Ακούγοντας την είδηση του περιορισμού πρόσβασης στην άμβλωση, με την πιθανότητα σε κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ την πλήρη απαγόρευση και ποινικοποίηση, είναι δύσκολο να την πιστέψεις!
Είκοσι έξι πολιτείες έχουν ήδη ψηφισμένους «νόμους προς ενεργοποίηση», οι οποίοι θα απαγορεύσουν άμεσα την πλειοψηφία των αμβλώσεων μετά την ανατροπή της απόφασης Ρόου. Οι συνέπειες, όπως πάντα, θα είναι πιο βάναυσες για εκείνες που είναι μικρές σε ηλικία και φτωχές ή εργαζόμενες –στις οποίες ανήκει ένας δυσανάλογα μεγάλος αριθμός μαύρων και φυλετικοποιημένων γυναικών– οι οποίες δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα ή την ευχέρεια να πάρουν άδεια από τη δουλειά τους για να κάνουν ένα μακρύ ταξίδι προς μια πολιτεία η οποία θα επιτρέπει την επέμβαση.
Πώς, όμως, είναι δυνατόν αυτό να συμβαίνει σε μια σύγχρονη δυτική δημοκρατική κοινωνία; Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη υπόθεση βρίσκεται στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης και η επίθεση διαρκεί πάνω από τέσσερις δεκαετίες. Ήδη από το 1973, και αμέσως μετά τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων, η Δεξιά με ένα μαζικό, καλά χρηματοδοτούμενο κίνημα, ξεκίνησε την επίθεση. Η πρώτη νόμιμη επίθεση που αυτό το αντιδραστικό κίνημα κέρδισε, ήταν η αποκαλούμενη τροπολογία Hyde, το 1976, η οποία απαγόρευε κάθε ομοσπονδιακή χρηματοδότηση των αμβλώσεων για τις φτωχές γυναίκες. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι αυτή η τροπολογία πέρασε, όταν οι Δημοκρατικοί κατείχαν την πλειοψηφία και στα δύο σώματα του Κογκρέσου και, επομένως, εύκολα θα μπορούσαν να είχαν αποτρέψει αυτήν την επίθεση στα δικαιώματα των φτωχών γυναικών. Παρόλα αυτά, αυτή η τροπολογία περνάει κάθε χρόνο από το 1976 μέχρι και σήμερα, συμπεριλαμβανομένου και του τρέχοντος έτους.
Οι ακτιβίστριες–φεμινίστριες μιλούν για δημοκρατία κατ’ επίφαση: «Η σπουδαιότερη δημοκρατία, όπως αυτοαποκαλείται, διορίζει ισόβια δικαστές που δεν λογοδοτούν πουθενά για τις συνέπειες των αποφάσεών τους», «την πολιτική σκηνή στις Ηνωμένες Πολιτείες, σ΄ ένα ατελείωτο γαϊτανάκι, μοιράζονται μεταξύ τους οι Ρεπουμπλικανοί με τους Δημοκρατικούς, καμία πιθανότητα να υπάρξει τρίτο κόμμα». Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι Αμερικανοί είναι εξοικειωμένοι με την απόφαση της υπόθεσης Ρόου περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου και η πλειοψηφία του πληθυσμού αντιτίθεται σ’ αυτήν την ανατροπή. Μετά την άμβλωση, στην ατζέντα των συντηρητικών κύκλων είναι και άλλα ατομικά δικαιώματα, όπως ο γάμος των ομοφυλοφίλων και η αντισύλληψη.
Τέσσερις από τους δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου διορίστηκαν από τους Τ. Μπους και Ν. Τραμπ. Οι έξι από τους εννέα δικαστές είναι συντηρητικοί έως ακραία συντηρητικοί. Μετά την ήττα του Τραμπ, η συντηρητική και οπισθοδρομική Δεξιά, η ακροδεξιά και alt-right λογικής Αμερική, χέρι–χέρι με την εκκλησία, καταγράφουν μία επικίνδυνη και οδυνηρή για εμάς νίκη.
