Ο Εντουάρ Λουί λέει ότι η πολιτική για τους μη προνομιούχους είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, αφού οι πολιτικές αποφάσεις μπορούν να καθορίσουν την καθημερινότητα, την υγεία ακόμη και την επιβίωσή τους. Και η Αριστερά υπάρχει για να κάνει πολιτική για τους λιγότερο ευνοημένους και να τους δίνει φωνή. Μπορεί όμως να εφεύρει νέες μορφές πολιτικής συμμετοχής;
Όλα τα κινήματα που προέκυψαν τελευταία είχαν κοινό χαρακτηριστικό την εκ νέου ανακάλυψη μιας αντιεξουσιαστικής ευαισθησίας. Αυτό εκφράστηκε με πρακτικές άμεσης δημοκρατίας και συλλογική δράση.
Τι έμαθε από όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ που τροφοδοτήθηκε από την κινηματική δράση; Τίποτα. Οι μηχανισμοί και η γραφειοκρατική λειτουργία έδιωξαν από τις κομματικές διαδικασίες όσες/ους αποτελούσαν τον «κοινωνικό» ΣΥΡΙΖΑ.
Η ανάγκη των ανθρώπων να ακουστούν και να συμμετέχουν ενεργά στον δημόσιο διάλογο φαίνεται από την συμμετοχή τους στα κοινωνικά δίκτυα και τη διάθεσή τους να τοποθετούνται σε πολιτικά ζητήματα.
Ένα κόμμα της Αριστεράς του 21ου αιώνα επιβάλλεται να έχει δημοκρατικές και διαφανείς διαδικασίες και να δίνει φωνή στα μέλη του ώστε να μπορέσει να εκφράσει τους «αόρατους» της κοινωνίας.
Ένα άλλο ανοιχτό στοίχημα είναι πώς θα επανακτήσει η Αριστερά ένα σαφή ταξικό λόγο που θα τον συνδέσει με τον λόγο υπέρ των δικαιωμάτων και της διαφορετικότητας.
Ράνια Καλαντζή
