Ίσως σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν ακολουθήθηκε ο δρόμος της μη διαβούλευσης, όπως έκανε η κυβέρνηση της ΝΔ, σε σχέση με την πρόταση που κατατέθηκε για την αξιοποίηση των πόρων του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης.
Καμία δημόσια συζήτηση, πέραν μιας fast track συζήτησης στη Βουλή, με φορείς, Επιμελητήρια, την Αυτοδιοίκηση, την επιστημονική κοινότητα. Θεωρώ πως δεν είναι τυχαίο. Αντιθέτως, αποτυπώνει μια βαθύτερη αντίληψη της παρούσας κυβέρνησης, αλλά πρωτίστως σχετίζεται με τον χαρακτήρα και το περιεχόμενο των προτάσεων που περιλαμβάνει το συγκεκριμένο σχέδιο.
Καθώς η ελληνική οικονομία βγήκε από την σχεδόν δεκαετή περιπέτεια των μνημονίων και ενώ η υπόθεση της πανδημίας ήρθε να προσθέσει και νέα προβλήματα, θα έπρεπε ένα εξαετές σχέδιο που θα διαχειριστεί το ποσό των 32 δισ., που μαζί μετά χρήματα από το νέο ΕΣΠΑ φθάνει τα 72 δισ., να έχει ως προτεραιότητα την παρέμβαση στον πυρήνα του εγχώριου παραγωγικού μοντέλου.
Να επιχειρεί να απαντήσει σε χρονιές παθογένειες που αποτελούν τροχοπέδη για μια ισχυρή ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη. Αντί αυτού, εύκολα μπορεί κάποιος να διαπιστώσει πως αποτελεί μια συρραφή έργων και αιτημάτων προς ικανοποίηση μιας εγχώριας παραδοσιακής ελίτ, χωρίς ιεραρχήσεις, αξιολόγηση και στοχοθεσία.
Αλήθεια, υπάρχει κάποια εκτίμηση πόσο θα αυξηθεί η εγχώρια προστιθέμενη αξία μετά την εφαρμογή του εν λόγω σχεδίου; Πόσο θα αυξηθούν οι εξαγωγές μας; Ή μας αρκεί ο πενιχρός στόχος των 180.000 νέων θέσεων εργασίας για την επόμενη εξαετία; Τίποτα όμως δεν τυχαίο, η ΝΔ κατέθεσε μια τέτοια πρόταση γιατί είναι προσηλωμένη σε πεπαλαιωμένες και αποτυχημένες εν πολλοίς προτάσεις των προηγούμενων δεκαετιών. Ενδεικτικά αναφέρω: Αντί να επιταχύνει την ολοκλήρωση του κτηματολογίου και των δασικών χαρτών, το παγώνει. Αλήθεια πόσο φιλοεπενδυτικό είναι ένας επενδυτής να μην ξέρει τι και που επιτρέπεται σε μια χώρα;
Εξακολουθεί να θέλει να υλοποιήσει το παλιό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων σε στρατηγικούς τομείς, όπως τα Δίκτυα ενέργειας, που συνιστούν φυσικά μονοπώλια, για να βρεθούν απλά στα χέρια κάποιων ιδιωτών. Θέτει ως προαπαιτούμενο για την εκταμίευση πόρων του Ταμείου τις προ εικοσαετίας προτάσεις Πισσαρίδη, που οδηγούν σε μια ολοκληρωτική υποβάθμιση της εργασίας, με μόνο στόχο την ατελέσφορη πρόταση μείωσης του εργασιακού κόστους και απόλυτης ελαστικοποίησης των συνθηκών εργασίας, ως δήθεν αναπτυξιακής προϋπόθεσης και μείωσης της ανεργίας. Αλήθεια, που επιβεβαιώθηκε κάτι τέτοιο;
Την ίδια στιγμή, το παράδειγμα του χειρισμού της Τράπεζας Πειραιώς συνιστά άλλη μια περίπτωση αναδιανομής πλούτου σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος. Στην ίδια κατεύθυνση εγγράφεται η πώληση της Εθνικής Ασφαλιστικής. Ενώ η νέα σύμβαση του ελληνικού δημοσίου με την Eldorado Gold στην Χαλκιδική, πέρα από αντιπεριβαλλοντική είναι μνημείο αποικιοκρατικής σχέσης, απαλλάσσοντας την εν λόγω εταιρεία από οποιαδήποτε προηγούμενη συμβατική της υποχρέωση. Ούτε λόγος βέβαια να γίνεται για εργαλεία χρηματοδότησης των μικρομεσαίων και των νέων επιχειρήσεων. Την ίδια στιγμή η υπόθεση της επιβεβλημένης πράσινης ανάπτυξης κινδυνεύει να μη διαχυθεί στην κοινωνία.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν πως τόσο το σχέδιο για το Ταμείο Ανάκαμψης, όσο και η γενικότερη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, αφήνουν έξω από την οπτική τους την μεγάλη πλειοψηφία των εγχώριων επιχειρήσεων, των αυτοαπασχολούμενων και των μισθωτών.
Στον αντίποδα αυτής της παρωχημένης και στενόμυαλης νεοφιλελεύθερης πολιτικής απαιτείται ένα σχέδιο που θα απαντά στα προβλήματα, τα οποία ανέδειξε η πολλαπλή κρίση που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος κόσμος. Η επένδυση σε ένα ισχυρό δημόσιο σύστημα υγείας είναι υπόθεση υψηλής προτεραιότητας. Η μετάβαση στην εποχή της απανθρακοποίησης οφείλει να γίνει με όρους ενεργειακής Δημοκρατίας και όχι ενεργειακής φτώχειας. Οι νέες τεχνολογίες πρέπει να γίνουν κτήμα όσο δυνατόν περισσότερων και όχι αφορμή νέων ανισοτήτων και περιορισμού των δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Η απάντηση στη διεύρυνση των ανισοτήτων περνάει μέσα από την αναβάθμιση της εργασίας, την άμεση αύξηση του κατώτατου μισθού και την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων.
Με βάση τις παραπάνω σκέψεις ο ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ ως η βασική δύναμη της Αριστεράς της εποχής μας στη χώρα μας, συγκροτεί τον ανταγωνιστικό- εναλλακτικό πόλο απέναντι στο ξεπερασμένο νεοφιλελευθερισμό, προσδοκώντας σύντομα να κληθεί να κάνει πράξη το σχέδιο του.