Το μεγαλύτερο τμήμα των αριστερών σχηματισμών υποδεικνύει σαν λύση την ψήφιση των Δημοκρατικών στις εκλογές του Νοεμβρίου για το Κογκρέσο. Όμως, δημοκρατικοί υποψήφιοι πρόεδροι, συμπεριλαμβανομένων του Μ. Κλίντον, του Μ. Ομπάμα και του Τ. Μπάιντεν, είχαν υποσχεθεί να κατοχυρώσουν το δικαίωμα επιλογής στην άμβλωση υπό τη μορφή ενός Νόμου για την Ελευθερία Επιλογής, αλλά καμία τέτοια νομοθεσία δεν έχει ακόμη υλοποιηθεί. Όταν, μάλιστα, ο Μ. Ομπάμα ρωτήθηκε σχετικά, απάντησε ότι δεν είναι προτεραιότητά του. Επιπλέον οι μεγαλύτερες, mainstream γυναικείες οργανώσεις, στηρίζονται αταλάντευτα στους πολιτικούς του Δημοκρατικού Κόμματος, οι οποίοι απέτυχαν να υποστηρίξουν ενεργά το δικαίωμα στην άμβλωση για μια περίοδο δεκαετιών. Προφανώς μια αποτυχημένη στρατηγική, που βοήθησε να φτάσουμε σε αυτό το απελπιστικό σημείο.
Σε μια χρονική περίοδο που το παγκόσμιο φεμινιστικό κίνημα βρίσκεται σε άνοδο, που το δικαίωμα στη νόμιμη άμβλωση έχει ανοδική πορεία στη Λατινική Αμερική, γιατί τα αναπαραγωγικά δικαιώματα στις Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται υπό επίθεση; Η απάντηση είναι απλή. Η έλλειψη ενός μαζικού, ριζοσπαστικού φεμινιστικού κινήματος! Ακριβώς όπως το δικαίωμα στην άμβλωση κατακτήθηκε στη Λατινική Αμερική λόγω της συγκλονιστικής κινητοποίησης των φεμινιστικών κινημάτων, που συνέδεσαν την υπεράσπιση των αναπαραγωγικών ζητημάτων με τους αγώνες για δημοκρατία, συσπειρώνοντας μεγάλα στρώματα της κοινωνικής πλειοψηφίας, έτσι και στις ΗΠΑ είχε κατακτηθεί επειδή το κίνημα για την απελευθέρωση των γυναικών στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970, το ανήγαγε σε ένα από τα βασικά του αιτήματα –μαζί με την ίση αμοιβή και τους επιδοτούμενους παιδικούς σταθμούς– στα πλαίσια ενός κινήματος των εργαζόμενων γυναικών.
Η απαγόρευση των αμβλώσεων αποτελεί ένα πλήγμα για τις ζωές των γυναικών. Το μόνο που θα κάνει η ακύρωση του νόμου, είναι να τερματίσει τις ασφαλείς αμβλώσεις. Η απόφαση του αμερικανικού δικαστηρίου θα δώσει ώθηση στις δυνάμεις της οπισθοδρόμησης σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς οι αμβλώσεις βρίσκονται στο στόχαστρο των συντηρητικών, νεοφιλελεύθερων δυνάμεων σε διάφορες χώρες.
Χρειάζονται καμπάνιες υπέρ των αμβλώσεων, πολύμορφες δράσεις, διεθνής αλληλεγγύη, καθώς και συμμετοχή και οργάνωση των πληττόμενων ατόμων και των συμμάχων τους. Εξάλλου, η επίθεση αυτή αποτελεί ένα πλήγμα για τις/τους μη προνομιούχους. Το δικαίωμα στη νόμιμη άμβλωση δεν μας παραχωρήθηκε. Το κερδίσαμε με μαζικούς φεμινιστικούς αγώνες. Οι αμβλώσεις πρέπει να είναι δημόσιες, ασφαλείς και δωρεάν. Για όλες μας.
Η Πόπη Καλογεροπούλου είναι μέλος της Συνέλευσης 8 Μάρτη
