποιον θα αφήσεις. Κι ένα – ένα καταρρέουν τα αφηγήματα: Οι «κακοί» γιατροί έγιναν ήρωες, το «κακό» νοσοκομείο, έγινε Μέκκα και βγαίνουμε στα μπαλκόνια να χειροκροτάμε, σαν επιθανάτιος ρόγχος το χειροκρότημα. Όχι για τον θάνατο του σώματος, αλλά για τον θάνατο της λογικής.
Κι είναι κι αυτή η άνοιξη, μαινόμενη κι αγρία. Ποια πειθαρχεία θα σε κρατήσει μες στο σπίτι; Και ποιοι άδειοι δρόμοι θα σε υποδεχθούν μαζί και μ’ άλλους, χωρίς να νοιάζονται πια για τα άδεια φαρμακεία;
Αχ, συνάνθρωποι. Καμιά αλληλεγγύη δεν μπορεί να νικήσει τον φόβο του τέλους. Τελικά, δηλαδή. Πήγατε αδειάσατε τα φαρμακεία, αυτό δεν το χωράει ο νους μου. Την κορτιζόνη τι θα την κάνετε, δεν έχω καταλάβει. Διαβάσατε ό,τι διαβάζετε στο ίντερνετ και φέρατε μόνοι σας ένα τέλος. Της λογικής, ναι, αλλά και της ευαισθησίας.
Τι είμαστε στο τέλος της ημέρας; Άγρια ζώα, ο καθένας ματώνει μοναχά για τον εαυτό του ή για την αγέλη του. Και σαν άγρια ζώα, ξεσκιζόμαστε λες και είναι προσωπική μας υπόθεση η επιβίωση.
Σπάσαμε την λάθος αλυσίδα, αγαπητοί μου.
Όλγα Στέφου
Πηγή: Η Εποχή
